"นี่จะไม่กลับห้องจริง ๆ เหรอคะ?" พลอยลลินณ์เดินมาหยุดที่ข้างเตียงถามคนตัวโตที่ตอนนี้นอนเหยียดยาวบนที่นอนของตัวเอง
"ปิดไฟเถอะผมจะนอนแล้ว" ภูริชไม่ตอบแต่กลับสั่งเจ้าของห้อง ขยับตัวเป็นนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับคนตัวเล็กที่ยืนมองตาขวาง
"ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้เนี่ย" พลอยลลินณ์บ่นอุบขณะที่เดินไปปิดไฟเพดาน หมดปัญญาที่จะขับไล่คนดื้อด้านเพราะเขาได้นอนปักหลักแบบนั้นแล้วยากที่เธอจะไล่เขาออกไปได้ และอีกอย่างเธอก็เพลียร่างเหลือเกินไม่มีแรงที่จะไปสู้รบกับใครแล้ว
พรึ่บ..
เกิดความหน้ามืดไปชั่วขณะ แต่ร่างบางอาศัยความคุ้นชินของตำแหน่งที่ตั้งเฟอร์นิเจอร์ทำให้สามารถเดินคลำทางกลับมายังเตียงนอนโดยใช้แสงจันทร์ที่ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาเพียงลาง ๆ เท่านั้น
พลอยลลินณ์คลานขึ้นเตียง ล้มตัวลงนอนโดยเว้นระยะไม่เข้าไปใกล้คนตัวโตที่มาแบ่งพื้นที่เตียงน้อย แถมตอนนี้ก็ยึดผ้าห่มของเธอไปห่มแบบสบายใจเฉิบ
"แบ่งผ้าห่มมาบ้าง
