12
หลังจากที่พวกชิงเกอเบลออกไปจนหมด บีเอก็เอาแต่นั่งซึมกะทือโดยไม่พูดอะไร พลอยทำให้อีกสามหนุ่มที่เหลือเครียดไปด้วย ที่สำคัญดูท่างานนี้ราพันเซลจะโกรธมากเสียด้วย
“เฮ้ย! พูดอะไรกันบ้างดิวะ อย่าเอาแต่เงียบเป็นป่าช้าแบบนี้ ฉันขนลุกเว้ย!” บีเอ็มพูดขึ้น
“ไอ้บีเอ็มพูดถูก ยังมีอีกหลายชีวิตรอการช่วยเหลือจากพวกเราอยู่ ตั้งสติหน่อยเว้ยบีเอ”
บีโอบอกเพื่อนทั้งสองคน เขาเข้าใจว่าตอนนี้มันสมองของกลุ่มอย่างบีเอกำลังจิตตกอย่างหนัก แต่เขาจะทำลายความหวังของนักเรียนทุกคนไม่ได้ นักเรียนทุกคนตั้งความหวังว่าเรื่องนี้จะต้องจบลงอย่างแน่นอนไว้ที่พวกเขา
“ฉันขอโทษ ฉันจะพยายาม -_-“ บีเอตอบ เขาสูดหายใจเข้าปอดจนสุดลม พยายามไล่ภาพของราพันเซลออกไปจากหัวให้หมด
“โอเค ฉันว่าตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องทำคือเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดใหม่ บางทีอาจจะมีจุดบอดบางจุดที่พวกเรามองข้ามไปก็ได้”
“จุดบอดงั้นเหรอ? ฉันเองก็คิดเหมือนกัน
