"จะออกไปกันทำไมล่ะลูก คุณแม่ว่าอยู่บ้านเราดีกว่านะ ออกไปใช้ชีวิตอยู่เองไม่รู้แม่ภรรยาชาวเขาชาวดอยจะดูแลตาวิชของคุณแม่ดีแค่ไหน กับข้าวเอย กับน้ำเอย อาหารการกิน โอ๊ย!!!..คุณแม่ไม่ยอมหรอกค่ะ ...ไม่ ๆ คุณแม่ไม่ให้ไป ไม่ไปนะคะตาวิชของแม่"
ศิรวิชพยายามส่งสายตาให้พรประภา แต่คนเป็นแม่ก็ไม่สะดุดใจในสายตานั้นของลูกชาย ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งในความคิด เขาเข้าใจดีที่มารดาเป็นห่วง แต่ถ้ายังอยู่ในบ้านด้วยกัน คุณปู่ก็จะคอยสอดส่องตลอดเวลาซึ่งมันทำให้เขาอึดอัดไหนจะเวลาที่เขากลับบ้านดึกอีกล่ะ และที่สำคัญถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป เขาก็จะไม่มีวันได้เฉดหัวยัยเมียดอยนี่กลับดอยสักทีนะสิ
"นั่นนะสิ ปู่ก็อยากรู้ว่าจะออกไปกันทำไม ธิดาหนูอยู่บ้านใหญ่กับปู่ไม่ดีกว่าขาดเหลืออะไรปู่จะได้ช่วยเหลือได้" สรยุทธเองก็ไม่ได้อยากให้หลานทั้งคู่ออกไปอยู่ข้างนอกสักเท่าไรนัก ธิดาหันหน้าไปมองสามีหนุ่ม ศิรวิชจึงหันไปยิ้มอ่
