สัญญาใจไร้รัก

บทที่ ๓ (พินัยกรรม)

"หายไปไหนมาทั้งคืนตาวิช"

เสียงแหบทรงอำนาจดังขึ้นด้านหลังศิรวิชในตอนบ่ายของวัน ศิรวิชหายออกจากบ้านไปตั้งแต่วันก่อน งานการก็ไม่ยอมเข้าไปทำ มันไม่เอาไหนจริง ๆ หลานชายของเขาคนนี้ผิดกับสราวุธรายนั้นแม้จะทำให้เขาผิดหวังในเรื่องพรประภาแต่อย่างอื่น สราวุธไม่เคยทำให้บิดาผิดหวังเลยสักครั้ง แต่ศิรวิชหลานชายของเขากับไม่เอาไหน สำมะเลเทเมาไปวัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นผลาญเงินไปวัน ๆ ที่เป็นเอาหนักขนาดนี้เพราะมีแม่ตัวดีคอยให้ท้ายอยู่ตลอดเวลา ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ ศิริกิจวัชรโชติ คงล่มสลายในรุ่นเขาเป็นแน่แท้

"อุ๊ย!!..คุณปู่โถ่!!..มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง วิชตกใจหมดเลยนะครับ คุณปู่ก็ทราบว่าวิชขวัญอ่อนบอบบางซะขนาดนี้"

"แกหายไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน งานการก็ไม่ยอมเข้าไปทำ "

"วิช..เอ่อ..วิชไปสัมมนามาครับคุณปู่ วิชลงคอร์สทำอย่างไรให้ประสบความสำเร็จ เป็นไงครับ วิชเก่งใช่ไหมล่ะ เนี่ยวิชได้ไอเดียมาประยุกต์ใช้กับบริษัทเราเยอะแยะไปหมดเลยนะครับ"

"เก่งกับผีนะสิไอวิช..แกอยากประสบความสำเร็จแกก็ต้องลงมือทำ ไม่ใช่ไปลงเรียนคอร์สปัญญาอ่อนนั่น พ่อแกปู่แกก็ประสบความสำเร็จทำไมแกไม่รู้จักเข้ามาเรียนรู้จะเสียเงินลงเรียนกับใครก็ไม่รู้ไปทำไม ไอ้หลานโง่ "

สรยุทธถึงกับโกรธจนตัวสั่น ไปลงคอร์สประสบความสำเร็จอย่างนั้นหรือ มันชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว หนอยแน่!!..เขาจะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว

"เสียงดังอะไรกันคะคุณปู่เดี๋ยวก็ความดันขึ้นหรอกค่ะ อ้าว ตาวิช กลับมาแล้วหรือลูก ทานข้าวทานปลาหรือยังลูกไป ๆ อาบน้ำมาทานข้าวดีกว่า เดี๋ยวคุณแม่ให้เด็กตั้งโต๊ะไว้นะครับ"

"ครับคุณแม่ ขอตัวก่อนนะครับคุณปู่ "

"เดี๋ยว !! แกไปจัดการตัวเองให้เสร็จ แล้วไปหาปู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วย แม่ประภาเรียกสามีหล่อนมาด้วย ฉันจะคุยเรื่องพินัยกรรม"

พรประภากับศิรวิชมองหน้ากันแล้วยิ้มกริ่ม วันที่เขารอคอยจะมาถึงแล้วหรือนี่ ไอ้บทจะมานี่ก็มาไม่ทันตั้งตัวจริง ๆ สรยุทธ มองสองแม่ลูกแล้วก็ได้แต่ละเหี่ยใจ เพราะแม่เป็นแบบนี้ไงถึงได้สอนแต่เรื่องไร้สาระให้กับลูกชาย

ศิรวิชใช้เวลาจัดการตนเองไม่นานก็รีบมานั่งสงบเสงี่ยมที่ห้องรับแขก เพื่อหวังจะฟังข่าวดีจากคุณปู่ของตน เมื่อสรยุทธเห็นสมาชิกในครอบครัวรวมถึงคุณทนายเมษามากันครบ เขาจึงส่งสัญญาณให้ทนายเมษาร่างพินัยกรรมมขึ้นมาหนึ่งฉบับ

"เอาล่ะ ในเมื่อมากันครบแล้วฉันก็ขอแจ้งทุกคนให้ทราบกันเลยนะ"

"มีอะไรหรือครับคุณพ่อ ทำไมต้องเรียกคุณทนายมาร่างพินัยกรรมด้วย คุณพ่อยังแข็งแรงอยู่เลย ผมเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องรีบขนาดนี้นะครับ" สราวุธเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

"คุณวุธเงียบไปเลยนะคะ อย่าไปขัดใจคุณพ่อท่าน เริ่มเลยค่ะคุณพ่อ"

พรประภาหันไปดุสามีตนเอง แล้วจึงหันไปยิ้มหวานใส่คุณปู่ของลูกชาย

"อืม เอาล่ะ ฉันจะถามอีกครั้งนะตาวิชตกลงหลานจะไม่ยินยอมแต่งงานกับหลานสาวของปู่ใช่ไหม"

"เฮ้อ..วิชบอกคุณปู่ไปแล้วนะครับ ว่าวิชไม่ต้องการไม่ใช่แค่หลานสาวเพื่อนคุณปู่แต่วิชยังไม่อยากแต่งงานใครเลย โถ่..วิชอายุแค่นี้เองจะรีบไปไหนละครับ"

ศิรวิชปฏิเสธอย่างแข็งขันอีกครั้ง ชีวิตคู่จะรีบมีไปทำไม ใช้ชีวิตโสดให้เต็มที่ก่อนค่อยมีก็ยังไม่สายและอีกอย่างตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่เจอใครที่ถูกใจพอที่จะอยากให้มาเป็นแม่ของลูกเลยสักนิด

"อืม..ก็ดีปู่ไม่บังคับ แต่ปู่ขอบอกว่าบริษัทในเครือของศิริกิจวัชรโชติ ทั้งหมดเป็นปู่ที่บุกเบิกมาตั้งแต่ต้น มันเป็นสิทธิของปู่ที่จะยกให้ใครหรือไม่ยกให้ใคร ขอให้ทุกคนเคารพการตัดสินใจของปู่ด้วย"

"ครับคุณพ่อ"

"ค่ะคุณพ่อ"

"ครับคุณปู่ คุณปู่รีบบอกมาเถอะ วิชได้อะไรบ้าง"

"หุ้นของ ศิริกิจวัชรโชติ 20 % พ่อยกให้ตาวุธนะลูก ส่วนแม่ประภาฉันให้ 5 % ส่วนตาวิชปู่ให้.../.."

"หู๊ยย..ให้วิช 75 % เลยเหรอครับ คุณปู่ใจดีที่สุดเลย เซ็นเลยครับคุณทนายผมพร้อมแล้ว"

"ไม่ใช่ ปู่ให้วิช 20 % เท่ากับของตาวุธ อีก 5 % ปู่จะเก็บไว้เอง 50 % ที่เหลือ ปู่จะยกให้หนูธิดา หลานสาวของสมศักดิ์เพื่อนรักปู่ "

"คุณพ่อคะ/คุณปู่..นี้คุณปู่เสียสติไปแล้วเหรอครับ อยู่ ๆ จะไปยกให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายตีนที่ไหนก็ไม่รู้ วิชไม่ยอมหรอก วิชเป็นหลาน เป็นศิริกิจวัชรโชติคนเดียวที่มี ปู่ต้องยกให้วิชจะไปให้คนอื่นไม่ได้"

พรประภากับศิรวิชร้องขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่พอใจ ศิรวิชถึงกับลุกขึ้นยืนตะโกนใส่หน้าคุณปู่ของตนอย่างโมโห มีอย่างที่ไหนจะไปยกให้ใครก็ไม่รู้ทั้ง ๆ ที่หลานอย่างเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้

"ตาวิชนั่งลง อย่าก้าวร้าวกับคุณปู่"

สราวุธปรามลูกชายตนเองที่บังอาจมาเสียมารยาทกับคุณปู่อย่างนี้ สราวุธไม่คัดค้านอะไรบิดาตนเพราะเขาผิดเอง ที่ผิดคำพูดกับบิดาเมื่อครั้งในอดีต ที่จริงแล้วงานแต่งงานมันควรจะต้องเป็นของเขากับที่รักเมื่อ 30 ปีที่แล้ว แต่เขาพลาดเองที่ไปทำพรประภาท้องเสียก่อน

"ทำไมจะไม่ได้ ฉันต้องให้แกทำไม ในเมื่อแกไม่ได้สนใจเข้าไปช่วยพ่อแกทำงาน ฉันแก่จนปูนนี้แล้ว ฉันยังต้องเข้าบริษัทอยู่ทุกวัน อาทิตย์หน้าฉันจะไปรับหนูธิดาขึ้นมาอยู่ที่นี่ อ้อ ฉันลืมบอก บ้านหลังนี้หลังฉันตายก็จะตกเป็นของหนูธิดาด้วย เมษาร่างเสร็จหรือยัง เอามาให้ฉันเซ็นต์ "

"ทำยังไงผมถึงจะได้หุ้นส่วนของยัยเด็กเวรนั่นมาครองเหรอครับคุณปู่"

ศิรวิชถามขึ้นด้วยแววตาแข็งกร้าว

"ไม่ได้หรอก ฉันไม่ต้องการให้แกแต่งงานกับหนูธิดาอีกแล้ว ถ้าฉันบังแก แกก็จะทำชั่วกับน้อง ฉันไม่ยอมแน่ "

"แล้วถ้าผมยินดีจะเปลี่ยนตัวเอง จะเป็นสามีที่ดีล่ะครับ วันนี้ไม่รัก วันข้างหน้าก็ใช่ว่าจะไม่รักนี่ครับ "

"ตาวิช..แม่ไม่ยอมนะลูก"

"แม่ครับวิชตัดสินใจแล้ว เมื่อครั้งในอดีต คุณพ่อก็ยังเคยรักแม่ของเด็กนั่นเลยนี่ครับ ผมเองก็คงจะรักเด็กธิดานั่นได้ไม่ยาก จริงไหมครับคุณพ่อ"

"หนูธิดาเป็นเด็กน่ารัก พ่อคิดว่าวิชต้องรักน้องได้ไม่ยาก "

ศิรวิชยกยิ้มมุมปาก ผิดคำคุณแม่ของเขาที่ไหน ครั้งหนึ่งคุณพ่อก็เคยหลงรักของป่าของดอย สงสารก็แต่คุณแม่ที่รักและบูชาคุณพ่อขนาดนี้

"หวังว่าแกจะตัดสินใจอย่างดีแล้วนะตาวิช ปู่ไม่อยากจะเสียคนกับสมศักดิ์อีกแล้ว"

"ครับคุณปู่ไม่ต้องกลัวผมจะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวัง แค่เพียงหุ้นทั้งหมดคุณปู่สัญญาว่าจะยกให้ผม"

"ตกลง หลังจากที่แกมีเหลนให้ฉัน ฉันจะยกหุ้นทั้งหมดให้แกเอง ฉันสัญญา"

"ขอบคุณครับ"