บทที่ 10
“นี่มันความจริงหรือฉันแค่ฝันไปนะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองหลังจากที่คิดนึกเรื่องเมื่อเย็นที่ผ่านมา...เรื่องที่แอสตันชอบเธอ และเธอเองก็ยังงุนงงกับการกระทำของแอสตันที่เปลี่ยนไป
Rrrrr Rrrr
น้ำหอมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูก็พบว่าแอสตัน คนที่เธอกำลังนึกถึงได้โทรมา มือเล็กจึงกดรับสาย
“ฮัลโหล” น้ำหอมเอ่ยทักทายพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
[ ทำอะไรอยู่ ] ปลายสายเอ่ยถามขึ้น
“นอนเล่น นายยังไม่นอนอีกเหรอ” ร่างบางตอบกลับไปและถามกลับเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่นอนอีก
[ คิดถึง ]
“!!!” น้ำหอมนิ่งกับคำพูดของปลายสาย คำมันอาจจะสั้น ๆง่าย ๆ แต่ทำให้ความรู้สึกตกใจได้เหมือนกัน
‘รุกหนักไปแล้วนะ!’ น้ำหอมกรีดร้องในใจ
[ หายเลย...ฮ่า ๆ เธอนี่มันเด็กน้อยจริง ๆ ]
“ขำอะไรยะ เดี๋ยวตีตายเลย”
[ มา ๆ ยอมให้ตีทั้งตัวเลย ]
“ไม่คุยด้วยแล้ว แค่นี้นะฝันดี” น้ำหอมพูดตัดบทเพราะกลัวว่าแอสตันจะพูดอะไรมากไปกว่
