บทที่ 13
“พี่ไมน์คะ หอมไม่ไปไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงอ่อนทำหน้างอ เมื่อถูกอีกฝ่ายคะยั้นคะยอให้มายังสถานที่ที่เธอกลัวที่สุด
ทั้งสองคนยืนอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรูหลังใหญ่แค่ภายนอก ตอนนี้มีรั้วประตูบานใหญ่ปิดอยู่และมีคนคอยรักษาความปลอดภัยอยู่ตลอดเวลา
“ทำไมล่ะ พ่อพี่ไม่ดุหรอกน่า” ไมเนอร์ยกมือขึ้นยีผมคนตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดู เขาพาเธอมาบ้านเพราะอยากให้ผู้ใหญ่รับรู้และให้เกียรติเธอ
“จริงเหรอคะ” เอ่ยถามร่างสูงพลางทำหน้าลังเล “แต่หอมเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา หอมไม่รู้ว่า...”
“อย่าพูดแบบนั้นสิหอม พี่ต่างหากที่เทียบความดีของหอมไม่ได้เลย พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายประหม่า เพราะตอนนี้พี่กำลังร้องขอความรักจากหอมอยู่นะ”
“พี่ไมน์ก็...” มือเล็กจับเบา ๆ ที่แขนแกร่ง เธอรู้ว่าเขาต้องการให้กำลังใจ แต่เธอกลับรับรู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่มีอะไรเทียบเท่าคนตัวโตได้เลยสักนิด
“ที่พี่พาหอมมาที่นี่ก็เพราะอยากให้หอมมั่นใจใ
