บทที่ 5
“พี่ไมน์ไม่ไปส่งหอมที่หอเหรอ” ฉันเอ่ยทำลายความเงียบเมื่อพี่ไมน์จอดรถบริเวณลานจอดรถของคอนโด
หลังเลิกงานพี่ไมน์ก็มารับฉันและเขาก็ขับรถพามาที่คอนโดของเขาทันที ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาหรือคำพูดใด ๆ ระหว่างฉันกับพี่ไมน์ ไม่มีเลยสักนิด อย่าว่าแต่การพูดคุยเลย แม้แต่หน้าพี่ไมน์ยังไม่หันมองฉันเลยด้วยซ้ำ
เขาโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ...
“…” เขายังเงียบและนิ่งใส่ฉันเหมือนเคย
“เดี๋ยวหอมกลับเองก็ได้ค่ะ” ฉันถอนหายใจและตัดสินใจที่จะนั่งแท็กซี่กลับหอพักเอง
ในเมื่อเขาไม่อยากคุยกับฉันก็ไม่เป็นไร รอให้เขาใจเย็นก่อนแล้วเราค่อยเคลียร์ปัญหากันทีหลังก็ได้
แต่ทว่า..
หมับ!
พรึ่บ!
“ว้าย! พี่ไมน์!” ฉันร้องขึ้นเมื่อร่างกายลอยหวือด้วยวงแขนแกร่งที่อุ้มฉันในท่าเจ้าสาว “พี่ไมน์ ปล่อยหอมนะ!”
“พี่โกรธหอมอยู่ แล้วหอมจะหนีกลับได้ยังไง” เสียงเข้มเอ่ยพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่งที่แฝงซ่อนไปด้วยความร้ายกาจ
ร่างสูงก้าว
