บทที่ 16
ตั้งแต่ที่ผมคิดเรื่องที่จะขอเธอหมั้นนั้นผมคิดมาตลอดว่าจะขอเธอยังไงดี ควรจะเริ่มยังไงพูดยังไง แต่ในวันนี้ผมได้เตรียมมันไว้หมดแล้ว ซึ่งทุกอย่างล้วนแต่ออกมาจากความตั้งใจของผมทั้งหมด
แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว...
“ทำอะไรอยู่ครับ” ผมเดินเข้าไปในห้องครัวและสอดแขนกอดร่างเล็กที่กำลังทำอาหารอยู่หน้าเตาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พี่ไมน์ หอมตกใจหมดเลย” ร่างบางก็อดที่จะบ่นผมไม่ได้ มือเล็กตีลงมาที่แขนผมเบา ๆ
ก็ช่วยไม่ได้อยากทำตัวหน้ากอดทำไมล่ะ…
“หอมจัง ฟอด”
“อื้อ พี่ไมน์พอเลยไปรอที่โต๊ะเลยค่ะ” น้ำหอมละความสนใจจากผมไปยังอาหารตรงหน้าแทน
ผมและน้ำหอมเรานั่งทานอาหารกันอยู่บนโต๊ะในคอนโดของผม บทสนทนาหลักก็เป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปที่มักจะพูดคุยกันอยู่ตลอด วันนี้ผมตั้งใจจะขอน้ำหอมหมั้นหมาย ผมเลยทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเพราะไม่อยากให้น้ำหอมจับพิรุธได้
มันเรียบง่ายเอามาก ๆ ทุกอย่างเริ่มต้นจากการที่ผมและเธอนั่
