“รกหน่อย ห้องคนโสด ไม่มีใครช่วยเก็บ ตื่นเช้ารีบออกไปทำงาน กว่าจะกลับถึงบ้านเหนื่อยแทบขาดใจ อาบน้ำเสร็จกระโดดขึ้นเตียง ฝากท้องร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอย ถ้าขี้เกียจก็พึ่งไอ้นั่น” เขาชี้ไปตรงถังขยะมีซองบะหมี่หล่นเกลื่อนกราด
“อื้อ...ช่วยกันเก็บ นายเก็บห้อง ฉันล้างจาน” เข้าใจหนุ่มโสดคงประมาณนี้ทุกคน ยกเว้นท่านประธาน รายนั้นเนี๊ยบเจ้าระเบียบทุกอย่าง
“ไม่เป็นไรผมทำเอง คุณไปนั่งเถอะ” เขากวาดเสื้อผ้าที่วางสุมอยู่บนเตียงลงตะกร้าผ้า ดันหญิงสาวไปนั่ง
“ช่วยๆ กันจะได้เสร็จเร็วๆ”
“นั่นสินะ ถ้าเราช่วยกันเราสองคนก็จะ...เสร็จพร้อมกัน” หนุ่มไอทีพูดสองแง่สองง่าม
“ทะลึ่ง” ฝ่ามือตบต้นแขนเขาเผลี้ย เท่านั้นแหละจึงพบว่าลำแขนหนุ่มไอทีแน่นมาก พอรู้สึกอย่างนั้นจึงรีบชักมือกลับ แอบเขินในความคิดตัวเองนิดหน่อย
“ทะลึ่งอะไร คิดไปถึงไหน ผมหมายถึงช่วยกันเก็บกวาด” เข้มแอบอมยิ้ม ตนหมายถึงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ
จั
