เพียงแสนลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบกับเตียงนอนที่ผ่านศึกรักมาอย่างหนักหน่วงตลอดคืนแต่ทว่าตอนนี้มันกลับว่างเปล่าไร้วี่แววคนที่นอนให้เธอกกกอดมาตลอดทั้งคืน ตวัดเรียวขาลงจากเตียงกว้างเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นปกติ ไม่เจ็บเท่าวันวาน ไม่ได้ทุรนทุรายเหมือนจะตายให้ได้ในตอนที่เขาไม่สนใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว หรือเธอจะรักตัวเองเป็นแล้วจริง ๆ
ไอ้ความรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาหม่างเมินอย่างเมื่อก่อนไม่น่าเชื่อว่ามันจะทุเลาลงอย่างเห็นได้ชัด เธอยังไม่ตาย เธอยังอยู่ได้ต่อให้ไม่ได้ตามไปรังควานเขาก็ตาม ไม่น่าเชื่อเลย
คนที่คิดว่าตัวเองอยู่ในห้องคนเดียวต้องชะงักเมื่อสบตาเข้ากับแววตาคมปราบของเขา เพียงแสนมองสบตาไม่เลิกละ เขาก็เช่นกัน
“ดูท่าการที่ฉันปล่อยเธอทิ้งไว้คนเดียวเดือนหนึ่งมันจะทำให้เธอเริ่มชินในการอยู่คนเดียวแล้ว” ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดประโยคนี้ติดน้ำเสียงประชดประชันไม่รู้ว่าเพียงแส
