เฮยหลงปรายหางตามองคนนั่งแหมะอยู่กับพื้นแถมยังหอบหายใจแรงชนิดที่มองออกว่าหล่อนกลัวแค่ไหน เขาเลิกสนใจตวัดเรียวขาแกร่งเดินออกไปจากบริเวณอากาศไม่ถ่ายเทโดยเฉพาะตรงที่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ด้วย
“ลุกขึ้นเถอะ”
เพียงแสนตวัดสายตาสั่นระริกไปมองคนที่เข้ามาช่วยประคองเธอให้ลุกขึ้นจากพื้นเย็นเฉียบ เกือบลุกขึ้นได้แล้วแต่ไม่รู้ทำไมแข้งขามันถึงไม่มีเรี่ยวแรงขนาดนั้นทำให้ล้มพับลงไปอีก
คิมหันตัดสินใจช้อนขาเรียวขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวพร้อมกับพาเดินไปยังศาลาริมน้ำ ระหว่างนั้นเขาลอบมองคนในอ้อมแขนตลอดและแน่นอนว่าเห็นเพียงแสนร้องไห้เงียบ ๆ ออกมา
“เก็บน้ำตาของเธอไปเถอะ คนแบบนั้นไม่ได้สนว่าใครร้องไห้เพราะการกระทำของตัวเองหรอก” หลังจากวางหญิงสาวลงแล้วเขาจึงเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“เขาใจร้ายกับฉันมากจริง ๆ”
“พูดยาก เธอเป็นคนอยากอยู่ข้างกายเขาเองนี่น่า” หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ สูดควันเข้าเต็มปอดก่อนจะพ่นมันออกมาใส
