ก็ผัวเด็กมันแซ่บ

ข่าวร้ายจากโรงพยาบาล

“โห หน้าบวมฉึ่งขนาดนี้โดนมึงรุมกระทืบมาเหรอวะ”

คำถามที่มาพร้อมภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ เอ่ยขึ้นทันทีที่แมทธิวเดินเข้ามาในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักจากมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียนอยู่

ดวงตาเรียวคมกริบมองไปยังใบหน้าบวมช้ำของมิณทร์ สภาพของเพื่อนเขานั้นดูไม่จืดเลยสักนิด ดวงตาข้างซ้ายบวมปูด สันจมูกช้ำม่วง มุมปากแตกเลือดยังไหลซึมพลาสเตอร์ให้เห็น ส่วนโหนกแก้มด้านขวานั้นหนักสุดเพราะมันทั้งช้ำทั้งบวมเหมือนโดนรุมต่อยซ้ำๆ

สภาพยับเยินเหมือนโดนรุมกระทืบมาจริงๆ เหมือนที่เขาบอกไม่มีผิด จนพาลให้แมทธิวรู้สึกเลือดขึ้นหน้าเล็กน้อยที่เห็นว่าเพื่อนเจ็บหนักขนาดนี้

“คนเดียว” ทว่าในยามที่กำลังสำรวจใบหน้าของมิณทร์อย่างเคร่งเครียดเดโคที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็พูดขึ้น แถมท่าทางจริงจังจนต่อให้เขาจะไม่อยากจะเชื่อจก็ต้องเชื่อ

“กูเห็นว่าเป็นลูกพี่เขาหรอกกูถึงต่อยกลับไปแค่นั้น พวกแม่งเล่นเปิดไม่ให้ตั้งตัวเลย มาถึงใส่เอาๆ ไม่ให้ตั้งตัวเลย" ดูเหมือนมิณทร์จะเจ็บใจมากกว่าเจ็บตัว แต่นั่นเป็นเรื่องที่พอจะเข้าใจได้เพราะสภาพเพื่อนเขามันก็น่าโกรธอยู่

หน้าหมดหล่อไปอีกเป็นอาทิตย์แต่กลับทำอะไรไม่ได้มากเพราะเห็นแก่พี่ผู้หญิงคนนั้น เพื่อนเขามันคงอัดอั้นตันใจน่าดู แต่ก็ยังมีเรื่องหนึ่งที่แมทธิวสงสัยเป็นอย่างยิ่ง

หากคนที่ทำมิณทร์เป็นลูกของพี่เขา มันจะต้องโกรธถึงขนาดเอาซะหน้ายับแบบนี้เลยเชียวเหรอ มากไปหรือเปล่า

“มึงแน่ใจนะว่าลูกไม่ใช่ผัวเขา”

“มึงพูดเหมือนไอ้เหรินเลย โอ้ยแม่ง!” มิณทร์หน้าหงิกขึ้นมาเพราะความเจ็บปวดที่เผลออ้าพูดปากกว้างเกินไปจนแผลปริ ท่าทางเจ็บใจมากจนเขาจำต้องหันไปหาเดโคที่เป็นคนโทรไปแจ้งข่าวนี้กับเจนทัต

“ไอ้เหรินก็ถามแบบนี้เหรอวะเดค”

“เออ แต่เป็นลูกไม่ใช่ผัวแน่ กูเห็นมาแล้ว” พอถามจบชายหนุ่มลูกครึ่งสเปนก็พยักหน้ายิ้มๆ ดูมีลับลมคมในชอบกลพาให้แมทธิวขมวดคิ้ว

“แต่ถ้าลูกเขาเป็นหนุ่มถึงขั้นมากระทืบมึงจนเข้าโรง’ บาลแบบนี้ได้ มึงไปวันไนท์กับรุ่นไหนมาวะ” เมื่อกระจ่างเรื่องนั้นแล้วก็ยังมีอีกเรื่องที่เขายังไม่คลายสงสัย

พอจะรู้อยู่ว่ามิณทร์ชอบผู้หญิงอายุเยอะกว่าแต่ครั้งนี้ดูจะเยอะมากกว่าทุกครั้ง อันที่จริงเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไรหรอกเพราะพวกผู้ชายที่ชอบ Milf แบบนี้ที่ชิคาโก้บ้านเกิดของเขาก็มีให้เห็นถมเถ ที่ถามก็แค่อยากรู้อยากเห็นก็เท่านั้น

“รุ่นไม่ใหญ่มาก แล้วเด็กที่กระทืบมันก็เด็กมัธยมปลาย” แต่คำตอบของเดโคทำให้เขาอึ้งแล้วอึ้งอีกจนได้แต่หันขวับไปมองเพื่อนที่กำลังนอนยับเยินแถมแขนเคล็ดอยู่ทันควัน

ยิ่งได้เห็นใบหน้าหงิกงอของคนเจ็บตัวเขาก็พาลยกมือขึ้นปิดปากทันควันเพราะกลัวจะเผลอหลุดขำออกมา หันไปที่เดโคฝ่ายนั้นก็เหมือนจะกำลังพยายามกลั้นหัวเราะเช่นกัน

มิณทร์เห็นท่าทางเพื่อนทั้งสองคนเป็นแบบนั้น แขนข้างที่ไม่ได้เจ็บจึงยกมือขึ้นชี้หน้าทุกคนเป็นเชิงว่าห้ามขำเด็ดขาด ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้มเล่นเอาแมทธิวยิ่งต้องกลั้นหัวเราะอย่างหนักจนหน้าแดงแปร๊ด

“มึงไม่ต้องพูด”

“กูรู้ๆ กูไม่ขำมิณทร์ กูไม่ขำ” ด้านเดโคนั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะหันออกนอกหน้าต่างประหนึ่งวิญญาณหลุดไปเรียบร้อยแล้ว

“แม่ง พวกมึงอ่ะ” มิณทร์ถอนหายใจเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวกระแทกกับเตียงอย่างขัดใจ แล้วก็ต้องร้องโอดโอยเพราะลืมไปว่าตอนนี้บนลำตัวนั้นช้ำเป็นรอยอยู่หลายจุด

ท่าทางแบบนั้นเล่นเอาแมทธิวกับเดโคมองหน้ากันอย่างขบขัน เป็นเพื่อนกันมานานก็แบบนี้ แต่ถึงต่อให้ขำพวกเขาก็ยังเป็นห่วงมันมากแหละนะ ไม่งั้นคงไม่รีบบึ่งมาเฝ้าที่โรงพยาบาลทันทีที่รู้เรื่องหรอก

ถึงจะขำก่อนเป็นห่วงก็เถอะ

“เออ กูก็ไม่ขำแล้วไง”

“ไอ้เหรินขำมันตั้งแต่ตอนที่กูโทรไปบอกนั่นแหละ ไอ้มิณทร์มันถึงได้หน้าหงิกขนาดนี้” เดโคอธิบายเพิ่ม มองมิณทร์ฮึดฮัดแบบไม่เจียมสังขารอยู่บนเตียงทั้งที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

ไม่มีใครในที่นี้แปลกใจแม้กระทั่งตัวคนเจ็บเอง เพราะเจนทัตกับมิณทร์นั้นสนิทกันมาตั้งแต่สมัยประถม เป็นเพื่อนกันมานมนานตั้งแต่ก่อนเจอกับพวกเขาเสียอีก

“เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ แล้วไอ้ที่รุ่นไม่ใหญ่ของมึงนี่รุ่นไหนวะ ลูกขึ้นมัธยมแล้วกูก็ว่าใหญ่อยู่นะ” แมทธิวยังคงสงสัยไม่คลาย เพราะนึกไม่ออกจริงๆ ว่าไม่ใหญ่มากของเดโคมันคืออะไร ทว่าไม่ทันได้มีใครตอบประตูห้องพิเศษก็เปิดออก

แทนที่ด้วยผู้หญิงที่มองจากราศีแล้วน่าจะอายุประมาณยี่สิบปลายหรือไม่ก็สามสิบต้นๆ เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกันกับเด็กหนุ่มตัวสูงใหญ่ที่มองดูแล้วคงอายุประมาณสิบห้าถึงสิบหกปี

บนใบหน้าของเด็กคนนั้นมีรอยช้ำเล็กน้อย แต่เทียบอะไรไม่ได้เลยกับเพื่อนของเขา นี่สินะที่มิณทร์บอกว่าไม่ได้สวนไปมาก

วินาทีแรกที่เธอเดินเข้ามาในห้องแมทธิวถึงกับนิ่งค้างไปเสียกะทันหัน เพราะจู่ๆ ภาพของใครบางคนก็ซ้อนขึ้นมาบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

ทั้งโครงหน้า ผิวพรรณ ส่วนสูงคล้ายกันกับพี่โมนา เจ้าของจูบหวานๆ ที่เขาเพิ่งจะไปชิมมาเมื่อคืนมากจนพาให้ใจสั่น

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากขณะที่ยังคงมองหน้าเธออยู่แบบนั้นโดยที่ลืมไปแล้วว่ามันดูเสียมารยาทมาก แม้ไม่ได้ถึงกับตัวแข็งทื่อแต่ท่าทางของเขาก็ยังพาให้เธอเลิกคิ้วมองมาอย่างฉงน

“เอ่อ…สวัสดีค่ะ” กว่าที่แมทธิวจะได้สติยกมือไหว้หญิงสาวอย่างที่ควรจะทำ ก็เป็นตอนที่คนเจ็บกระแอมขึ้นอย่างตั้งใจ

“อะแฮ่ม!”

“ส้นตีนติดคอเหรอวะ”

“เร็กซ์ แม่บอกว่ายังไง”

ราวกับเกิดปฏิกิริยารีเฟลค ทันทีที่มิณทร์กระแอมขึ้นมาเด็กหนุ่มคนนั้นก็อ้าปากด่าทันควัน ตามด้วยเสียงของ…คุณแม่ยังสาวที่ห้ามขึ้นมาติดๆ

เห็นท่าทางแบบนี้แล้วเขาก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมเพื่อนตัวเองถึงมีสภาพต้องมานอนหยอดน้ำข้าวต้มแบบนี้ ก็เด็กมันห้าวจัดแถมหวงแม่ขนาดนั้น

“แม่…”

“พอแล้วลูก” แต่ห้าวขนาดไหนสุดท้ายก็ยังแพ้แม่อยู่ดี เพราะยามที่พี่ผู้หญิงคนนั้นหันไปถลึงตาใส่ เด็กหนุ่มก็พลันเงียบไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกแม้ว่าจะยังมีความไม่พอใจอยู่บนใบหน้าก็ตาม

พอเห็นว่าลูกชายยอมเงียบ เธอก็หันมาส่งสายตาและรอยยิ้มขอโทษขอโพยเขาและเดโค ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เตียงที่มิณทร์นอนอยู่

“เป็นยังไงบ้างคะ”

เสียงนุ่มที่เอ่ยถามมิณทร์นั้นเหมือนกับพี่โมนามากๆ ในความรู้สึก เล่นเอาก้อนเนื้อในอกของเขาสั่นขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ถึงอย่างนั้นแมทธิวก็ยังไม่คิดจะพูดอะไร แต่เลือกที่จะยืนฟังบทสนทนาเงียบๆ

“ได้ยาแก้ปวดก็ดีขึ้นมากแล้วครับ เมื่อกี้หมอบอกว่านอนสักสองวันก็หาย”

ประการหนึ่งคือมันคงฟังดูบ้าบอพอสมควร ที่เขาจะไปบอกเธอว่าหน้าเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาเพิ่งจะไปเมคเอ้าท์ในที่ลับตามาเมื่อคืนนี้ อีกอย่างเธอก็ลึกซึ้งกับเพื่อนของเขาไปแล้วด้วย

ต่อให้จะเป็นวันไนท์แสตนแต่พอมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นดูท่าจะได้ติดต่อกันอีกนาน แถมมิณทร์ก็มองพี่เขาตาเยิ้มจนลูกชายโมโหหน้าดำหน้าแดงขนาดนั้น

“ค่ารักษาทั้งหมดพี่ออกเองนะมิณทร์ ยังไงลูกชายพี่ก็เป็นคนทำเธอ” แต่ถามว่าเขาแปลกใจไหมก็คงต้องบอกว่าไม่อีกนั่นแหละ

ในเมื่อพี่เขาทั้งเซ็กซี่ทั้งสวยหยาดเยิ้ม แถมยังดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่หน้าเด็กแบบนั้น ขนาดตัวเขายังเผลอมองค้างตอนที่เธอเดินเข้ามา เดโคเองก็ยังมีมองอย่างชื่นชมเป็นครั้งคราว นับประสาอะไรกับมิณทร์ที่ได้ใกล้ชิดแนบเนื้อกับเธอไปแล้วกัน

สวยมีเสน่ห์ขนาดนี้ไม่หลงสิแปลก

“พี่มิลินครับ ไม่เป็น…”

“เป็นสิมิณทร์เป็นมากด้วย ให้พี่จ่ายเถอะนะ ตอบแทนที่เธอไม่แจ้งความ”

“...ครับ”

“เร็กซ์ขอโทษพี่เขาสิลูก เราทำผิดต้องขอโทษนะ”

“แม่ครับ ผมไม่…”

“ถ้าไม่พูดแม่จะโกรธแล้วนะ”

“...”

“เร็กซ์”

“...ขอโทษ”

“ไม่เป็นไร”

ท่ามกลางการถกเถียงของสองแม่ลูก และการเอ่ยขอโทษแบบอึดอัดและไม่เต็มใจที่สุดเท่าที่แมทธิวเคยเห็นมา ไหนจะคำว่าไม่เป็นไรที่ฝืนมากของเพื่อนตัวเองอีก แค่ยืนมองเขายังอดไม่ได้ที่จะทอดถอนลมหายใจ

มองตาเดียวยังมองออกว่ามันปลื้มแม่เขามาก แต่ทั้งเกลียดทั้งโดนลูกเขาเกลียดขี้หน้าขนาดนี้ หนทางรักของเพื่อนเขามันจะไปรอดได้แค่ไหนกัน

แกร็ก!

ทว่าในยามที่เขากำลังคิดอย่างปลงตกอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องพิเศษก็เปิดออกอีกครั้งโดยใครบางคนที่แมทธิวเพิ่งจะคิดถึงไปตอนที่เห็นหน้าของพี่มิลินครั้งแรก

พี่โมนาคนสวย

"พี่คะ หนูจัดการเรื่องค่ารักษาเรียบร้อยแล้วนะ อ่ะนี่ใบเสร็จ" เธอเดินพรวดพราดเข้ามาในห้องโดยไม่ได้สังเกตเห็นเขาเลยสักนิด มือเล็กยื่นใบเสร็จให้พี่มิลินก่อนจะรื้อค้นบางอย่างในกระเป๋าต่ออย่างขะมักเขม้น

กว่าที่เธอจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของคนในห้องเวลาก็ล่วงเลยไปพักใหญ่ ตราบจนเธอหาของเจอแล้วยื่นมันให้เด็กผู้ชายคนนั้น พี่โมนาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาแล้วสบตากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ

หมายถึงพี่โมนาที่ไม่ได้ตั้งใจ ส่วนตัวเขาคือรอเธอหันมาเห็นตั้งนานแล้ว

"...อ้าว แมทธิว ว่าแล้วเชียวว่าสองคนนี้หน้าตาคุ้นๆ เพื่อนเธอนี่เอง"

"ครับเพื่อนผมเอง"

และให้ตาย เสียงเธอตอนเรียกชื่อเขามันเพราะชะมัด