ก็ผัวเด็กมันแซ่บ

ร้านเหล้าช่วยได้จริงไหม

เสียงเพลงจังหวะบีทหนักๆ ดังคลอเคล้าไปกับเสียงพูดคุยของผู้คนที่นั่งอยู่เต็มร้านทำให้สมองของแมทธิวโล่งจริงอย่างที่เดโคบอก

ความเศร้าซึมที่เต็มล้นอยู่ในอกมาตั้งแต่ตอนบ่ายนั้นเบาบางลงไปหลายส่วนแล้ว อาจเป็นเพราะตอนนี้มีผู้คนมากมายอยู่รอบตัว

เสียงตะโกน เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ไปหมดจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร หลายคนที่แวะเวียนเขามาชนแก้วและพูดคุยช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเขาไปจากเรื่องของแคลร์ได้ชั่วขณะ

เมื่อก่อนแมทธิวไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคนอกหักถึงไปร้านเหล้าเข้าผับแต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

นี่แหละเหตุผล

"ขนาดมานั่งทำหน้าเหมือนโลกจะถล่ม ก็ยังมีคนสนใจมึงเนอะ เสน่ห์แรงจัดๆ" แรงสะกิดจากเจนทัตที่นั่งอยู่ข้างกันเรียกให้ชายหนุ่มหน้าตี๋หลุดจากภวังค์ของตัวเอง หลังจากที่จ่อมจมกับมันอยู่นาน

เขาหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ

"อะไรของมึง"

จริงอยู่ที่ค่ำคืนนี้มีคนเข้ามาชนแก้วทักทายกับเขาอยู่หลายคน แต่ทุกคนก็เป็นคนรู้จักในมหาวิทยาลัยทั้งนั้น หากจะเรียกว่าสนใจคงไม่ใช่ แล้วคนที่เพื่อนของเขาหมายถึงคือใครกัน

เจนทัตไม่ได้ตอบคำถาม ทว่ากลับบุ้ยปากไปทางซ้ายมือของแมทธิว ก่อนจะหันไปยักคิ้วกับเดโคและมิณทร์ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกัน เขายังคงมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจอยู่อีกครู่สั้นๆ ก่อนที่ความอยากรู้จะทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันมองตามไป

"กูเห็นมองนานแล้วนะ สงสัยสนใจไอ้แมทจริงว่ะ" เดโคเอ่ยขึ้นยิ้มๆ ด้านแมทธิวนั้นกวาดตามองไปฝั่งที่เจนทัตชี้เป้า ก่อนจะได้สบเข้ากับดวงตาหวานหยดคู่หนึ่ง ซึ่งกำลังจับจ้องกลับมาราวกับกำลังรอให้เขาหันมาสนใจกัน

หญิงสาวหน้าลูกครึ่งเอเชีย - ผิวขาว รูปร่างเพรียวบาง ส่วนสูงน่าจะสักประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผิวสีของเธอเป็นน้ำผึ้งค่อนไปทางสว่าง เครื่องหน้าประกอบรับกันอย่างลงตัว เข้ากันได้ดีกับผมสีเข้มยาวถึงเอวจนเขาอดนึกชมในใจไม่ได้

ดวงตาของเธอกลมโตทว่าปลายชี้ขึ้นเหมือนตาแมวนั้นยังคงมองสบกับแมทธิวอย่างสนอกสนใจ พร้อมกับยกแก้วเครื่องดื่มที่ตัวเองถืออยู่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มมาให้

ชัดเจนในความต้องการมากจนพาให้เขานึกถึงซิดนีย์แฟนสาวของเดโคขึ้นมา กล้าๆ แบบนี้ท่าทางจะแสบน่าดู

แต่แม้จะหัวใจกระตุกตอนเห็นหน้าเธออยู่หน่อยๆ ทว่าคืนนี้ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองคงไม่มีอารมณ์ไปสานสัมพันธ์กับใครจริงๆ หัวใจของเขามันยังคงช้ำอยู่แม้เรื่องจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม

แมทธิวส่งยิ้มกลับไปให้คนสวยก่อนจะที่จะหันกลับมาทางเดิม ท่าทางเมินเฉยสาวสวยจนเพื่อนทั้งสามคนมองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด

แน่ล่ะ พวกเขารู้จักกันมาหลายปีโดยเฉพาะเดโคที่เป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยม ปกติหน้าลูกครึ่งหุ่นนาฬิกาทรายแบบนี้เขาพุ่งเข้าใส่ไม่คิดก่อนตลอด ยิ่งผิวสีน้ำผึ้งก็ยิ่งเป็นไทป์ที่ชอบถึงขั้นคลั่ง

แต่มาคืนนี้แมทธิวกลับเลือกที่จะละสายตาจากผู้หญิงที่สวยเหมือนนางฟ้าอย่างเธอแล้วหันกลับมาทำสีหน้าอมทุกข์แบบเดิม เป็นใครก็ต้องแปลกใจ

"สเปคมึงไม่ใช่เหรอวะ เมินซะพี่คนสวยเขาหน้าเจื่อนเลยไอ้เวร" มิณทร์เป็นคนแรกที่เอ่ยถามพลางขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

"กูก็ยิ้มให้เขาอยู่ ไม่ได้เมินอย่างที่มึงว่าสักหน่อย" แมทธิวบอกปัดก่อนจะหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมายกดื่ม เขายังไม่สบตาใครเพราะรู้ว่าปฏิเสธไปก็เท่านั้น ที่จริงสิ่งที่ทำก็ไม่ได้ห่างไกลกับสิ่งที่ทุกคนพูดนัก

ทั้งสามคนหันมองหน้าหัน ก่อนที่เดโคซึ่งดูน่าเชื่อถือที่สุดในกลุ่มจะเป็นเอ่ยปาก

"มึงรู้ไหมอะไรทำให้กูลืมกิโกะได้จริงๆ"

"เพราะซิดนีย์ไง" เขาตอบโดยไม่ต้องหยุดคิดเลยสักวินาที กิโกะเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่เจอกับเดโคตั้งแต่ช่วงปีหนึ่ง และนับได้ว่าเป็นสาวญี่ปุ่นคนที่สองที่หักอกเพื่อนเขา หลังจากที่คบกันมาเกือบสองปี

เธอเป็นผู้หญิงที่เดโครักมากและคิดจริงจังด้วย รักยิ่งกว่าซานะ แฟนสมัยเรียนไฮสคูล หากจะมีอะไรหรือใครที่จะทำให้คนจิตใจมั่นคงอย่างมันถอนใจจากกิโกะได้ ก็ต้องเป็นแฟนใหม่สาวหมวยตัวขาวจั๊วะอย่างซิดนีย์อยู่แล้ว

"ก็ไม่เชิง" ทว่าชายหนุ่มครึ่งสเปนกลับส่ายหน้ายิ้มๆ ให้กับคำตอบของเขา เล่นเอาแมทธิวที่มั่นใจว่าตนสนิทกับอีกฝ่ายที่สุดแล้วเริ่มขมวดคิ้ว

"งั้นอะไร"

"จริงๆ เพราะมีซิดนีย์มันก็ส่วนหนึ่ง แต่มึงอย่าลืมว่าช่วงที่กูเจอซิดนีย์มันคือช่วงที่กูทำใจได้มาสักพักแล้ว ที่กูลืมกิโกะได้เพราะยอมรับความจริงและยอมเปิดใจต่างหาก"

เดโคพูดขณะที่สบตากับเขาไปด้วย แมทธิยอมรับเลยว่าอย่างหนึ่งที่เพื่อนสนิทของเขามีอย่างเต็มล้นคือความเป็นผู้นำ และตอนนี้ไอ้เพื่อนตัวดีมันกำลังใช้ทักษะนั้นพยายามโน้มน้าวใจของเขาอยู่

“สิ่งที่กูจะบอกคือกูไม่ได้จะให้มึงใช้ใครเพื่อลืมแคลร์ แต่กูอยากให้มึงลองเปิดใจบ้างไม่ใช่ปิดตัวเองอยู่แบบนี้”

“...”

“วีคแรกๆ กูเข้าใจว่ายังทำใจไม่ได้แต่นี่เกือบเดือนแล้วนะ มึงควรดีขึ้นบ้างได้แล้ว กูไม่ได้หมายความว่ามึงจะต้องไปกับเขาหรือกับใครในคืนนี้ แต่อย่างน้อยมึงควรให้โอกาสตัวเองได้ทำอะไรใหม่ๆ ได้ทำความรู้จักคนใหม่ๆ ใช่ไม่ใช่มันก็อีกเรื่อง”

“จริงของไอ้เคคมันนะ ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ตรงนี้ต่อไปหรอกแมท กูเห็นว่ามึงเองก็ช็อตตอนเห็นหน้าพี่เขา อย่างน้อยถ้ามึงลองเปิดใจมึงก็จะได้เริ่มต้นก้าวแรก” มิณทร์เสริม

“ใช่ ต่อให้ไม่ได้สานต่อก็ยังดีกว่าย่ำอยู่กับที่บางทีก็ถอยหลังนะ มันไม่ใช่ว่ามึงจะใช้เขามาเป็นตัวแทนแคลร์เสียหน่อย มึงเองก็ถูกใจเขาพวกกูดูออก แค่ตอนนี้มึงยังจมกับเรื่องนั้นอยู่” เจนทัตที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยสนับสนุนสิ่งที่เดโคและมิณทร์พูดอย่างเต็มที่

“กูเห็นด้วยกับไอ้เหริน แหม…พูดจามีสาระนะมึงวันนี้” และแล้วบรรยากาศจริงจังเมื่อครู่ก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิงโดยมิณทร์ ที่ตอนนี้เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่เพื่อนสนิทอย่างเจนทัตพลางทำสีหน้าภาคภูมิใจเกินพิกัด

ก่อนจะต้องผิดหวังในเวลาต่อมา

“กูจำคำพูดของซิดนีย์ตอนปลอบซินซินมา”

“โถไอ้ควาย”

“เอ้า ด่ากูทำไม”

“ก็มึงมันน่าด่า”