Drawn to Sunlight (Papiliones Series #3)

Prologue

PROLOGUE

I blinked thrice and immediately covered my face with my hands as the golden light passing through the jalousie window of my room greeted me. I harshly close my eyes shut as it twinge due to crying all night. I cried until I dozed off to sleep.

Last night, I just cried after making a decision even myself don’t know if I could stand it.

Minutes passed, I lazily rolled out of bed and yawned as I stared blankly of nowhere. I couldn’t think of anything right. I feel so lost.

Tears started rushing down my cheeks again and so I smiled weakly because for the first time, as the sun extended it rays for a warm hug and soft kiss, it didn’t wear out the coldness that my sinking heart is feeling.

For the first time in my life, I had no energy to go out and be one with the sun.

Hindi ko alam kung ilang minuto pa ang ginugol ko sa pag-iyak bago pinilit ang sariling maligo at ihanda ang sarili. Natigilan ako nang masulyapan ang sarili sa salamin. Mapula at namamagang mga mata pati ilong. I look miserable and it was all evident to my face.

Ipinilig ko ang ulo at pinalis ang muling mga tumatakas na luha. I started covering up my reddish face and swollen eyes. Hindi ko p’wedeng lumabas ng silid na ito at harapin ang ina nang ganito ang itsura. Marami na itong problema at ayoko nang dumagdag pa lalo sa isipin nito.

“s**t!”

Daing ko saka napaupo sa  kama nang biglang manlabot saka kumurap-kurap nang tila nagdadalawa ang paningin ko. Sandali akong nanahimik habang pinapakiramdaman ang sarili. Ramdam ko ang pagpintig ng sakit sa ulo ko kasabay ng bawat tibik na nililikha ng puso ko.

For some reason I feel tired and exhausted even if the day hasn’t even started yet. Parang bumabaliktad din ang sikmura ko kanina pa at para akong magkakasakit, siguro dahil wala akong kinain kagabi.

Nagsinungaling lang ako sa ina na kumain na ako para makadiretso na rito kagabi kahit na ang totoo wala pa akong kinain. Alam kong kaunti na lang sasabog na ko kahapon. And, I know that once she notices and ask if I’m okay, it’ll just trigger me and I don’t want that.

Tumango ako, kumbinsido na malamang iyon nga dahilan ng masama kong pakiramdam. Ilang sandali pa ang ginugol ko para kalmahin ang sarili. Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan at tatayo na sana nang mahagip naman ng mata ko ang bag na nakasabit sa likod ng pinto ng kuiwarto ko.

It was the usual bag I used in school but the things I prepared and put inside it last night wasn’t the same school stuffs. All my personal papers, credentials, birth certificate and everything were inside that bag.

Remembering why I prepared everything and my plan makes my heart pound painfully on my ribcage. Natatakot ako. Naguguluhan. Hindi ko alam kung paano at kung kakayanin ko ba. All my life I tried to be independent as I could just so I wouldn’t burden my mother, more.

She’s all that I have and I will never afford to lose her. It’ll surely be the death of me.

Napapitlag ako at mabilis na pinalis ang luha nang makarinig ng tatlong katok sa pinto.

“Nak, handa na ang almusal!” dinig kong tawag ni Mama mula sa labas.

My brow creased in frown, confused with my uncontrollable and sudden emotional tearing. Even, my mother’s mere call makes me tear up.

Tumayo na ako at minabuti nang kunin ang bag na nakasabit sa likod ng pinto. Muli akong nagpakawala ng buntonghininga bago lumabas na ng kwarto nang makalmante.

Hindi ako p’wedeng magtagal pa sa kwartong iyon at magmukmok dahil siguradong mabilis na mahahalata ng ina ang kakaiba sa akin. She will quickly know that there’s something wrong.

Mabilis kong namataan ang ina na inaayos ang almusal sa mesa namin. She prepared more than our usual breakfast na kape at pandesal o hinid kaya’y sinangag. Ngayon ay mayroong tocino roon, hotdog at loaf bread.

Mabilis kong sinuot ang ngiti sa labi nang tumunghay ang ina.

“Oh, nand’yan ka na pala. Tara kain na, marami ang hinanda ko ngayon kasi hindi ka kumain kagabi kaya ngayo dapat kumain ka ng marami,” sunod-sunod at nakangiti nitong turan.

Lumapit naman ako rito at imbes na maupo ay yumakap ako sa likod nito. I hugged her tight as I could.

Naramdaman kong natigilan ito sa ginawa ko ngunit mayamaya naramdaman ko ang panginginig ng balikat nito kasabay ang mahinang halakha. She then slowly caressed my arm that’s hugging her.

“Hmm, anong mayroon? Bakit naglalambing ang anak ko?” pagkukuro nito.

“May ginawa kang kasalanan ‘no?” anito sabay halakhak.

Mariin ko namang nakagat ang ibabang labi para pigilan ang nararamdamang pagbugso ng damdamin ko. Hindi ako umimik at pumikit lang habang mas humigpit pa ang yakap ko sa ina.

This is my way of getting courage to go on with my decision. All my life, my mother were my source of strength in every struggles that I had, she’s my lifeline. And that she’s the one at stake, hindi ko alam kung saan o knino  ako hihingi ng tulong at lakas ng loob. Ni hindi ko alam kung tama ang desisyon ko.

Sinusulit ko na ang pagkakataon dahil sa ayaw ko man at sa gusto, this maybe the last time I’d be able to hug her. At siguradong matagal pa bago ko ulit magawa ito.

“May problema ba ‘nak?” dinig kong tanong nito na pumutol sa pag-iisp ko.

Umiling ako kahit na nakatalikod naman ito sa akin. Mabilis kong pinalis ang mumunting mga luha na namuo sa mga mata ko bago ngumiti ulit at hinarap ang ina.

“Wala naman, Ma! Yumakap lang may ginawa agad na kasalanan? Hindi ba p’wedeng trip ko lang?” turan ko saka humalakhak para mas maging kumbinsido ang pag-arte ko.

Ilang sandali akong pinakatitigan ng ina kaya umusbong ang pangamba sa akin ngunit nakahinga rin agad ng maluwag nang ngumiti ito at tinapik ako sa balikat.

Naupo na kami sa hapagkainan at tulad nang nakasanayan na agad akong inabutan nito ng tinapay at mga ulam na nakahain. Ngumiti ako sa ina. Pagkatapos akong hainan ay saka lang nito inasikaso ang sariling pagkain.

She’s always, as caring and it never change ever since. Kahit na malaki na ako inaasakaso pa rin ako nito hangga’t maari. She’d never listen to me every time I told her that she doesn’t need to take care of me much as I am not a kid anymore. Lagi lang nitong sasabihin na gusto niya ang ginagawa kaya ‘wag ko nang ipagkait iyon sa kaniya.

I don’t know if I’m preoccupied all the while. But, the whole time we’re having breakfast, it was silent and I was just savoring the moment and probably my last time having breakfast with her.

“Oh, paano mauuna na muna ako baka mahuli ako sa trabaho,” si Mama habang nagpupunas ng basang mga kamay.

“Ikaw na bahala rito. Mag-ingat ka sa daan papuntang escuelahan, ha?” bilin pa nito na ngayon ay nasa hamba na ng pintuan.

Tumango ako.

“Ingat rin po kayo,” ani ko bago ito tuluyang umalis.

“I love you...” pahabol kong bulong na tila hudyat sa pagtulo ng luha ko.

A few minutes passed, I prepared to leave. Sinigurado ko munang maayos ang lahat saka ako pumasok sa kuwarto ng ina para iwan ang isang sulat at sobre ng iba sa perang naipon ko sa part time at summer jobs. Itinago ko iyon sa hindi niya agad makikita para hindi ito magduda.

Magsisleep over lang kina Aeri ang paalam ko rito but of course it wasn’t true. I am leaving for London.

I was looking for a scholarship last time regarding on my chosen course and luckily I found one only that the institution resides on a different country. It was a great and well-known university for its excellence on the fashion field so I tried and applied for it even though it was too far and seems impossible to get in.

I didn’t expect that I could actually get it but I did. And until now it still felt surreal.

No one knows about the scholarship. Ilang buwan ko ring pinag-isipan ang tungkol sa pagtanggap ng scholarship, and I was so close to declining it because of some reasons that I consider like the people that I’d probably need to left behind, and how would I support myself there.

But, then things took turns unexpectedly leading me to a decision that will surely change everything.

Tila bampira, mabilis kong tinabon ang braso sa mata at umatras para sumilong sa lilim nang mabigla sa sinag ng araw. Grabe para akong napapaso. Hindi ko alam kung iba ba ang init at tirik ng araw ngayon kahit na umaga o sad’yang mahapdi lang ang mata ko.

Nakapikit lang akong nanatili sa tapat ng sarado naming bahay habang pinakikiramdaman ang temperatura ng araw nang makarinig ako ng tikhim.

Unti-unti akong nagmulat at marahas na napaatras habang awang ang mga labi sa pagkabigla nang tumambad sa akin ang mukha ng lalaking ayaw kong makita.

“Can we talk?”

My brow knitted in frown.

“Alam mo na ang sagot d’yan,” malamig kong tugon nang makabawi saka sinubukang lumayo rito ngunit c-in-orner lang ako nito.

“Just... give me a minute,” nahihirapang turan nito.

“Just saved it, Figueroa. I don’t want to hear it,” I bluntly countered.

I watched his jaw clenched as he looked away as if trying to calm down by averting his gaze.

“P’wede bang pakinggan mo muna ang sasabihin ko?” igting ang pangang turan nito, tila ba nagippigil sa kung ano.

I scoffed, now glaring at him as if it were daggers aiming to kill.

“What for? Para kumbinsihin akong bigyan ka ng pagkakataong tuluyang gaguhin ako dahil hindi mo natuloy ang plano mo? Ganoon ba?” nakangisi ngunit puno ng pait kong sambit.

Nahuli kong bumalatay ang sakit sa ekspresyon nito ngunit agad ring nawala nang mabilis iyong mapalitan ng madilim na ekspresyon.

Masyado pang sariwa at masakit ang lahat sa akin. Ni hindi pa nga ako nakakabawi sa sakit ay may binudbod na agad na asin sa sariwang sugat na iyon.

Even if I hear his explanation it wouldn’t change anything because I would still leave. I know for a fact that I would willingly forgive and gave him a chance but if it would cost me my mother then I’d rather not.

I could live with the pain and without him pero hinding-hindi ko kakayanin kung mawawala sa akin ang ina.

“Wala akong panahon para rito, kaya p’wede ba tantanan mo na lang ako?” dagdag ko nang hindi ito umimik at nanatiling nakatitig lang sa akin.

Sinubukan kong kunin ang pagkakataong kumawala sa pagkakakulong sa braso niya ngunit bigo ako.

“Really, huh? You don’t have time to hear me out but you have time flirting with that Corvin, guy?” he sardonically said with a mocking smirk.

Ramdam ko ang pagpipigil nito ng galit sa paraan ng pagsasalita ngunit bigo siya roon. His eyes and expression darkened upon saying the last part of his sentence especially the way he stresses out his name. I could even hear him gritting his teeth out of suppressed anger that I don’t know what for.

Hindi ko mahinuha kung kanino ito galit, kung sa akin ba o sa sarili niyang sinabi. Either way I shouldn’t care.

I swallowed hard along with the loud poundings of my heart. Mariin akong pumikit at pilit na kinalma ang sarili. I should know better. I know all too well that I shouldn’t react to whatever he says.

Hindi ko dapat patulan ang kahit ano dahil siguradong naghihintay lang siya ng reaksiyon mula sa akin. At, kapag pinaliwanag ko ang sarili sa kaniya, isa lang ang ibig sabihin noon, may pake ako. If I explain myself that would mean I care about him, his opinion and feelings, which I shouldn’t.

Nahigit ko ang hininga pagmulat ko ng mata dahil sa sobrang lapit ng mukha nito sa akin na naririnig ko na ang bawat mabibigat nitong paghinga. He’s just staring at me as if I’d get lost any moment.

Napalunok ako at mabilis na nag-iwas ng tingin nang hindi kayanin ang intensidad ng mga titig nito kasabay ang pagpipigil ng hininga takot na marinig nito ang  malakas na kalabog ng puso ko. I felt weak and it was all because of him and his f*****g stares. I hate this feeling! I fell too hard for him to the point that he could even make me come back running to his arms again in just a snap.

But, I couldn’t and I shouldn’t.

Mariin kong kinagat ang dila para pigilan ang sariling masabi ang totong nararamdaman.

“Move, Figueroa. ‘Wag mong sayangin ang oras ko. Umuwi ka na,” basag ko sa katahimikang nanaig sa pagitan naming dalawa.

His lips parted in shock and disbelief, but then, unti-unti rin itong umatras slowly giving me space. My eyes then dropped on my wrist that he didn’t let go and was still holding unto it.

“Bitaw na...” halos bulong kong pakiusap. “Stop making me feel as if it’s that hard to let me go, when it was you who broke me first...” I added with trembling lips at that.

With that, I saw his eyes glistened with pain and guilt.

“I’m sorry...” mahinang sambit nito sa basag na boses.

Napapikit ako ng marinig iyon, kasabay noon ay pagkabasag rin ng puso ko.

The next thing I know, he’s slowly loosening his hold and eventually freed me.

Nang makawala ay agad akong tumalikod rito dahil ramdam ko ang pagbabadya ng mga luha. Ilang sandali pa narinig ko na ang tunog ng makina ng sasakyan niya at ang pag-andar nito papalayo.

I didn’t know how much time did I spent again crying and fixing my composure. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak habang wala sa sariling naglalakad sa kawalan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta but one thing is for sure— sumusunod na lang ako kung saan man ako dadalhin ng paa ko.

Ilang beses akong lumunok nang makaramdam ng panunuyo ng lalamuna. Mabilis akong napahilig sa malapit na poste sapo ang ulo nang dumoble ang paningin ko at makaramdam na naman ng pagkahilo.

Kumurapkurap ako at sinubukang humakbang ulit ngunit napabalik lang ako sa pagkakasandal sa poste nang muntik akong madapa.

Mabibilis ang bawat paghinga kong pinunasan ang pawis na namuo sa noo ko at mukha. Napangiwi ako at mariing napahawak sa ulo ng kumirot yon. Kapos pa rin ang hininga ko at para akong nalulusaw at anumang oras pakiramdam ko hihimatayin ako.

Ilang minuto ang lumipas pinilit ko ang sariling umayos at alalay lang na naglakad. Tatawid na sana ako nang hindi mapansin ang paparating na sasakyan. I harshly shut my eyes as my heart hammered painfully, waiting for the hit until I heard a loud screech and the hit didn’t come.

And, with that I collapsed.

“Rael? Ang init mo...”

“Oh my god! She’s so pale, Mom!”

“Malapit na tayo sa hospital.”

Nagising ang diwa ko nang maulinigan ang mga boses. Unti-unti akong nagmulat ng mata at napakurapkurap nang hindi agad mahinuha kung nasaan ako.

“She’s awake,” dinig kong turan ng pamilyar na boses ng lalaki.

Agad kong nasapo at ininda ang ulo nang kumirot iyon sa biglaan kong bangon.

“Rael? Thank god, you wake up!” sabay yakap ni Aeri na ngayon ko lang napansing nasa tabi ko pala.

Doon ko lang natantong nasa sasakyan at umaandar kami. Sumilip si Tita Phyllis na nasa shotgun seat at bakas ang pag-aalala sa mukha. Then there’s Corvin at the back, siya iyong nagsalita kanina. I think we’re in an SUV.

“We’re near the hospital, hija,” si Tita Phyllis iyon.

“P-po? Ayos lang naman po ako, hindi na kailangan,” agap ko.

“Still, you need to be checked up, hija. You collapsed earlier and you look pale...” puno ng concern nitong sambit.

“Mommy’s right, Rael you need to be checked. Ako ang natakot para sa ‘yo kanina,” Aeri seconded, concern was written all over her face.

Hindi ako p’wedeng magkarecord sa hospital dahil siguradong hahanapin ako ng ina at iisipin lang noon na nasa panganib ako o nasa hindi  magandang kalagayan. Mariin kong nakagat ang ibabang labi nang may maisip. Desperada na ako at wala na akong ibang kilala na mahihingan ko ng tulong. Umayos ako ng upo at inabot ang palad ni Tita Phyllis saka marahang pinisil iyon.

“Hindi na po talaga kailangan, Tita. Mainit lang po kanina kaya ganoon, please, Tita nakikiusap ako dalhin niyo na lang ako sa airport.”

Natigilan sila sa sinabi kong iyon at binalot ng katahimikan ang loob ng sasakyan.

“Anong gagawin mo, Rael? Saan ka pupunta?” si Aeri sa hindi makapaniwalang boses.

“I am planning to leave for London, I applied and got a scholarship at doon ako mag-aaral. May dahilan ako kaya kailangan kong umalis pero saka ko na ipapaliwanag for now please help me.”

“How about your, mother, hija? Alam ba niya itong plano mong pag-alis?”

Marahas akong umiling kay Tita Phylis, ngayon umiiyak na dahil kahit ako labag sa loob ang desisyong pag-alis. I hear them gasped in surprise.

“Then that would be kidapping, hija. Hindi alam ng mama mo ang pag-alis mo, mag-aalala iyon pare-pareho tayong mapapahamak.”

“No, Tita, please. I- I left a letter where I explained about me studying abroad and the scholarship I got. T-tawagan ko rin ito kapag nakaalis na ako sa bansa. For now, I just badly need to leave...” paliwanag ko, ngayon sa garalgal ng boses.

Hindi ko alam kung ilang oras ang lumipas bago ko sila nakumbinsi at napapayag ngunit kalaunan tinulungan na rin ako ni Aeri na kumbinsihin si Tita Phyllis sa pakiusap ko. Eventually, Tita surrendered and now we’re on our way to the airport.

I took out my phone and went through the sss app. There I clicked the link that redirected me to the website of the university.

‘Confirm’

I stared at the word for minutes before I heaved a sigh and finally clicked ‘confirm.’

I put my phone back on my bag and leaned on the car window as I watched how we get passed through places. 

A tear then escaped my eyes as my heart sank deeply in darkness like a sun setting, sinking below the horizon.