เจ้าหัวใจนายปิศาจ

ยายคนชอบหาเรื่อง

“พี่มองหาอะไรอีกคะ จะให้คิดเงินเลยไหมคะ” ดาด้าวิ่งกลับเข้าไปหลัง เคาน์เตอร์

พายทำตัวเองให้ลีบเล็กที่สุด เพราะว่ากลัวเขาจะเห็น เธอก้ม ๆ เงย ๆ มองลอดฝ่ามือที่ปิดใบหน้า ส่งสายตาไปยังร่างใหญ่ที่กำลังมองหาตัวเอง แต่เขาไม่เห็นหรอกว่าเธอหลบอยู่ตรงนี้

ลายไม้เดินเข้ามาที่แคชเชียร์ ก่อนจะถามดาด้า

“เธออยู่คนเดียวเหรอ” เขาถาม

ปวีนุชรีบกระตุกขากางเกงของเพื่อนทันที ท่าทางเป็นกังวล เธอยกมือของตัวเองขึ้นปิดปากส่งสัญญาณบอกเพื่อนให้พยักหน้ารับว่าอยู่คนเดียว ดาด้าสบสายตากับปวีนุช

“บอกไปสิว่าอยู่คนเดียว” เธอทำปากขมุบขมิบ และเพื่อนสาวก็ฉลาดพอ สงสัยอยู่ในใจอยู่แล้วว่ายายพายไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้กับผู้ชายคนนี้แน่ ๆ

“เอ่อ... ค่ะ” เธอตอบออกไปทันควัน

“บอกเพื่อนของคุณด้วยนะว่าระวังตัวเอาไว้ให้ดี อย่าให้เจอ หึ...” เขาพูดเสียงดัง กะว่าจะให้ใครสักคนได้ยิน และสายตายังไม่หยุดมองหาคนต้นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด ก่อนจะมาหยุดสบตากับดาด้า

“หื้อ...เพื่อนของด้าคนไหนคะ มันมีหลายคนในที่ทำงานที่นี่”

มธุรดารู้อยู่เต็มหัวใจแต่ก็แกล้งถาม ดาด้าก้มลงไปมองที่ข้าง ๆ ขา ปวีนุชยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากอีกครั้ง และทำไม้ทำมือให้ไล่เขาไปไว ๆ

“แกจะไปพูดคุยกับเขาทำไม” เธอทำปากขมุบขมิบ

“แปดสิบห้าบาทค่ะ” ดาด้าบอกราคากับเขา

เขายื่นแบงก์ร้อยให้ และรอรับเงินทอน

“คนที่ตัวขาว ๆ เล็ก ๆ หน้าเรียว ๆ สูงประมาณนี้ ฝากบอกเอาไว้เลยนะว่าอย่าให้เจอ เที่ยวหน้าจะเอาคืนให้เข็ด ฝากเอาไว้ก่อนเหอะ” เขาพูดทิ้งท้ายแล้วก้าวขาเดินเขย่ง ๆ ออกจากร้านไป

มธุรดาแกล้งทำสีหน้างง ๆ ยกมือเกาหัวแกรก มองตามชายหนุ่มที่ยังมองในร้านแบบเหลียวหลัง ใบหน้าของเขาเกือบชนประตู ท่าทางลายไม้หัวเสียอย่างหนัก 

ปวีนุชทรุดนั่งลงไปกับพื้นพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อะไรกันยายพาย เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแกไปทำอะไรเขา” มธุรดาดึงตัวเพื่อนให้ลุกขึ้นมา แล้วตั้งหน้าซักไซ้

พายเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟัง

“โอ๊ะ...ยายบ้า หลังเท้าเขาเขียวบวมมากแหละ แกทำเกินไปไหมนะ”

“ก็คนมันตกใจนี่นา อีกอย่างมาหาว่าฉันเป็นขโมย จะไปขโมยรถ หรือทรัพย์สินภายในรถ ไอ้คนบ้า”

“แกนั่นแหละ หาเรื่องชัด ๆ โดดงานไปยังไม่พอ ยังไปก่อเรื่องขึ้นอีก เดี๋ยวเขาเอามาฟ้องพี่หนึ่ง คราวนี้แหละแกจะซวย....” เพื่อนสาวชี้หน้า

“แล้วจริง ๆ ก็เหมือนที่เขาพูด หน้าตาท่าทางของแกมันก็เหมือนโจรเข้าไปทุกทีแล้วนะ ไปด้อม ๆ มอง ๆ แบบนั้น ฉันว่าแกชักจะเป็นเอามากแล้วนะ หยุดเป็น   สตอล์กเกอร์ได้แล้ว” มธุรดาจ้องสบตาของเพื่อน

“ก็ความสุขของฉัน” ปวีนุชไม่ยี่หระ ดูรูปในมือถืออย่างชื่นชม

“ย่ะ แล้วไหนเมื่อกี้จะเล่าอะไร ข่าวดีอะไรของแก ฮึ.... เล่ามา ๆ” ปวีนุชยิ้มกว้าง ขยับเข้าไปใกล้ ๆ

“แจน แจ้น...ฉันรู้ชื่อของพี่ชายแล้วนะ” เธอดีใจมาก ๆ แววตามีความฉ่ำวาว เพ้อฝัน

“ชื่ออะไรคะคุณปวีนุช” ดาด้าพลอยยิ้มไปกับเพื่อนด้วย

“ชื่อเล่นของพี่เขาน่ารักมาก ชื่อพี่ปาปูน ชื่อจริงก็แปลกแต่ดูดี ชื่อว่า นายลายไทย บริบูรณ์รักษ์ อือ...ชื่อก็ยังเพราะเลยอะ สมกับหน้าตาที่หล่อเหลา”

“เพราะตรงไหน ชื่อประหลาด ๆ นะสิ ชื่อปาปูน ลายไทย ตรงไหนที่แกว่าเพราะ”

“เอาะ...ยายด้า แกก็เพราะที่ชื่อของพี่เขาแปลกและไม่มีใครเหมือนไงล่ะ”

“เหรอ....” ดาด้าลากเสียงยาว รีบยื่นโพยกระดาษใส่ในมือของเพื่อนสาว

“อะไร” พายถามกลับ พร้อมมองสบตากับเพื่อนสาว แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ในฐานะที่แกอู้งานหายไปนานสองนาน ให้ฉันอยู่คนเดียว ฉันวุ่นวายมาก ตอนนี้คือว่า แกต้องไปจัดของขึ้นชั้น โอเค” ดาด้าทำหน้าทำตา

“หมดรายการนี่นะ โอ้โห...ทำไมมันเยอะแบบนี้นะ” แค่เห็นรายการก็เหมือนลมจะใส่ แต่พอหันไปเจอสีหน้าและแววตาของเพื่อน ก็รีบพูด

“เออ... รู้แล้ว ๆ ทำอยู่แล้วอย่ามาจ้องแบบนี้นะ อื้อ ^_^” หน้าตายิ้มแฉ่ง

“แต่ยังไงวันนี้ก็คุ้มค่าม้วก...” ปากพูดแต่ใบหน้าระรื่น ยกกระดาษในมือขึ้นมาจุ๊บ ๆ ที่ทำภารกิจสำเร็จ ได้ถ่ายรูปคู่กับรถของเขา ได้รู้จักชื่อนามสกุล และที่ทำงานของเขา ปวีนุชเดินไปเพ้อพกไปกับความสุขเกิดขึ้นเต็มหัวใจ

สองอาทิตย์ผ่านไป 

"เฮ้อ...ได้มาอยู่กลางวันสักที ไม่ค่อยชอบอยู่กะกลางคืนเลย" ปวีนุชบอกกับมธุรดา

"โดนดัดสันดานอะดิ อู้งานดีนัก หนีงานดีนัก เป็นไงโดนจับได้ ดีนะที่พี่หนึ่งแค่ให้แกย้ายไปอยู่กะกลางคืนแค่สองอาทิตย์โดยที่ไม่ไล่แกออก" มธุรดาว่าให้

"ยายด้าปากแรงขึ้นทุกวันนะยะ" 

"หัวหน้าฝากบอกมาแล้วนะ ถ้าแกทำผิดอีกครั้งเดียว คือแกโดนไล่ออกแน่ ๆ” ดาด้าชี้หน้าเพื่อน

"แหม...พี่หนึ่งเขาไม่กล้าไล่ฉันหรอก ผิดนิด ๆ หน่อย ๆ เดี๋ยวนี้คนดี ๆ ขยันงาน หนักเบาเอาสู้แบบฉันเนี่ยหายาก"

“เหรอ...” ดาด้าลากเสียงยาว 

“หน้าอย่างแกเนี่ยนะ”

“จ้ะ”

"นี่...ยายพาย เห็นท่าทีแบบนี้ของเธอแล้ว ฉันคิดผิดไหมที่ให้อภัยเธอ แล้วยอมให้เธอลงมาอยู่กะกลางวัน" เสียงพี่หนึ่งผู้จัดการร้านดังขึ้นข้างหลัง

ปวีนุชสะดุ้งโหยง รีบหันหน้าไปในทันที 

“อุบ...พี่หนึ่ง” เธอปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ก่อนจะยกมือไหว้ปลก ๆ  

"พี่หนึ่งขา หนูพายผิดไปแล้วจริง ๆ ค่ะ หนูพายสำนึกผิดมากมาย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หนูพายจะตั้งใจทำงานค่ะ จะไม่เถลไถล จะปฏิบัติงานแข็งขัน และจะทำตามหน้าที่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง" เธอขอความเห็นใจทั้งสีหน้าแววตาและท่าทาง

"ฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรกันในนี้ อีกอย่างทำงานให้ดี เขาให้เงินเดือนนะ ไม่ใช่จ้างให้มาเดินเล่น หรือว่าเล่นขายของ"  

"พี่หนึ่งมีตาทิพย์หรือคะ" ปวีนุชถามยอกย้อน 

"นู้น...." นางชี้ให้ดูกล้องวงจรปิด ปวีนุชหน้าเสีย บางทีก็ลืมตัวไปจริง ๆ

“เสียงแกที่โม้ เมาท์มอยเรื่องชาวบ้านกันนั่นนะ ฉันก็ได้ยินย่ะ อ้าว...แยกย้ายแยกย้าย ไปทำงานกันได้แล้ว พี่จะกลับสาขานู้นแล้ว" หนึ่งโบกมือไล่

"สวัสดีค่ะ" สองสาวประสานเสียงกันดังลั่น โค้งหัวแทบชนหน้าขา พอเห็นพี่หนึ่งพ้นไปจากสายตา ปวีนุชก็หันมาต่อว่าเพื่อนทันที 

"ยายด้าทำไมแกไม่บอกฉันว่าพี่หนึ่งอยู่"

"หล่อนผิด" มธุรดาชี้หน้าปวีนุช ก่อนจะใช้นิ้วทำท่าปาดคอตัวเอง 

"จ้ะจ้ะจ้ะ ข้าน้อยสมควรตาย เอ่อ...ทำอะไรก็ดูไม่ดี ผิดไปหมดเลย คนน่าสงสารคือฉันนี่เอง" เธอแถไปได้อีก ก่อนจะเดินลิ่วเข้าห้องข้างหลังเพื่อตอกบัตร

“รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ทำตัวใหม่ สังคมให้อภัยแกนะ ยายปวีนุช” มธุรดาตะโกนตามหลัง แล้วหัวเราะเสียงดังแบบสนุกสนาน