"จะไปไหนจ๊ะแม่ยอดยาหยีของพี่ไปร์ท...”
จุ๊บ... เขาจูบแก้มของเธอหนัก ๆ
“เมื่อคืนแม่ยอดยาหยีครางได้ประทับใจพี่ที่ซู้ด..." เขาลากเสียงยาว พลางใช้อีกมือหมุนใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความตระหนกตกใจให้หันมาสบตากับเขา
“นาย อย่านะ ปล่อยนะ จะทำอะไรฉันอีก ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยเดี๋ยวนี้”
เธอเริ่มขัดขืน แล้วพยายามยันตัวออกห่าง ปากก็พูดจาต่อต้าน
ในความคิดเธอต้องไปให้พ้นจากที่นี่ และเป็นอิสรภาพจากเขา ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มออกสีแดง สองคนจ้องสบตากันระยะประชิด แต่เธอมองใบหน้าของเขาไม่ถนัด เพราะไม่ได้ใส่แว่น แต่รับรู้ได้ถึงสายตาล้อเลียน
“จะไปไหนเล่าจ๊ะคนดีของพี่ไปร์ท”
“กลับบ้านนะสิ”
“เสียใจด้วยนะจ๊ะแม่สาวน้อย เธอจะต้องอยู่กับฉันที่นี่อีกสิบสามวัน”
“หื้อ.... นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แล้วที่นี่ คือ ที่ไหน” เธอถามเขาทันที ทั้งสีหน้าและแววตาตระหนกตกใจ
เขาสงสารเธอไม่น้อย เธอต้องตกกระไดพลอยโจนเป็นของ
