EP.7 HATE YOUR LOVE แค้นร้ายพ่ายรัก

1568 Words

EP.7 HATE YOUR LOVE แค้นร้ายพ่ายรัก PEACH'S PART “กูอยากอยู่คนเดียวว่ะ” ผมบอกไอ้นาทีที่กำลังเดินเข้ามาหาอย่างเป็นห่วง หลังจากที่เราออกจากห้องเรียนพร้อม ๆ กัน “โอเค” มันก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหยุดเดินตามผมทันที ใช่ครับ และอาจารย์หนุ่มก็ทำตามที่เขาพูด ผมไม่ได้รับรุ่นใด ๆ แถมยังโดนหมดสิทธิ์ในวิชาพื้นฐานง่าย ๆ ที่เจ้าตัวเป็นคนดูแลอีกต่างหาก ผมนั่งกุมขมับอยู่เพียงลำพังใต้ตึกคณะ คนในคณะก็เหมือนเดิม ซุบซิบนิทาเรื่องผมไปทั่ว แต่ก็มันแน่ละ เรื่องฉาว ๆ ก็ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านอยู่ดี ซึ่งชินแล้วแหละ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทุกคนว่ากล่าวถึงนิสัยและความร้ายกาจของแพร ถ้าถามทำไมผมถึงรักแพรน่ะเหรอ ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นเพราะมุมน่ารักของเธอมีผมคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็น ผมนั่งยีหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตกเลย เรื่องที่ต้องดรอปเรียนวิชาง่าย ๆ แบบนี้ สองสามวันนี้ผมนั่งถอนหายใจมากกว่าล้านรอบแล้วละมั้ง “ใครอะ” จากนั้นก็ตะโกนถามเพราะรู้สึกว่ามีคนแอบมองอยู่ตลอด ไม่แพร ก็คงเป็นไอ้นาที “ซินเองค่ะ” สายรหัสของผมค่อย ๆ เดินออกมาจากมุมตึกด้วยใบหน้าตกใจ ผมนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ ด้วยสีหน้าเกร็ง ๆ “ช่วงนี้พี่พีทดูเครียด ๆ นะคะ” ก่อนนั่งลงข้าง ๆ และถามผม “พี่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ” ผมพูดด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นและยิ้มให้ซินบาง ๆ แล้วปลีกตัวออกจากตรงนั้น แม้จะรู้ว่ามันคงดูแย่มาก ๆ ที่ทำแบบนี้ แต่ผมแค่อยากอยู่คนเดียวจริง ๆ หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปที่ผมพยายามสะสางเรื่องของตัวเอง ทั้งการเรียน การสอบ และปัญหากับอาจารย์รวมถึงคนในคณะอีก ตอนนี้จะเรียกว่าผมถูกคนทั้งคณะแบนก็ไม่ผิด เพราะตั้งแต่อาจารย์หนุ่มประกาศตัดชื่อออกจากรุ่นเป็นคนแรกของประวัติศาสตร์ คนอื่น ๆ จึงไม่กล้ายุ่งเกี่ยวด้วยเท่าไหร่ มีก็แต่ไอ้นาทีที่ยังเป็นเพื่อนซี้ปึกอยู่เหมือนเดิม แต่เอาจริง ๆ พวกเรื่องรุ่นหรืออะไรต่าง ๆ มันไม่ได้มีความหมายกับผมเลย ผมใช้เวลาราวหนึ่งสัปดาห์ในการเตรียมตัวสอบและพบปะอาจารย์เพื่อชี้แจงเรื่องในค่ายที่เกิดขึ้น กว่าจะเสร็จได้… เล่นเอาสมองมันล้าไปหมด แต่สุดท้ายก็จบลงค่อนข้างดี “คืนนี้เอาไง วันเกิดมึงเลยนะ” ไอ้นาทีเดินชนไหล่ผมเบา ๆ “ขี้เกียจอะ กินที่คอนโดกูก็ได้นะ” ผมตอบไปอย่างเบื่อ ๆ “ไม่เอาดิ คืนนี้กูเลี้ยงเอง ไหน ๆ วันเกิดปีนี้มึงทะเลาะกับเมีย งั้นให้เพื่อนแสนดีแบบกูฉลองวันเกิดกับมึงแทนแล้วกัน” ไอ้นาทีแบะปากเบา ๆ ผมก็มองมันอย่างขำ ๆ “นี่ ๆๆๆ อย่าบอกนะ ว่ามึงจะใจอ่อนยอมไปง้อยายแพรปีศาจนั่นก่อนอีกแล้วอะ” ก่อนจะชี้หน้าผมอย่างจับผิด เลยเหล่ตามองมันเล็กน้อย “ก็คิด ๆ อยู่อะ กลัวว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ แพรอาจจะสติแตกพอดี” ผมพูดด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ “ไอ้พีท มึงก็แบบเนี้ย แพรมันถึงไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดสักทีไง” เพื่อนเถียงอย่างไม่เห็นด้วย “เออ เอาน่า” ผมได้แต่ยิ้มรับไว้ “เจอกันตอนดึกแล้วกัน คนอะไรใจอ่อนฉิบหาย” มันบ่นเสร็จจึงเดินออกไป @ NY ผับ “ไอ้โทนี่ น้องพลอย ไอ้ที” ผมเดินไปยังโต๊ะที่ไอ้นาทีจองเอาไว้ เสียงเพลงในผับจึงเปลี่ยนทำนองเพลง “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยูววว แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยูววว แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทูยูววว...” ทุกคนในโต๊ะเริ่มร้องเพลงให้ผม โดยมีน้องซินถือเค้กและน้องแก้วถือลูกโป่งเข้ามาหา “สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่พีท” น้องแก้วยิ้มแย้มก่อนจะเดินไปยืนข้าง ๆ น้องพลอย “อธิษฐานแล้วเป่าเค้กสิคะ พี่พีท” ส่วนน้องซินวางเค้กลงตรงหน้า ผมก็พยักหน้าและเป่าทันที เราสั่งเครื่องดื่มกับอาหารมาเล็กน้อย เพราะจำนวนคนไม่ได้เยอะเท่าไหร่ “นี่มึงไปชวนน้อง ๆ มาทำไม เกรงใจเขา” ผมหันไปตำหนิไอ้นาที “ไม่ใช่กูเลย ไอ้โทนี่น่ะสิ ลากมาหมดเลย” ก่อนเพื่อนจะโบ้ยไปที่อีกคน “ไม่รบกวนเลยพี่ ๆ หนูอยู่แต่หอก็เบื่อจะแย่” เสียงน้องพลอยตอบก่อนจะยกแก้วมาชนกับผม “มีความสุขมาก ๆ นะคะ ขอให้แฟนใจดีขึ้น” ก่อนอวยพรติดตลกไป “สาธุ” ผมก็ยิ้มตอบ พวกเรานั่งดื่มกินกันสักพัก พอสนุกอยู่บ้างละ จริง ๆ ผม ไอ้นาทีและโทนี่เนี่ย เป็นขาประจำผับนี้ หลังจากมีเรื่องเครียดก็มักจะมานั่งดื่มที่นี่ เพราะใกล้มหาลัยดี “ซินขอกลับก่อนนะคะ พอดีกระโปรงไปเกี่ยวกับประตูห้องน้ำเลยขาดนิดหนึ่งค่ะ” หลานรหัสผมเดินกลับมาที่โต๊ะแบบหน้าเสียเล็กน้อย พวกเราทุกคนก็มองหน้ากัน... ผมจึงถอดแจ็กเก็ตตัวเองออกทันที “ขาดเยอะไหม เอาเสื้อพี่ไปปิดก่อนสิ” ก่อนถามขึ้น เพราะไอ้นาทีกับไอ้โทนี่มีแค่เสื้อยืดตัวเดียว “เอ่อ… ซิน…” น้องซินทำท่าจะไม่รับ “แค่เสื้อเอง จะได้กลับพร้อมเพื่อน ๆ ด้วย ไปคนเดียวอันตราย” ผมพยักหน้าและยื่นให้น้องโดยไม่ได้คิดอะไร ซินทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ผมและเหลือบมองเล็กน้อย เหมือนอยากพูดแต่ก็ไม่กล้า ทำให้นึกไปถึงวันที่เดินหนีน้องวันก่อน “วันนั้นพี่มีเรื่องเครียดเยอะก็เลยไม่ค่อยสุภาพ” ผมพูดเสียงอ่อนลง “เอ่อ... งั้น... ซินขอให้วันเกิดปีนี้ เป็นอีกปีที่ดีที่สุดของพี่นะคะ” พูดจบก็ยกแก้วขึ้นและชนกับผมเบา ๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะดื่มพร้อมกัน เวลา 02:00 เรานั่งดื่มชิว ๆ กันไป แต่เอาจริง ๆ ก็ไม่มีใครเมาหรอก เพราะว่าไม่ได้เน้นดื่มเหล้า ทว่าหลังจากที่ผมเดินพ้นออกจากประตูผับเป็นคนแรก... ทันใดนั้น... “Happy birthday to you Happy birthday to you... Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to you” แพรยืนตัวสั่นน้ำตาคลอมองมาทางผมด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธ... “ห่างสักพักเนี่ย คือแบบนี้เนี่ยนะ” PARIS PART “ห่างกันสักพัก... คือแบบนี้น่ะเหรอพีท” ฉันถามออกไปด้วยเสียงสั่น ๆ “แพร...” พีทเรียกชื่อฉันเหมือนจะพยายามอธิบาย “เพิ่งรู้ว่าวันสำคัญของพีท ไม่มีแพรแล้วก็ได้” ก่อนปาดน้ำตาและพยายามข่มความเสียใจเอาไว้ เขาพยายามจะเดินเข้ามาหาฉัน แต่... ฟุ่บ! ฉันปล่อยเค้กทิ้งลงที่พื้น กั้นกลางระหว่างเราสองคน พวกเราต่างยืนสบสายตากันนิ่ง ๆ พีทค่อย ๆ ก้มลงเก็บถาดเค้กในส่วนที่เหลืออยู่บ้าง แม้ว่ามันจะเลอะเทอะไปหมด “กลับไปคุยกันที่คอนโด” อีกฝ่ายเก็บเค้กนั่นให้เหมือนเดิม ทั้งที่มันไม่เหมือนเดิม “ไม่” ฉันขึ้นเสียงใส่พีท แต่เขาก็ยังคงเก็บก้อนเค้กขยะนั่นอย่างตั้งใจ โดยไม่ได้สนใจในคำพูดของฉันเลย ในตอนที่ฉันกำลังมีปัญหากับพีทอยู่ ก็มีกลุ่มคนอีกกลุ่มเดินออกมาจากผับนั้น... ทำให้ละสายตาไปมอง… เสื้อแจ็กเก็ตแบรนด์หรูที่ฉันยอมเก็บเงินเพื่อซื้อให้พีทและมีเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นในไทย เพราะฉันฝากยายลิปดาซื้อตอนมันไปเยอรมันนี่ เสื้อที่ฉันตั้งใจให้กับแฟนเพียงแค่คนเดียว แต่ตอนนี้กลับผูกอยู่ตรงเอวของยายเด็กเมื่อวานซืน “แพร... ฟังพีทก่อน...” พีทเองชะงักเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป ฉันเดินตรงไปที่เสื้อแจ็กเก็ตของตัวเอง และหยุดตรงหน้ายายเด็กนั่นทันที “แพร/แพรริส/พี่แพรริสใจเย็นนะ” เสียงจากเหล่าเพื่อน ๆ นางและพวกของพีทที่วิ่งตามมาทีหลังร้องเรียกชื่อฉันอย่างระแวง ยายเด็กซินนั่นก้าวถอยหลังเล็กน้อย “เธอนี่กลัวฉันจริง ๆ น่ะหรอ แต่ทุกอย่างที่ทำเหมือนตั้งใจจะแย่งแฟนฉันเลยนะ” ฉันเดินพุ่งเข้าไปถามแบบต่อหน้า “หนูไม่ได้จะแย่งนะคะ” ยายเด็กนั่นส่ายหน้าและร้องไห้ออกมา “ตอแหล” ฉันตวาดลั่น “ถอดแจ็กเก็ตของฉันออกมา” ฉันชี้ไปที่สิ่งนั้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ทว่ายายเด็กนั่นกลับยืนนิ่งตัวสั่นและสบสายตาฉันอย่างหวาดกลัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more