“แน่ใจนะครับว่าอยากปลอบขวัญพี่จริงๆ”
“ค่ะ”
“ถ้างั้นนิ้งช่วย...”
“คะ? พี่กัสอยากให้นิ้งทำอะไรบอกมาได้เลยค่ะ”
“นิ้งช่วย...อวดผัวหน่อยได้ไหมคะ ตั้งแต่วันนี้ตอนนี้เลยยิ่งดี”
...นิ้งช่วยอวดผัวหน่อยได้ไหมคะ
...นิ้งช่วยอวดผัวหน่อยได้ไหมคะ
...นิ้งช่วยอวดผัวหน่อยได้ไหมคะ
ประโยคนี้ของเขามันดังวนเวียนอยู่ในหัวฉัน วนลูปซ้ำๆ ไล่เท่าไหร่สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกไปจากหัวสมองฉันสักที ถึงตอนนี้คนที่พูดจะเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่สมองฉันก็ยังทวนคำพูดของเขาซ้ำๆ ไม่หยุด
...จะอวดยังไงวะนิ้ง?
ถ่ายรูปคู่เหรอ? ก็ดีนะแต่อวดแบบเปิดไม่หมดได้ไหมล่ะ ไม่อยากเปิดหมดมันไม่คูล โอเคค่ะจะอวดผัวให้ชาวโลกรับรู้วิธีที่ง่ายและรู้เร็วที่สุดก็คือการใช้โซเชี่ยลนี่แหละ และคนอย่างน้องนิ้งจะถ่ายรูปลงโซเชี่ยลทั้งทีมันก็ต้องเล่นใหญ่ ใช้มือถือถ่ายง่ายๆ ก็ไม่ใช่เน็ตไอดอลสิคะ อิอิ
นึกได้แบบนี้ฉันก็เลยเดินไปที่ลิ้นชักที่อัดแน่นไปด้วยสาร
