แอด~
“ไป...โดนอะไรมาคะ”
“พี่...ไม่ได้เหี้ยขนาดจะแย่งแฟนเพื่อน อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนี้ถ้าไม่รู้จักพี่ดีพอ”
ฉัน...ไม่ได้พูดอะไร พูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเขาจะมองออกขนาดนี้ว่าฉันกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับตัวเขา ส่วนเขาก็มองฉันนิ่งๆ ไม่พูดอะไรต่อเหมือนกัน
“จะไปเลยไหมคะ” พอต่างฝ่ายต่างเงียบมันก็เกิดความอึดอัดขึ้นมาฉันเลยเป็นฝ่ายพูดก่อน ชวนกลับเลยก็แล้วกันเพราะเป็นห่วงเจ้าขามากกว่าอะไรทั้งนั้น
“ทำแผลให้พี่ก่อนได้ไหม” อยู่ๆ เสียงเขาก็อ่อนลง ทั้งที่ประโยคก่อนหน้านี้ดูแข็งกร้าวอยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ทำเสียงเหมือนกำลังอ้อนฉันยังไงก็ไม่รู้
“เอ่อ...ไม่มีอุปกรณ์ทำแผลหรอกมั้งคะ” ฉันบ่ายเบี่ยง ไอ้สงสารที่หน้าช้ำปากแตกก็สงสารอยู่หรอกค่ะ แต่ไม่อยากใกล้ชิดเขาอีก
“มีครับ ที่พักมีอุปกรณ์ทำแผลสำรองให้อยู่แล้ว ทำให้หน่อยได้ไหมเดี๋ยวพี่ไปหยิบให้” แหมพูดดักขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องทำเสียงอ้อนตอนพูดว่า ทำให้หน่อยได้ไห
