วาริชขับรถกลับคอนโดของคชาอย่างอารมณ์ดี คราวนี้เพื่อนเธอจะได้ไม่บ่นว่าเหงาแล้ว วาหาตัวแทนไปให้แล้วนะม๊า
“คชา วากลับมาแล้ว ไม่เมาด้วย” วาริชเดินตะโกนเรียกหาร่างสูงของคชาทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอเขาเลย ห้องก็ไม่ยอมเปิดไฟ
“คชาอยู่ไหน!!” วาริชเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อกี้รีบวิ่งเข้าห้องน้ำเมื่อคิดว่าคชาอาจจะเป็นลม เมื่อไม่เจอก็วิ่งไปดูที่ระเบียง มองลงไปข้างล่างเพราะกลัวเขาพลัดตกลงไป แต่ไม่มีร่างคชาเลย
“คชา วาใจไม่ดีเลย วาไม่เล่นนะ ออกมาเถอะ” วาริชทรุดตัวลงนั่งที่เตียงกว้าง ใบหน้าสวยชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา และเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดพรายทั้วใบหน้า
มั่นใจว่าคชาต้องอยู่ในห้องแน่ๆ แต่เขาไปอยู่ส่วนไหนของคอนโดกว้างใหญ่นี้กัน อย่าแกล้งวาแบบนี้สิ วาใจไม่ดีเลยนะ
“ฮึก”
วาริชนิ่งงัน เสียงสะอื้นเมื่อครู่ไม่ใช่เสียงเธอแน่ๆ มองหารอบตัวก็ไม่เจอเจ้าของเสียงที่เธอเป็นห่วงเลย
ร่างบางเดินตามเสียงสะอื้นเบาๆ มาจนเจอร
