“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของหนูหม่อนนี่คะ”
หม่อนไหมเอ่ยท้วงรามสูรที่กำลังตั้งใจขับรถด้วยความแปลกใจพร้อมกับหันมามองคนข้างกายที่กำลังส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้เธอเมื่อสองข้างทางที่รถกำลังวิ่งผ่านมาไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอ
“นี่ก็เที่ยงแล้วหนูไม่หิวข้าวเหรอคะ”
เสียงทุ้มของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นนุ่มนวลแต่หม่อนไหมกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เขามักจะบอกเธออีกอย่างและทำอีกอย่างเสมอนี่เธอจะกลับไม่ถึงบ้านจริงๆใช่ไหม
“ไม่หิวค่ะ หนูหม่อนอยากกลับบ้าน”
“อ้อ ไม่หิวเพราะว่ากินพี่จนอิ่มแล้วใช่ไหมคะ”
รามสูรจงใจลากเสียงยาวอย่างล้อเลียนหม่อนไหมที่พวงแก้มแดงวาบทันตาเห็นเมื่อนึกถึงเซ็กซ์ที่เร่าร้อนระหว่างเธอและเขาที่กว่าจะจบลงก็เกือบรุ่งสางของเช้าวันนี้แต่เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับไปเขาดึงเธอเข้าไปกอดเอาไว้อย่างแนบแน่นทำให้เธอนอนหลับฝันดีจนแทบไม่อยากตื่น
“พี่เป็นคนนะคะไม่ใช่อาหารหนูหม่อนจะอิ่มได้ไง
อีกอย่างหนูหม่อน
