“ใจสั่งให้มาเพราะคิดถึงใครบางคน”
คำตอบของรามสูรทำให้ลมหายใจของหม่อนไหมสะดุดไปเฮือกหนึ่งสีหน้าตกตะลึงก่อนหน้านี้พลันเปลี่ยนเป็นดีใจแวบหนึ่งก่อนที่จะจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อสายตาของคนตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่หยุด
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญไปหาคนที่กำลังคิดถึงไม่ใช่มายืนขวางทางหนูหม่อนแบบนี้”
“แล้วทำไมพี่จะต้องไปหาคนอื่นด้วยในเมื่อคนที่พี่กำลังคิดถึงยืนอยู่ตรงหน้าพี่แล้ว”
แพขนตาดกหนาของเด็กสาวพลันกระพือเบาๆดุจปีกผีเสื้อด้วยความเขินอายเมื่อคนที่เขากำลังคิดถึงนั้นคือเธอก่อนที่หม่อนไหมจะก้มหน้าลงเมื่อรู้สึกร้อนที่แก้มจบแทบไหม้พร้อมกับเม้มริมฝีปากจนแทบห้อเลือดเมื่อไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรในยามที่เขาโปรยคำหวานใส่เธอแบบนี้
“ไหนคะคนไหนหนูหม่อนมองไม่เห็นใครเลย”
หม่อนไหมแกล้งเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับมองซ้ายมองขวาหาคนที่รามสูรกำลังคิดถึงเพื่อกลบเกลื่อนความเขินที่ทำให้เธอแทบอยากจะเดินหนีไปจากตรงนี้ติดตรงที
