เสิ่นเยี่ยนฟางที่เดินออกมาจากบ้านพร้อมกับเมิ่งหย่งชวนก็มานั่งลงที่แคร่หน้าบ้าน คนติดตามของโจวหยวนถูกสั่งให้กลับไปก่อน ตอนเย็นค่อยมารับเขาอีกที
"ใต้เท้าโจว ท่านดูคล่องแล้วเสียจริงๆนะเจ้าคะ"
"อ้อฮูหยิน สมัยตอนเด็กข้าเคยช่วยท่านแม่บ่อยๆน่ะ อีกอย่างที่ผ่านมาชีวิตไม่ใช่ว่าสบายนักต้องขยันถึงจะสามารถอยู่รอดได้"
"ท่านให้เกียรติเกินไปแล้วเจ้าค่ะ เรียกข้าน้อยว่าเยี่ยนฟางเฉยๆก็ได้"
มีบางคนเริ่มไม่พอใจเสียแล้วทั้งคู่สบตากันไปมา เอ่ยวาจาเชือดเฉือนกันทางสายตา
"อย่ามาทำสนิทกับเมียข้านะตาแก่โจว หึชีวิตไม่สบายอะไรของเจ้า มิใช่ว่าเจ้าเป็นคุณชายรองบุตรของเสนาบดีโจวหยางชุ่นหลานรักของอัครเสนาบดีโจวเผยหรอกหรือ หลอกลวงผู้ใดกันตาเฒ่า"
"รองแม่ทัพ ท่านจะหวงฮูหยินเกินไปไหม ข้าบอกชีวิตไม่ง่ายแต่ไม่ได้บอกว่าข้ายากจนนี่"
"หึตาแก่ อย่ามาเจ้าเล่ห์ ท่านต้องการอะไรจากเมียข้า"
โจวหยวนไม่สนใจคนที่กำลังหน้าบึ้ง แต
