“ผมผิดเองที่เข้มแข็งไม่พอ ไม่สามารถทานความต้องการของคุณพ่อ คุณแม่ได้” แต่นักรบชิงเอ่ยออกมาเสียก่อน เธอจึงจำใจนั่งฟัง แต่พยายามไม่ใส่ใจ เสียงของเขาฟังลอยๆ เมื่อเธอนิ่งฟังมาได้ระยะหนึ่ง!!
หญิงสาวสะบัดใบหน้าแรงๆ ดวงตาเธอพร่ามัว จนมองทุกสิ่งรอบตัวไม่ชัดเจนเท่าไหร่?
เกิดอะไรขึ้น...
บุษบันล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาจากกระเป๋ากางเกง เธอพยายามจะกดโทร. ออกเพื่อขอความช่วยเหลือจากใครสักคน...แม้จะรู้ว่าเปล่าประโยชน์ สายตาคมดุตวัดมองผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับเม้มเรียวปากจนเป็นเส้นตรง เขามีพิรุธหลายอย่างจนถึงเวลานี้ บุษบันแน่ใจแล้วว่า...นักรบไม่ได้มาแบบมิตรอย่างที่เธอเข้าใจเหมือนตอนแรก...
“คุณรบ เอาอะไรให้บุษทานคะ?” เธอลองเสี่ยงถาม
นักรบยิ้มกริ่ม เขาไหวไหล่แล้วก็ส่ายศีรษะปฏิเสธแบบไม่ยอมรับ แต่กลับเฝ้าจับตามองบุษบันแบบไม่ให้คลาดสาย
“เปล๊า!!”
