บทที่2.ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ........
1517 Words
“พี่วีก็เตือนๆ ยัยตีบ้าง...ช่างเหวี่ยง ช่างวีนน่ะลดๆ ลงหน่อย แต่งออกไปแล้ว หากถูกส่งคืนละจะได้งามหน้าทั้งตระกูล” นรสิงห์โครงศีรษะ ถึงไชยยะนันจะมีแค่เปลือก แต่เป็นเปลือกที่มีหน้ามีตาทางสังคมพอตัว หากเขาเอาเรื่องแย่ๆ ของภารตีมาขาย หลังเกิดข้อพิพาท กษิดิศชญาธรคงได้เอาปีบคลุมหัวเดิน เพราะวีรกรรมของภารตี บรรยายยังไงก็ไม่หมด
“นอกจากต้องจ่ายเพื่อซื้อ ‘ผัว’ มาให้ลูก พี่ไม่อยากจะนึกถึงตอนแยกทางกันเลยสิงห์... เรามิต้องจ่ายเงินค่าปิดปากให้เขาอีกหรือ”
“พี่วีก็ต้องทำใจครับ เพราะพี่วีเป็นคนอนุญาตยัยตีเอง”
ในขณะที่ทุกคนในครอบครัวไม่เห็นด้วย วิภาวีกลับดันบุตรสาวสุดตัว คงเพราะความรักของนางที่มีต่อภารตี แต่นั่นเท่ากับโยนบุตรสาวลงนรกหรือเปล่า
“สิงห์ก็ต้องช่วยพี่ซิ!! ยัยตีเป็นหลานสิงห์นะ และหากมันพลาดจริง เราก็จับคนของเราใส่ตะกร้าล้างน้ำเสีย”
ครั้งหนึ่งเพราะความเยาว์วัย วิภาวีก้าวพลาด แต่ก็ลุกขึ้นมายืนใหม่ได้ เพราะมีกำลังใจจากคนรอบข้าง ดังนั้น หากบนถนนชีวิตไม่ได้ดีอย่างที่คิด ก็หยุดมันซะ แล้วเริ่มต้นใหม่กับคนที่ดีกว่า
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาจับตามองบุษบัน เพื่อป้องกันความผิดพลาด ถึงหล่อนจะไม่ก่อเหตุอะไร...แต่การที่หล่อนปรากฏตัวขึ้น ก็ทำให้มีข่าวลือในแง่ไม่ดีกับภารตีแล้ว เพราะข่าวซุบซิบหลุดออกมาจากปากภารตีเองนั่นแหละ หล่อนเหวี่ยงตอนที่รู้เรื่องบุษบันใหม่ๆ จนเป็นข่าวกระหึ่ม แบบนี้คนที่รู้ทำไมจะไม่สนใจ
“ไม่ยักรู้ว่าคุณบุษรู้จักกับไชยยะนันกับกษิดิศชญาธรด้วย”
ทรงศักดิ์เปรย เขาได้ยินข่าวแว่วๆ เรื่องลึกลับซับซ้อนที่ใครบางคนแอบซุกไว้ แต่อีกคนกลับอยากแฉ คงเพราะต้องการฉีกหน้าผู้หญิงสาวสวยสง่าข้างตัวเขานี่เอง
“บุษไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับพวกเขาเลยค่ะ บุษโตมาในรั้วบ้านไชยยะนันก็จริง แต่... ในฐานะหลานคนใช้ที่บ้านเขา ส่วนกับกลุ่มกษิดิศชญาธร บุษถูกเขากล่าวหา...แบบไม่ยุติธรรม เพราะไม่มีใครฟังบุษ พวกเขากล่าวโทษบุษเลย”
หญิงสาวกล่าวลอยๆ เธอเหนื่อยใจ และอยากยุติปัญหากวนใจนี่ สู้อุตส่าห์หนีมาจนไกล แต่พวกเขาก็ตามมาย้ำ ให้เธอเริ่มเบื่อ
“ผมว่ามันอยู่ที่คนกลาง เขาไม่ชัดเจน จนทำให้เกิดปัญหา”
ทรงศักดิ์ตอบแบบกลางๆ เขาทอดสายตามองเจ้าบ่าวที่เป็นตัวจุดชนวน ด้วยสายตาของเพศเดียวกัน มันคงเป็นความเห็นแก่ตัวของนักรบ เพราะหากให้เลือก มันเป็นความลำบากที่จะตัดสินใจ จริงอยู่ว่าภารตีสวยและเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติ เหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิต เมื่อหล่อนมีพื้นฐานครอบครัวแน่นปึก ผู้ชายที่กลายเป็นสามีหล่อน จะสบายไปแปดอย่าง แต่ข้อเสียของหล่อนก็มีไม่น้อย เมื่อคุณสมบัติที่ทรงศักดิ์มั่นใจ เขาไม่มีวันเฉียดเข้าใกล้ภารตีแน่ หล่อนนะตัวร้าย ตัวทำลายชื่อเสียงเคลื่อนที่ได้ หล่อนวีนได้แบบไม่เกรงใจหน้าอินทร์ หน้าพรหม...และนั่นจะเป็นชนวนเหตุให้ชีวิตคู่ อับปางลงในไม่ช้า
ในขณะที่บุษบันดูมีกึ๋นมากกว่า หล่อนดูยากเพราะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ถึงหล่อนจะไม่มีอะไรเลยอยู่ด้านหลัง แต่เพราะความขยันอดทนของหล่อนนั่นเล่าที่ทำให้ทรงศักดิ์เริ่มสนใจ บุษบันวางตัวดี จนเขาไม่อยากคิดว่าหล่อนมาจากคนชั้นล่าง...การพูด การจาของหล่อนทำให้หล่อนมีราคา และน่าสนใจ
“มันจบแล้วค่ะ ความจริงมันยังไม่ทันเริ่มด้วยซ้ำ” หญิงสาวกล่าวลอยๆ ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับนักรบ มันแค่ความหลงใหลวูบวาบ ปลื้มผู้ชายที่เป็นไอดอล...แต่ความเป็นจริงไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ไอดอลของเธอ มีความคิดผิดกับหน้าตา เขาเห็นแก่ตัวมากกว่าที่เธอคาดไว้
“แปลกนะครับ...เพราะหากเป็นคนฉลาดจริง คุณนักรบไม่น่าจะเลือกคุณตี”
ทรงศักดิ์ออกความเห็น เขาไม่ได้ว่าภารตีไม่ดี แต่หากมีสมองจริง ก็น่าจะเห็นข้อเสียของภารตีชัดๆ
“แล้วก็คงไม่เลือกบุษเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมหันมายิ้ม เธอรู้ตัวดีว่าคุณสมบัติของตัวเอง ไม่มีในสิ่งที่นักรบต้องการ
“อย่าพูดเรื่องเขาเลยครับ มันเป็นปัญหาของเขา เราเป็นแค่คนนอก ได้แต่มอง แล้วก็วิจารณ์ตามเรื่องตามราว...”
ทรงศักดิ์เอ่ยยิ้มๆ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยหากมองตามความเป็นจริง เมื่อตบมือข้างเดียวไม่มีทางดัง
บุษบันจึงขอตัวไปดูความเรียบร้อย...เธอเดินไปรอบงาน พยายามอยู่ห่างสายตาภารตี เพื่อป้องกันหล่อนปรี๊ดแตก แต่กระนั้นเลย...บุษบันก็ยังเป็นที่สนใจ เพราะหากไม่มองแบบอคติ ผู้ชายหลายคนเสียดายแทนนักรบ บุษบันมีรูปร่างสมส่วน หล่อนสวยสง่าแบบไม่ต้องปรุงแต่ง ใบหน้าหวานซึ้ง นัยน์ตาใสกระจ่าง ริมฝีปากอิ่มเต็มสีระเรื่อ เนินอกอิ่มขนาดกะทัดรัด รูปร่างบางระหงษ์น่าทะนุถนอม การวางตัวดูมีคุณสมบัติผู้ดี รอยยิ้มแต้มมุมปากตลอดเวลา ทุกย่างก้าวของหล่อนชวนให้มองตาม ไม่ว่าจะพูด ยิ้ม หรือเดิน ผมสีดำขลับสยายปลิวตากระแสลม เส้นผมพลิ้วไหวจนหลายๆ คนนึกอยากสัมผัสด้วยตัวเอง ปลีน่องของหล่อนสวยสะกดสายตาได้ชะงัด แม้แต่ผู้ชายใจแข็งอย่างนรสิงห์ ยังอดไม่ได้ที่จะมองตาม…
อีกคนหนึ่งที่มองตามบุษบันไปแบบเคืองๆ
เขาเห็นหล่อนมาตั้งแต่ยังแรกรุ่น จวบจนกลับจากต่างประเทศ วันเวลาทำให้ผู้หญิงผอมเกร็งตัวดำคล้ำที่หอบกระเป๋ามาจากบ้านนอก ดูดีขึ้นจม...ครั้งแรกที่นักรบเห็นบุษบันในปัจจุบัน วิสัยผู้ชาย เขาคิดแบบเอาแต่ได้ เมื่ออยู่ใต้ชายตาเดียวกัน คงมีสักวันที่เขาจะได้ลิ้มรสหล่อน...แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ถึงบุษบันจะมองเขาแบบชื่นชม หล่อนกลับหวงตัวจนน่าหมั้นไส้ บุษบันฉลาด หล่อนหาวิธีเลี่ยงได้แบบเนียนๆ หลายครั้ง แต่นักรบก็ไม่เคยย่อท้อ...เขาเจอหล่อนก่อน หล่อนเป็นสมบัติของเขา และสิ่งที่นักรบไม่คิด คือการที่บุษบันหันหลังให้กับเขา หล่อนหายไปหลังเขาเปิดตัวภารตี แต่ช่างเถอะ!! ยังไงเสีย... หล่อนก็วนเวียนอยู่ไม่ไกล สักวัน...เขาคงมีโอกาสได้...ชื่นชมหล่อน...
“บุษ!! ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
เสียงทุ้มๆ ที่ดังมาจากมุมมืด ระหว่างรอยต่อบ้านพักรับรองแขก กับส่วนพื้นที่ในส่วนพนักงาน
บุษบันเขม้นตามอง ...เงาร่างของใครบางคนที่ซุ่มอยู่ตรงนั้น
นักรบค่อยๆ เดินออกมาจากเงามืด เขายิ้มหวานให้กับผู้หญิงในอดีต ผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสหล่อน แม้หล่อนจะเป็นแค่ลูกหลานคนงานในบ้าน แต่สำหรับบุษบัน หล่อนหยิ่งพอตัว
“อ๋อ!! คุณรบนั่นเอง...อย่าดีกว่าค่ะ หากคุณรบไม่อยากให้ครอบครัวใหม่ของคุณรบมีปัญหา อยู่ห่างๆ บุษดีกว่าค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยเตือนพร้อมกับตั้งท่าจะเดินกลับห้อง แต่ก็ถูกรั้งไว้อีก
“บุษไม่คิดจะ...ทบทวนความทรงจำเก่าๆ กับผมสักหน่อยเหรอครับ” นักรบถามพร้อมกับยิ้มละไม
“คะ...อะไรนะคะ ทบทวนความทรงจำอย่างนั้นเหรอ?”
สีหน้าบุษบันแหยเก เธอไม่เข้าใจความต้องการของฝ่ายตรงข้ามเลย เขาจะมารื้อฟื้นความหลังอะไรกับคนอย่างเธอ
“ครับ ทบทวนความจำเก่าๆ” นักรบอมยิ้มกรุ้มกริ่ม เพราะแอลกอฮอลล์ในเส้นเลือดที่มีมากผิดปกติ บวกกับความไม่พอใจที่ภารตีขัดใจ เขาเลยคิดทำบางอย่างเพื่อแก้หน้าตัวเอง และเป็นการเตือนผู้หญิงเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารตีด้วย
“บุษลืมไปหมดแล้วล่ะค่ะ เราเคยมีความทรงจำดีๆ กันด้วยเหรอคะคุณรบ?”
บุษบันตีหน้าตายเธอย้อนถามผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยรักเขา
นักรบเงยหน้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากเงามืดเต็มตัว
“ผมไม่เชื่อหรอกนะบุษ ว่าบุษจะลืมผมได้จริง เพราะไม่อย่างนั้น...บุษคงไม่ได้มาอยู่ที่นี่”
บุษบันยิ้มหยัน...เธอไม่เคยคิดว่าผู้ชายถือดีอย่างนักรบ จะเป็นคนหลงตัวเองด้วย
“การที่บุษอยู่ตรงนี้ มันเป็นการทำให้หลายๆ คนเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ คุณรบลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ บุษอยู่ที่นี่ ก่อนที่พวกคุณจะมาเสียอีก”
หญิงสาวกล่าวย้ำ จริงอยู่ว่าเธอหอบความช้ำมาจากเมืองกรุง เพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ยื้อคนที่เขาไม่ต้องการ
- Writer
