“คุณส้ม ว่างหรือเปล่า เข้ามาหาผมที่ห้องทำงานหน่อย”
เพราะสายเรียกเข้าจากบอสแท้ ๆ...ทำให้ฉันต้องมายืนตัวเกร็งเป็นหินอยู่ในห้องทำงานของเขา ความประหม่าส่งผลให้แทบทุกส่วนของร่างกายมีเหงื่อผุดซึมอย่างยากจะควบคุม ในใจจินตนาการไปมากมายว่าต้องเจอคำตำหนิที่รุนแรงเช่นเหมือนเมื่อวานแน่
“ยืนทำไม นั่งลงสิ”
ครั้นเห็นฉันยืนกุมมือก้มหน้าอยู่ตรงนี้ บอสที่เพิ่งเคลียร์เอกสารปึกใหญ่เสร็จจึงเงยหน้าขึ้นบอกด้วยเส้นเสียงทุ้มต่ำ
“ค่ะ” พยักหน้าแล้วค่อย ๆ ดึงเก้าอี้ออกมา ก่อนทิ้งตัวลงนั่งอย่างระแวดระวัง กลัวแม้กระทั่งส่งเสียงรบกวนเขา
“ไม่ต้องเกร็ง ผมไม่ได้เรียกคุณมาด่า” น้ำเสียงบอสผ่อนคลายกว่าเมื่อวาน ฉันจึงโล่งใจแล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองสบตาเจ้านายในชุดสูทซึ่งยังคงเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วอยู่เสมอ “ผมเห็นไอเดียคุณตอนพรีเซนต์งานแล้วรู้สึกไม่สบายใจ เลยอยากเรียกมาคุยว่าคุณกำลังมีปัญหาหรือเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า?”
