“รู้” ฉันตอบอย่างมั่นใจทั้งที่ความจริงแล้วอะไร ๆ มันเปลี่ยนแปลงได้เสมอ “เพราะเรามอบหัวใจให้ใครอีกคนไปหมดแล้วไง แม้แต่เราเองยังเอากลับคืนมาไม่ได้เลย”
บอกว่ามูฟออนได้ แต่เหมือนจะมูฟออนได้แค่ปากเท่านั้นมั้ง โคตรน่าสมเพชเลย
“...”
ได้ฟังแบบนั้นคล้ายเห็นแววตาของสี่เปลี่ยนไป
“เราเคยบอกนายแล้วนะว่าอย่าคาดหวัง เพราะโอกาสที่เราจะเปิดใจให้นายหรือผู้ชายคนอื่นมีน้อยมาก”
“...” เขาตั้งใจฟัง
“แล้วตอนนี้เนี่ย ที่เรายอมมากินข้าวและใช้เวลาร่วมกับนาย ไม่ได้หมายความว่าเราพร้อมเปิดรับนะ แต่เราทำตามที่สัญญาไว้เฉย ๆ”
ตามตกลงคือเจ็ดวัน นี่ผ่านไปสองวันกว่า ๆ แล้ว แสดงว่าเหลืออีกประมาณห้าวันเท่านั้น
“ไม่เป็นไร” นิ่งเงียบไปพักหนึ่งสี่ก็ค่อย ๆ ผลิยิ้ม แววตาที่จ้องมองกันกลับมาเป็นเหมือนเดิม “ฉันมันนักตื๊ออยู่ละ”
“...”
“ยังรักมัน คิดถึงมันก็ไม่เป็นไร ใครมันจะไปห้ามเธอได้วะ” ตอนพูดประโยคนั้น...ปลายนิ้วที่เคยลั
