[เจ้าส้ม] เสียงคุ้นหูดังขึ้นทันทีทันใดคล้ายรอคอยการตอบรับจากฉันอย่างใจจดใจจ่อ
“ไรอะ ทำไมโทรมาป่านนี้ ส้มบอกว่าอย่านอนดึกไง พ่อต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะ”
[พ่อฝันถึงแกน่ะสิ] คำตอบของท่านแฝงความห่วงใยในแบบที่ไม่มองด้วยตาก็สัมผัสได้ [ฝันร้ายซะด้วย]
“มันก็แค่ความฝันอะพ่อ อย่าคิดมาก” ฉันปรับเสียงให้สดใสกว่าเดิมเพราะไม่อยากให้ท่านกังวลจนเกินเหตุ “ไม่เคยได้ยินเหรอว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี”
[มันจะดีได้ยังไง ก็ในฝันแกเอาแต่นั่งร้องไห้]
หืม?
“โหย บ้าบอ อย่างส้มเหรอจะร้องไห้” ฉันหัวเราะลั่นประหนึ่งว่านี่เป็นเรื่องเพ้อเจ้อที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา “ขนาดตอนเด็ก ๆ พ่อเอาก้านมะยมฟาดตูดส้มจนแดงแจ๋ ส้มยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เลย เอาอะไรมาเสียน้ำตาอะ”
[ก็เพราะไม่ค่อยเห็นแกร้องไห้นี่แหละ] ไม่ว่าจะพยายามทำให้บรรยากาศกลับสู่ความผ่อนคลายยังไง น้ำเสียงที่ท่านใช้ยังคงเครียดขึงจริงจังไม่เปลี่ยนจนฉันชักหวั่น ๆ ขึ้นมา […พ
