“วันที่เราไปปทุมฯ นายก็รู้เพราะเราเช็กอินเหรอ?” เป็นอย่างที่ไอ้มิ้นบอกเลยว่าฉันติดโซเชียลมาก มีอะไรก็ชอบป่าวประกาศหน้าไทม์ไลน์
“อือ” คนถูกถามพยักหน้าอย่างไม่อ้อมค้อม “ตอนแรกไม่ได้อยากตาม แต่พอรู้ว่าเธอไปคนเดียวมันก็อดเป็นห่วงไม่ได้”
บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันสับสนมาก เพราะการที่สี่ทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์มันค่อนข้างน่ากลัว และแน่นอนว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องและยอมรับได้ในสังคม
แต่ในขณะเดียวกัน เพราะพฤติกรรมนั้นของเขา...มันจึงทำให้ฉันรอดพ้นจากอันตรายถึงสองครั้งสองครา โดยเฉพาะเส้นทางลัดนั่น หากไม่ได้เขาช่วยไว้ ฉันตัวคนเดียวคงไม่อาจตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดมาได้แน่
ดีไม่ดีป่านนี้คงกลายสภาพเป็นวิญญาณผีตายโหงร่อนเร่ไปมา ติดอยู่กับความเคียดแค้นไม่ไปผุดไปเกิดแน่
“แล้วไหนตอนที่ช่วยเราจากโรคจิตบนรถเมล์ นายบอกว่าทำพฤติกรรมนั้นเป็นครั้งแรกไง”
ถามต่อเพราะฉันยังไม่หมดข้อสงสัย
“ครั้งแรกที่ว่า หมายถึงครั้ง
