“แล้วเธอเปิดโอกาสให้ฉันมาเจอหน้าจัง ๆ แบบนี้ไหม?” เจอย้อนกลับมาด้วยความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็พูดไม่ออกไปพักใหญ่ “ส่วนหนึ่งฉันรู้ว่าเธอโกรธไง คิดว่าถ้าให้เวลาเธอสักหน่อยคงไม่เสียหาย แต่ผ่านไปไม่กี่วันก็ทนไม่ไหว”
“สี่ปียังทนได้ อย่ามาทำเป็นพูดหน่อยเลย”
ฉันแดกดันด้วยความหมั่นไส้ และเริ่มสัมผัสได้ถึงสายตาจากคนในละแวกใกล้เคียง
ดูไปดูมาแล้วให้อารมณ์เหมือนผัวเมียทะเลาะกันอยู่นะ จะต่างก็ตรงน้ำเสียงที่เราทั้งคู่ใช้ห่างไกลจากความกระชั้นกระโชกหลายส่วน และที่สำคัญ เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย
“เหมือนกันที่ไหน” สี่ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด เป็นจังหวะที่กระแสลมบางเบาสายหนึ่งพัดผ่านมาพอดิบพอดี ส่งผลให้เส้นผมสีดำสนิทที่ปรกบริเวณหน้าผากในตอนแรกพลิ้วตามสายลม…กระทั่งเห็นรอยแผลเป็นที่เขาได้มาเพราะช่วยฉันจากการโดนจี้ราวปีก่อน “ตอนนั้นเธอยังคบกับแฟน แต่ตอนนี้ไม่ แล้วฉันจะทนให้ตัวเองทรมานไปทำไม”
ยังไม่ได้เป็นอะไรก
