พอเห็นสภาพเขา ฉันพลันค้นพบว่าสี่สามารถสวมกางเกงออกมาตั้งแต่แรกได้ แต่ก่อนหน้านี้ดันเลือกพันผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว
นั่นสินะ แม้ไม่ได้สังเกต แต่ก่อนเข้าห้องน้ำเขาต้องสวมกางเกงอยู่แล้วนี่ ที่อ้างว่าลืมชุดไว้ข้างนอก จริง ๆ แล้วลืมแค่เสื้อเท่านั้น ไม่มีเหตุจำเป็นต้องออกมาในสภาพอนาจารแบบนั้นเลย เว้นเสียแต่มีเจตนาอยากอ่อยฉัน
ดูไม่ออกเลยนะคะว่าเสี้ยนมาก อยากเสียตัวจนทนแทบไม่ไหวน่ะ!
“เมื่อกี้เพื่อนนายที่ชื่อพิมวาโทรมา ไม่รู้เป็นอะไร แต่โทรกลับด้วยนะ”
เมื่อเขากลับมาอยู่ในสภาพที่ไม่รู้สึกประดักประเดิดเวลาคุย ฉันก็รีบบอกเรื่องสำคัญเป็นสิ่งแรก โดยไม่ลืมพยักพเยิดหน้าไปทางมือถืออันยับเยินของเขาที่วางอยู่บนโซฟาข้าง ๆ กาย
“พิม?” สี่เลิกคิ้วอย่างมีคำถาม เมื่อฉันพยักหน้าแทนคำตอบเขาจึงเดินมาหยิบสมาร์ตโฟน จัดการต่อสายหาเธอแล้วออกไปคุยนอกระเบียงห้อง
ใช้เวลาคุยประมาณห้าถึงหกนาทีถึงกลับเข้ามา ฉันเดาว่าเขาอาจ
