“อะไรของเจ้า” หลี่หงจินหยางถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของหลินหลินที่กำลังแสดงออกมาในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับประโยคที่นางเอ่ย สีหน้าของนางคล้ายกับเด็กน้อยที่กำลังร่ำไห้อยากได้อะไรบางอย่าง
“ท่าน...ไม่เหมือนคนพวกนั้น” หลินหลินกล่าวแค่นั้นขณะก้มหน้าซุกซบเข้ากับแผงอกอบอุ่นของหลี่หงจินหยางอีกครั้ง “ท่านไม่เหมือนใคร”
หลี่หงจินหยางยังคงขมวดคิ้วมุ่นพิศมองนางอย่างฉงน
หลินหลินเพียงยืนถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเบื่อหน่ายและเหน็ดเหนื่อยแต่ยังคงสวมกอดหลี่หงจินหยางไม่ยอมปล่อย
ชายหนุ่มเพียงยืนนิ่งๆให้หญิงสาวสวมกอดอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจอารมณ์ในยามนี้ของสตรีในอ้อมอกมากนัก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะถอยออกห่างแต่อย่างใด
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง…
หลี่หงจินหยางจึงเริ่มรู้สึกได้ว่าสตรีตรงหน้าขณะนี้เริ่มเอาแต่ใจ
เพราะว่านางยังคงกอดเขาอยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเขาไปแต่อย่างใด
จนเขาเริ่มจะรู้สึกบางอย่างกับสัมผัสขอ
