TAHIMIK NA NAKATAYO si Melannie sa harap ng mga puntod ng kaniyang pamilya. Sa loob ng tatlong buwan, ngayon lamang niya nabisita ang mga ito kaya hindi niya mapigilan ang maging emosyonal ng sandaling iyon.
"Ma, pa, bunso, pasensya na kayo kung ngayon ko lang kayo nabisita. Naging abala lang po ako sa trabaho ko at sa katunayan, tumakas lang po ako sa pinagtatrabahuhan ko para mapuntahan kayo." Pinigilan ni Melannie na huwag umiyak ngunit hindi niya magawa. Unti-unti nang namalisbis pababa ang luha mula sa mga mata niya. "Masakit pa rin para sa akin ang nangyari sa inyo. Akala ko noon, natanggap ko na ang katotohanan pero hindi pa pala. Walang gabing hindi ako binabangungot. Palagi kayong nasa utak ko. Sana nasa bahay na lang din ako noon para sama-sama na tayo ngayon. Hindi ko nga alam
