21 แก้มใส
@ ปารัณ
“ดูเหมือนการทำตัวเป็นหมาบ้าของมึงจะยิ่งทำให้เครื่องบินแทบจะกลายเป็นจรวดไอพ่นเข้าไปทุกทีแล้วนะ”
คำแซวของไอ้ต้าไม่เกินจริงเลยสักนิด จากที่เคยมึนตึงใส่ผมอยู่แล้ว ถ้าเขมือบผมกินได้ผิงคงทำไปแล้ว ทำไงได้ล่ะ ขืนผมทำตัวว่าง่าย ยอมตามแบบที่เธอต้องการ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ แม่เจ้าประคุณคงได้เห็นผมอยู่ในสายตาหรอก ผมเลยเลือกตามตอแยเธอต่างๆ นานา ได้เห็นเธอโกรธ เธอเหวี่ยง ยังดีกว่าทำหน้าเฉยชาใส่ แต่ก็นะ ถ้าเป็นได้ ผมอยากได้รอยยิ้มหวานๆ เสียงหัวเราะใสๆ มากกว่า
สารภาพตามตรงว่า ชักหวั่นๆ เหมือนกันว่าจะง้อเมียไม่สำเร็จ
เฮ้อ... คิดแล้วกลุ้มกว่าเจอเคสผ่าตัดใหญ่อีกแฮะ
“น้าพายขา...”
เสียงเรียกเล็กๆ กับขากางเกงที่ถูกกระตุกถี่ทำให้ผมรู้ว่ามัวแต่คิดเรื่องผิงจนลืมสนใจใครอีกคน
“ขา”
“แจ้มใสหิว”
แก้มใส หลานสาวตัวน้อยวัยสองขวบเศษของผมแหงนหน้ามองตาแป๋ว วันนี้ผมไม่ได้ทำงาน พ่อแม่ของเจ้
