10 หวั่นระแวง
@ ปารัณ
ผมโงหัวขึ้นจากเตียง ไม่มีผิงอยู่ข้างๆ แล้ว มองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาบ่ายสองโมง ทุบต้นคอสองสามทีไล่อาการเมื่อยขบก่อนก้าวลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ เรื่องเมื่อคืนผมจำได้ ไม่แปลกใจที่ไม่เห็นเสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นห้อง คงเป็นผิงที่เก็บไปใส่ตะกร้ารอซัก
“ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวสิ กำลังร้อนๆ เลย”
อาบน้ำล้างหน้าเสร็จ ออกมาจากห้องนอน ผิงกวักมือเรียกผม เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว บนโต๊ะมีเค้กวางอยู่ด้วย
“นึกว่านายจะนอนอีกนาน ฉันเลยกินก่อน” จานข้าวของเธอพร่องไปนิดหน่อย
ผมถอนหายใจ เบือนหน้าไปอีกทางเพื่อไล่ความหงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้าไปหา โน้มตัวลงกอด หอมหน้าผากมนเบาๆ
“ขอโทษเรื่องเมื่อคืน”
“ช่างเถอะ ติดต่อนายไม่ได้ ฉันแค่เป็นห่วง กลัวจะเกิดอะไรขึ้น ไม่เป็นไรกลับมาก็ดีแล้ว ว่าแต่นายลองเค้กนี่ดูหน่อยไหม ฉันทำเอง ลองชิมแล้ว กินได้อยู่นะ”
เธอแหงนหน้ามาถามยิ้มๆ มือหนึ่งหยิบจานเล็กม
