อดีตอันแสนหวาน
1206 Words
@ อดีตที่หวานชื่น
“อ๊ะ!! พี่โรม” มือบางของเด็กสาวมัธยมปลายยกขึ้นลูบแก้มของตัวเอง เมื่อถูกแฟนหนุ่มฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนที่กำลังแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“พี่หอมแก้มแฟนตัวเองผิดตรงไหน”
“ก็เจ้าตกใจหนิคะ”
“ทำใจให้ชินครับ”
“พี่โรม” แววตาและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงไปด้วยเสน่ห์มหาศาลของชายหนุ่มอายุยี่สิบต้น ๆ ที่มักจะเย็นชากับทุกคนรอบข้างแต่เวลาได้อยู่กับแฟนสาวเขามักจะแสดงตัวตนอีกด้านออกมาอยู่เสมอ
“ครับ”
“เจ้าไม่พูดด้วยเล่า” ร่างสูงโน้มตัวลงนอนหนุนตักของหญิงสาวอย่างออดอ้อน ใบหน้าหล่อประดับไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาได้อยู่ใกล้กับจันทร์เจ้า กลิ่นกายประจำตัวของจันทร์เจ้าช่างหอมจนชายหนุ่มสูดดมเหมือนดั่งคนโรคจิต กลิ่นกายที่นอนเป็นธรรมชาติทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ
“วันนี้เหนื่อยไหมคะ” มือบางยกขึ้นลูบผมดำดกของชายหนุ่ม ที่นอนหลับตาพริ้มหนุนตักเธอบนโซฟาตัวยาว
“ปวดหัวมากเลย งานก็เยอะแถมเอกสารพี่ก็ต้องอ่านให้ละเอียด”
“เจ้าอยู่ข้าง ๆ พี่นะคะ”
“ขอบคุณครับ คนสวยของพี่” โรมยกมือบางของจันทร์เจ้าขึ้นมาหอมที่หลังมือบางของเธอด้วยความรักใคร่และทะนุถนอมดั่งแก้วตาดวงใจ
จันทร์เจ้าคือรักแรกของเขา เพียงแค่ได้เห็นหน้าหญิงสาวและแววตาที่มีเสน่ห์ดึงดูดของเธอ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งภายในใจคิดได้คำเดียวว่าเขาต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นแม่ของลูกให้ได้
จากผู้ชายที่ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนบนโลก กลับถูกแรงดึงดูดจากคนตัวเล็กที่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายและแน่นอนว่าเธอกับเขาอายุห่างกันไม่น้อยแต่สำหรับเขาอายุเป็นเพียงตัวเลขสำหรับเขาเท่านั้น
ความรักที่สวยงามของเขาและเธอเริ่มก่อตัวขึ้น ชีวิตที่ไร้จุดหมายของโรมกลับมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มศึกษาและเรียนรู้งานจากบริษัทของผู้เป็นพ่อทันทีหลังจากเรียนจบมหาลัยเพื่ออยากมั่นคงในชีวิตและสามารถเลี้ยงดูหญิงคนรักได้ด้วยเงินของตัวเอง
“พี่รักเจ้านะครับและพี่ก็อยากแต่งงานกับเราแล้ว”
“แต่เจ้าว่ามันเร็วเกินไปนะคะ อีกอย่างตอนนี้เจ้าก็กำลังเรียนอยู่เลย” ใบหน้าครุ่นคิดของหญิงสาวตอบกลับโรม เมื่อเห็นใบหน้าจริงจังของชายหนุ่มที่เอ่ยพูดกับเธอไม่มีท่าทีล้อเล่นแต่อย่างใด
“พี่ปรึกษาพ่อกับแม่แล้ว ท่านไม่ได้มีปัญหาอะไร ไม่งั้นเราจดทะเบียนสมรสกันก่อนไหม เจ้าเรียนจบเราก็ค่อยจัดงานฉลองสมรส”
“คุณพ่อของเจ้า ท่านจะคิดเหมือนพี่โรมรึเปล่าก็ไม่รู้”
“พี่จะให้พ่อและแม่เข้าไปพูดกับท่านเอง ขอเพียงแค่เจ้าตอบตกลง”
“งั้นเจ้าแล้วแต่พี่โรมค่ะ ขอแค่มีพี่เจ้ายังไงก็ได้” ใบหน้าเนียนใสแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เธอเองก็อยากใช้ชีวิตอยู่กับเขาแล้วเหมือนกัน
ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี ทั้งสองครอบครัวเห็นพ้องต้องกันในความต้องการของโรมและจันทร์เจ้าซึ่งแม่ของโรมก็ถูกใจจันทร์เจ้าไม่น้อยและอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้เช่นกัน
การจัดทะเบียนสมรสของทั้งสองมีแค่คนภายในครอบครัวรับรู้ และตอนนี้จันทร์เจ้าก็อายุครบสิบเจ็ดปีบริบูรณ์แล้วซึ่งตามกฎหมายสามารถจดทะเบียนสมรสได้โดยให้พ่อของหญิงสาวเซ็นยินยอม
“อ๊ะ พี่โรม ทำอะไรคะเนี่ย”
“หมอแก้มเมียไงครับ”
“ทำไมพูดแบบนี้คะ”
“อ้าว ก็เจ้าเป็นเมียพี่แล้ว พี่พูดผิดตรงไหนครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่อของโรม ตาดุเหมือนกำลังจ้องตะครุบเหยื่อตรงหน้า
“พี่หิวแล้ว”
“เจ้าก็กำลังทำอาหารเช้าให้พี่อยู่นี่ไงคะ” หญิงสาวกำลังวุ่นวายกับการทำอาหารเช้าให้ชายหนุ่มรับประทานในวันหยุด
“หิวเจ้า”
“พี่โรม” มือหนาเอื้อมไปกินแก๊สจากเตา โรมหันหน้าจันทร์เจ้ากลับมาประจันหน้าตัวเอง ร่างบางตรงหน้าที่มองยังไงก็ไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง
“อ๊ะ”
“พี่หิวเจ้า กินได้ไหมครับ”
“แต่เมื่อคืนพี่ก็พึ่ง”
“พึ่งอะไรครับ”
“อื้ม!!” โรมไม่รอให้จันทร์เจ้าพูดจบ ปากหนาประกบจูบคนตัวเล็กที่กำลังจะเปล่งปากพูดบางอย่างออกมา ลิ้นร้อนของโรมจึงสอดเข้าโพล่งปากของจันทร์เจ้าได้อย่างง่ายดาย
จูบอ่อนหวานที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ดุดัน จนร่างบางแทบไร้เรี่ยวแรงแต่ก็ยังดีที่มีมือหนาของโรมประคองตัวจันทร์เจ้าเอาไว้ไม่ให้ทรุดลงกับพื้น ร่างสูงยกคนตัวเล็กอุ้มขึ้นแนบอก ก้าวขาเดินกลับไปยังห้องนอนของเขาและเธอ
โรมวางร่างบางลงบนเตียงแผ่วเบา ตาดุแทะโลมร่างบางอย่างเปิดเผยจนจันทร์เจ้าต้องรีบยกมือขึ้นปกหน้าอกคู่สวยของตัวเอง
“ปิดทำไมครับคนดี สวยออก”
“พี่โรม เจ้าอาย”
“อายทำไมครับ พี่เคยเห็นมาหมดแล้ว” โรมไม่รอช้าเขารีบตะครุบร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่าง ระดมจูบจากความต้องการภายในร่างกายที่เริ่มร้อนระอุ เสียงครางหวานของจันทร์เจ้าเปล่งออกมาชวนให้ชายหนุ่มแทบคลั่งก่อนจะจบลงบนเตียงดั่งเช่นเคย
“เจ้าครับ ตื่นมาทานข้าวแล้วค่อยกลับมานอนต่อครับ” ชายหนุ่มเดินกลับมาห้องนอนที่มีร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงหลังจากถูกเขาจับกดจนแทบไร้เรี่ยวแรง
“ก็เพราะใครละคะ ทำให้เจ้าหมดแรง” ใบหน้าแสนงอนของคนตัวเล็ก มองค้อนโรมด้วยท่าทางน่ารักจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหว โน้มหน้าไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“พี่โรม จั๊กจี้ ฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะของหญิงสาวดังลั่นห้องนอน เมื่อเธอถูกชายหนุ่มใช้นิ้วจี้ที่เอวคอด คอนโดที่เคยเงียบเหงา ตั้งแต่จันทร์เจ้าย้ายเข้ามาอยู่กลับมีชีวิตชีวาขึ้นจนน่าประหลาดใจ
“ก็น่าแกล้งเอง”
“เจ้าไม่เล่นแล้วนะ หิวแล้ว”
“หืม!! เจ้าหิวอีกแล้วเหรอ? พี่ไม่ไหวแล้วนะ เมื่อกี้ก็กินไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน”
เพียะ!! มือบางฟาดลงที่แขนแกร่งเบา ๆ เป็นเชิงเตือนให้ชายหนุ่มหยุดพูดเรื่องสิบแปดบวกสักที ซึ่งแตกต่างจากบุคคลที่ดูโหดของชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง
“เดี๋ยวเถอะพี่โรม เจ้าหิวข้าวค่า”
“แต่พี่อร่อยกว่าข้าวนะครับ”
“พี่โรม” ฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะของโรมดังลั่นเมื่อได้เห็นใบหน้าแสนงอนของหญิงสาวที่รัก เธอคือความสุขในทุกวันของเขา เธอคือหัวใจและชีวิตที่เหลือต่อจากนี้แค่มีเธอและลูกน้อยในอนาคตทุกอย่างบนโลกนี้ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
- Writer
