22
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น” เธอพูดเสียงหนักแน่น ยาคูมิชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจ
“ได้...ถ้าเธอต้องการแบบนั้น แต่ฉันให้เวลาเธอแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้นนะ...ไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการเอง”
“ตกลง” กัญติญาจำยอมตกลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเวลานี้เธอต้องการให้รัฐศาสตร์ปลอดภัย ยาคูมิยิ้มใต้ผ้าสีดำที่ปกปิดใบหน้า เธอแน่ใจว่ากัญติญาไม่มีทางทำได้แน่นอน เพราะแววตาของกัญติญาสั่นระริกเหมือนคนอ่อนไหวยามที่เธอบอกว่าจะจัดการกับรัฐศาสตร์
“ฉันไปก่อนนะ...แล้วอย่าลืมที่ตกลงกันไว้” ยาคูมิส่งสัญญาณบางอย่าง ก่อนที่รถตู้สีขาวจะแล่นมาจอดตรงหน้าก่อนที่เธอจะขึ้นไปบนรถตู้ พร้อมกับลูกน้องทั้งสี่คน กัญติญาเดินมาที่รถของรัฐศาสตร์ที่จอดอยู่ไม่ไกล นึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่ออกรถเมื่อมีโอกาสหนี เพราะเธออุตส่าห์ดึงเกมไว้ให้แล้ว
“ทำไมไม่ออกรถแล้วหนีไป” คำถามแรกที่เธอถามเมื่อเข้ามานั่งที่รถเรียบร้อยแล้ว ธนาพลจึงกลับมานั่งที่เดิมคื
