_____________________
"ฉันเข้าใจค่ะ..คุณคงยุ่งมากๆ "ฉันตอบไปอย่างเมินหน้าหนีเพราะไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงหรือพูดอะไรต่อดี
"ใช่ ฉันยุ่ง"เขากัดริมฝีปากเบาๆ และตอบมาเพียงสั้นๆ
"…"ฉันเมมปากอย่างไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว
"ขอโทษที่รบกวนเวลาของคุณนะคะ"ฉันกัดฟันตอบไปอย่างรู้สึกเคืองเขา แต่ทำอะไรไม่ได้
"แต่เธอเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉัน"เขามองตรงมาที่ฉันนิ่งๆ
"ทำธุระ...ไม่เสร็จ! "เขาเน้นคำสุดท้ายด้วยเสียงที่หนักแน่น
ฉันเงยหน้ามองใบหน้าที่เรียบนิ่งและแสนจะเย็นชานั้นอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขา ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าคนตรงหน้าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่น
ฉันยังคงร้องไห้จนตาบวมแทบจะปิด พอคิดถึงเหตุการ์ณนั้นก็อดร้องไห้ต่อไม่ได้ มันเหมือนฝังลึกอยู่ในความทรงจำของฉัน ใจจริงฉันยังอยากกลับไปอยู่บ้านตัวเอง อยู่กับพี่สาว อยู่กับหลานสาว แต่พอนึกถึงภาพเหตุการณ์วันนี้แล้ว บ้านกลายเป็นสถานที่ที่
