________________
จู่ๆพี่เต้ที่ฉันคิดว่าเดินเข้าได้เดินกลับเข้าไปในห้องตัวเองแล้ว
แต่กลับมาหยุดยืนเคาะอยู่ที่หน้าห้องของฉัน และเรียกหาฉันอยู่แบบนั้นไม่ยอมหยุด
เอาจริงๆมันก็เดาไม่ยากหนัก เพราะรองเท้า และไฟในห้องของฉันก็เปิดทิ้งอยู่
ไม่แปลกที่เขาจะรู้ว่าฉันกลับมาถึงแล้ว ทำไมฉันถึงต้องซวยกลับมาบ้านในวันที่เขาอยู่บ้านตามลำพังด้วยนะ โชคชะตามันไม่ใจร้ายกับฉันไปหน่อยเหรอ
"ออกมาคุยกับพี่หน่อยสิน้องลิลณ์~"เขาพูดขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับลูบไล้ที่ประตูหน้าห้องของฉัน
ราวกับคนโรคจิต แม้ว่าฉันจะนอนซมๆด้วยพิษไข้แต่ก็ไม่สามารถจะหลับลงได้เลย
"ไอ้พี่เต้~"ฉันเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆอย่างคิดไม่ตกเลยว่าควรจะทำยังไงต่อดี
ฉันพยายามตั้งสติและรีบสะบัดความง่วงนอนจากฤทธิ์ยานั้นให้หายไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะถ้าฉันเผลอหลับไป มันอาจจะอะไรแย่ๆขึ้นกับชีวิตของฉันมากกว่านี้ก็เป็นได้
มันจริงที่ถึงแม้ร่างกายของฉั
