_________________
"ลิลณ์คือว่าตอนนี้พี่ไม่เงินเลยนะ"ประโยคนั้นของพี่บัวเหมือนฟ้าที่ผ่าลงใจของฉันอีกครั้ง
"เจ้าตัวเล็กนอนโรงพยาบาลมาสองวันแล้วนะลิลณ์"พี่บัวพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจ
"พี่เองก็ยังหาเงินจ่ายค่าหมอไม่ได้เลยจริงๆ"
"พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ยังไง?"เธอพูดต่อด้วยเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ขึ้นมาจน ฉันไม่กล้าจะเอ่ยปากขออะไรจากเธอเลย เพราะปัญหาที่เธอเจออยู่มันก็หนักหนามากแล้ว
"แล้วทำไมพี่ไม่โทรมาบอกลิลณ์เลยว่าหลานป่วย"ฉันถามไปอย่างตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน
"พี่แทบไม่มีเวลาเลยลิลณ์ ลูกร้องทั้งคืนทั้งวัน"
"พี่แทบไม่เคยได้นอนเลย มันเบลอมันงงไปหมด"
"ตอนแรกพี่กับเต้ไม่อยากพาลูกมาโรงพยาบาลเลย เพราะเราไม่มีเงินรักษาไม่มีค่าหมอค่ายาแน่ๆ"
"จนเมื่อคืน ลูกพี่ชักขึ้นมา"
"พี่กับเต้ก็เลยต้องกระเตงลูกขึ้นแท็กซี่รีบมาหาหมอนะสิ"พี่บัวเล่าไปร้องไห้ไป
"พี่ขอโทษด้วยนะลิลณ์ที่เป็นพี่ลิลณ
