________________________
หลังจากเธอพูดจบด้วยเมาหรืออะไรก็ตาม หยดน้ำตาแห่งความเศร้าค่อยๆ ไหลรินอาบทั้งสองแก้มของเด็กสาวผู้ไร้เดียงสาตรงหน้าของผม เธอนิ่งและเงียบไปอยู่พักใหญ่
ส่วนผมก็ทำได้แค่ยืนมองเธอร้องไห้ อย่างที่ไม่เคยต้องปลอบใจให้ใครมาก่อนเลย ผมจะไม่เคยให้ความสำคัญกับความรู้หรือความเจ็บปวดของผู้หญิงไหนเลยนอกจากคนใน ครอบครัวของตัวเอง แต่พลอยลาลิลณ์ทำให้ผมเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างที่ผมไม่เคยเป็น
"ขอโทษนะคะ"หลังจากที่เธอเงียบอยู่นาน ริมฝีปากบางก็ค่อยเอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ
"ที่ฉันน่าเมามากจนพูดอะไรไร้สาระออกไป"เธอพูดพร้อมกับหลบสายตาของผมอยู่ตลอด
"...."ผมค่อยๆ ยกมือหนาอันหยาบกระด้างของตัวเองค่อยๆ ปาดเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้าทั้งๆ ที่ไม่เคยปลอบใครและไม่รู้ว่าควรจะปลอบเธอได้อย่างไร
"ฮื้อ ฮื้อ~~"เสียงสะอื้นร้องไห้เริ่มดังขึ้น เมื่อผมเช็ดหยดน้ำตาให้ แต่กลายเป็นว่ายิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักไปกว่าเดิ
