EP.4 ค่ำคืนที่มืดมิด
1583 Words
EP.4 LOVE HURTS รักเจ็บลึก
ตอน ค่ำคืนที่มืดมิด
@บ้านน้องคิมหัน
"วันนี้คงเป็นวันสัดท้ายที่ได้เรียนกับพี่ลิลณ์นะครับ"จู่ๆ คิมหันก็พูดขึ้นเมื่อเราปิดหนังสือเตรียมสอบลง
ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
"พอดีแม่เขาได้ติวเตอร์คนใหม่ ที่เป็นนักศึกษาที่จบจากมหาลัย HTU นะครับ"
"บทเรียนมันเริ่มยากขึ้น แม่เลยเห็นว่า..."เด็กมอ3ที่ฉันตั้งใจสอนมานานหลายปีพูดอย่างตะกุกตะกัก เหมือนแกพูดตามที่คุณแม่สั่งเอาไว้
"ไม่เป็นไรค่ะคิมหัน พี่เข้าใจ"ฉันพยักหน้ารับ
เพราะคิมหันไม่ใช่คนแรกที่ยกเลิกการเรียนพิเศษกับฉัน เพราะชื่อของฉันในตอนนี้เรียกได้ว่าถูกปนะจานออกหปเป็นวงกว้างมากขึ้น เรื่องที่ฉันไปโกงข้อสอบนั้น แต่ข่าวมันไม่ได้ถูกปล่อยโดยมหาลัยหรอกนะ แต่มันถูกปล่อยด้วยผู้ที่เข้าสอบและเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ในวันนั้น
หลังจากที่ฉันเก็บของและเดินทางกลับออกจากบ้านเด็กที่มาสอนพิเศษคนสุดท้ายของวันนี้
ด้วยความเหนื่อยล้า และหัวสมองที่แทบจะระเบิด
เพราะคิดไม่ตกเลยว่า ถ้าไม่สอนพิเศษแล้วจะไปหาเงินมาได้จากไหน
@บ้าน
ฉันกลับมาถึงบ้านก็ราวๆ สามทุ่มกว่าได้
เหมือนว่าพี่บัวกับตัวเล็กจะหลับสนิทไปแล้ว
ฉันรีบอาบน้ำก่อนจะเตรียมตัวเข้านอนเช่นทุกค่ำคืน
พอล็อคประตู เดินเข้าห้องนอน หัวถึงหมอนร่างกายของฉันมันก็เหมือนกับถูกปิดสวิทช์ไฟลงทันที ด้วยความเหนื่อยล้าจากการขึ้นรถเมล์ ไปสอนตามบ้านต่างๆ ฉันหลับตาลงทั้งที่รู้สึกปวดหัวแบบหน่วงๆ แต่ก็พยายามที่จะข่มตาจนหลับไปสนิท
.....
........
"อื้อออ~"ฉันต้องสะดุดตื่นขึ้นมาเมื่อพบว่ามีชายคนหนึ่งขึ้นคร่อมตัวของฉันอยู่ในตอนนี้
ทันทีที่ลืมตาขึ้นและกำลังจะร้องโวยวาย
ฟุ๊บ!! คนตรงหน้าก็เอามือมาปิดปากของฉันไว้ทันที
"อี้ดดดอ่อยย อ่อย!!! " (กรี้ดดด ปล่อย ปล่อย"ฉันร้องออกอน่างสุดเสียงแต่ก็ถูกคนตรงหน้าปิดปากเอาไว้แน่น
"อยู่เฉยๆ น่า แค่แปปเดียวนะที่รัก"คนตรงหน้าพูดด้วยท่าทีที่เมาหนัก
และใช่มันเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เต้ ฉันพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากพันธการของเขา
"ขอพี่เอาหน่อยเถอะ ลิลณ์"
"พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ "เขาพูดออกมาดูแววตาและท่าทางที่เมามาย
ฉันรวมรวบกำลังที่มีพยายามผลักคนตรงหน้าออกสุดแรง แน่นอนว่าฉันไม่สามารถสู้แรงของผู้ชายอย่างเขาได้ แต่ฉันก็พยายามตั้งสติสู้
ฉันพยายามขยับริมฝีปากและเมื่อสบโอกาส
ฉันก็กัดเข้าที่ฝ่ามือของมันแบบเต็มแรง
"โอ้ย!! ลิลณ์! "มันร้องลั่นแต่ก็ต้องชะงักเสียง
ปั่ก! ฉันยกเท้าได้ก็ถีบคนตรงหน้าจนหงายหลังไป
"ช่วยด้วย พี่บัวช่วยด้วย!! "ทันทีที
ฉันรีบดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อที่จะวิ่งหนี แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากฝั่งห้องพี่บัวเลย ฉันวิ่งไปหน้าห้องและเคาะประตูห้องนอนพี่สาวตัวเองแบบสุดแรง
เสียงดังร้องไห้ดังขึ้นลั่น แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาของพี่สาวแต่อย่างใด
"อย่าเล่นตัวเลยน่า ยังไงเราก็ครอบครัวเดียวกัน"ไอ้พี่เต้ที่เดินเซไปเซมาออกมาจากห้อง
ก็มองฉันในชุดนอนด้วยสายตาที่หื่นกระหาย
"อย่าเข้ามานะพี่เต้"ฉันชี้หน้าอย่างจนมุม
อีกมือก็เคาะเรียกพี่สาวแบบไม่ยั้ง
ก๊อกๆๆๆๆ
"พี่บัวๆ พี่บัวช่วยด้วย"ฉันตะโกนดังแค่ไหนแต่เหมือนี่บัวก็จะไม่ตื่น เพราะขนาดเจ้าตัวเล็กในอกร้องขึ้นดังลั่นพี่บัวก็ยังไม่ตื่นมาโอ๋
"ให้บัวเขาพักผ่อนไปเถอะน่า"เจ้าตัวแสยะยิ้มออกมาอย่างชอบอกชอบใจ
"พี่ทำอะไรพี่สาวของฉันอะ? "ฉันถอยตัวติดประตูเพราะคนตรงหน้าเดินหน้าเข้ามาดักเอาไว้
"ก็แค่อยากให้บัวได้พักผ่อนยาวๆ สักคืน"เขาพูดก่อนจะหยิบซองยานอนหลับ ที่ไม่เหลือผงสีขาวภายในนั้นแล้ว มันยกขึ้นมาให้ฉันดูต่างหน้า
"พี่บัวตื่นก่อนๆ ตื่นที"ฉันยังคงเขย่าประตูเรียก
"เรามาสานสัมพันธ์พี่เขยน้องเมียกันดีกว่านะ"คนตรงหน้าพูดต่อกลิ่นเหล้าโชยมาปะทะใบหน้าของฉัน
"ไอ้ชั่ว! "ฉันตะโกนด่าไปพร้อมๆ กับเสียงเด็กที่ร้องลั่นจากด้านในห้องพี่บัว ฉันพยายามจะหาทางหนี
แต่มันก็กักตัวของฉันเอาไว้
ผลั่ก! ฉันดันตัวอีกฝ่ายออก
แต่มันก็ดันตัวของฉันกระแทกใส่ประตูจนแผ่นหลังชาไปทั้งแทบ
"ยอมเป็นเมียพี่อีกคนเถอะน่า เราเองก็ไม่ได้มีผัวนิ"มันไม่พูดเปล่าแต่พยายามจะกระชากชุดนอนของฉันออก
"พี่ช่วยตัวเองมานานแล้ว ถือว่าช่วยพี่เอาบุญเถอะ"มันพูดและพยายามจะพุ่งเข้ามาจูบฉัน
แต่ฉันก็เบี่ยงหลบได้ทัน ก่อนจะคว้าอะไรที่ใกล้มือในตอนนั้นและฟาดเข้าไปที่ห้องของคนตรงหน้าแบบสุดแรง และสิ่งที่ใช้ฟาดเข้าที่หัวของมันก็คือ
แจกันดอกไม้ที่พี่บัวเพิ่งจะซื้อมาจัดเอาไว้นี่แหละ
เพล้ง!!! แจกันนั้นแตกละเอียดคามือของฉันและบาดลึก แต่มันก็ทำให้คนเมาตรงหน้าเลือดอาบหน้าได้เหมือนกัน
ฉันได้ทีก็วิ่งหน้าตั้งสุดชีวิตออกมาจากบ้านของตัวเองในตอนดึก
วิ่งทั้งที่ไม่มีรองเท้า ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยสักชิ้น
อย่างน้อยก็ขอไปตายเอาดาบหน้ายังซะกว่า
พั่บพั่บๆๆ ฝีเท้าวิ่งบนพื้นถนนก้าวขาวิ่งไปอย่างแทบจะไม่มีเรี่ยวแรง ใดๆ
ฉันวิ่งหนีความต่ำช้านั้น แบบไม่คิดชีวิต ไม่นานเสียงรถมอเตอร์ไซค์ก็ขับไล่ตามหลังมาติดๆ แสงไฟนั้นสาดส่องตรงมาที่ฉัน
ทุกบ้านปิดไฟเงียบสนิท ฉันไม่มีแรงมากพอที่จะเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือใดๆ แต่ยังคงตั้งหน้าวิ่งไปทั้งน้ำตา
แต่ฝีเท้ามันก็ไม่สามารถจะแข่งกับรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับไล่ตามหลังนั้นมาได้
"คิดว่าจะหนีพี่พ้นงั้นเหรอ?” คนเมาร้องตะโกนไล่หลังดังใกล้เข้ามา เข้ามา
และนั้นทำให้ฉันตัดสินใจวิ่งหนีเข้าข้างทางมืดๆ แทนเพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่สามารถที่จะตามมาได้
ฉันวิ่งต่อไปเพื่อหลบซ่อนตัวเองให้ไกลจากเสียงมอเตอร์ไซค์นั้น ฉันเก็บตัวนั่งอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่
“ไปไหนของมันวะ?” ไอ้เลวนั้นขับรถวนไปวนมาเพื่อตามหาฉันอยู่พักใหญ่
“เฮ่ออ เฮ่อ” หอบเหนื่อยแบบแทบจะหายใจไม่ทันและค่อยๆ ขยับตัวก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ เพราะกลัวว่ามันจะตามหาจนเจอ
เท้ายังคงก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ จนเจอกับถนนใหญ่
ผู้ชายคนนั้นก็วนรถกลับออกไป ขี่มอเตอร์ไซค์เซไปเซมาด้วยความเมา
พอเสียงมอเตอร์ไซค์คันนั้นค่อยขี่ไกลออกไป ไกลออกไป
ฉันก็รีบหาทางออกจากที่ซ่อนตรงนี้เพื่อที่จะออกไปแจ้งความหรือขอความช่วยเหลือ
แต่จังหวะที่ฉันกำลังก้าวเดินออกไปบนท้องถนนใหญ่ที่ติดกับที่ดินรกร้างที่ฉันแอบซ่อนตัวอยู่นาน.งง
ด้วยความที่ฉันตกใจจนขาดสติทำให้ฉันเดินออกถนนใหญ่ไปอย่างลืมดูรถ
และพอหันไปอีกทีแสงไฟของรถคันที่แล่นมาก็สาดเข้ามาเต็มม่านตา จนฉันทำได้แค่
“กรี้ดดดดด....” ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจสุดขีด
ปริ๊นนนนนนนน!!! เอี๊ยดดดดดด โคร้ม!
รถหรูคำสีดำสนิทที่เหยียบมาแทบจะมิดไมล์พุ่งเข้าชนร่างของฉันอย่างแรง แม้ว่าคนขับจะเหยียบเบรคแล้วก็ตาม
ตุ๊บ!! หน้าท้องของฉันถูกกระแทกเข้ากับด้านหน้าของรถ จนเหมือนตัวลอยก่อนจะตกกระแทกลงที่พื้น
และรู้ชาไปทั้งตัวอย่างไม่สามารถที่จะขยับตัวได้
“วิ่งออกมาแบบนี้ อยากตายมากสินะ!!” เสียงของคนขับรถที่เปิดประตูลงมาอย่างหัวเสียและตะโกนด่าใส่ฉันทันที
แต่ฉันยังคงได้แต่นอนแน่นิ่งไปกับพื้นถนน เพราะมันชาจนขยับตัวไม่ได้
และจุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย ฉันค่อยๆ ขยับตัวและมองไปที่ใบหน้าของคนขับคนนั้นที่กำลังโทรศัพท์เรียกโรงพยาบาล
…..
…….
“...ลูคัส?”
“...เธอ!!”เขากำหมัดแน่นและมองตรงมาที่ฉัน
"เธอทำให้ฉันเสียเวลา!"เขามองที่ฉันและจิปากจิคอ ด้วยท่าทีรำคาญ
ฉันพยายามเอื้อมมือไปจับที่ขากางเกงของพี่ลูคัส และดึงมันเบาๆ
"ช่วยฉันที"ฉันพูดออกไปอย่างแทบจะไม่มีเสียง
นั้นทำให้ลูคัสที่วางโทรศัพท์จากตำรวจ ก้มลงมองฉันอย่างพิจารณาอีกครั้ง
สภาพของฉันที่อยู่ในชุดนอนที่ติดกระดุมยังไม่ครบทุกเม็ด เท้าที่มีแต่แผลเพราะวิ่งออกมาโดยไม่ได้ใส่รองเท้าหรืออะไรเลย
"เธอหนีอะไรมาอะ?"
- Writer
