“ไม่ต้องกังวลนะ พักผ่อนให้เต็มที่หายก่อนค่อยกลับไปทำงาน เรื่องค่าใช้จ่ายก็ไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวสำนักงานจะดูแลเอง ดีแล้วที่มารักษาในโรงพยาบาลนี้” สายตาของพิฉัตรอ่อนลงขณะพูดกับหญิงสาวและสบดวงตาใสซื่อคู่นั้น วันพรรษาเป็นเด็กดี ขยันทำงานและทำงานดีมาตลอดเขารักเธอเหมือนน้องสาว ไม่อยากให้เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคนที่มันไม่เห็นคุณค่าคิดกับเธอแค่เป็นของเล่นฆ่าเวลา งั้นก็ปล่อยให้ของเล่นชิ้นนั้นเดินออกไปจากชีวิตของมันให้มันรู้ซึ้งเอง “ขอบคุณค่ะคุณฉัตร” หญิงสาวพนมมือไหว้ด้วยความซาบซึ้ง ชายหนุ่มพยักหน้ารับ พูดคุยเรื่องอุบัติเหตุอีกเล็กน้อยเขาก็ขอตัวกลับ ป้าจันทรจึงระบายลมหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้ “คุณเลนะคุณเล ได้ยินเสียงร้อนรนป้าก็นึกว่าจะรีบมาดูดำดูดีกันสักหน่อยก็ไม่มา ทำไมใจร้ายแบบนี้” “ช่างเถอะค่ะป้า อย่าพูดถึงเขาอีกเลย เขาเลือกถูกแล้ว” ในตอนที่ร่างกายเจ็บปวดหัวใจที่บอบช้ำก็ยังมีหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะ