Episode 2
1377 Words
Episode 2
"นายจะบอกชื่อนายได้ยังอ่ะว่านายชื่ออะไร?" เสียงหวานใสของร่างบางเอ่ยถามผมด้วยความอยากรู้ เธอมองผมพร้อมกับกระพริบตาปริบๆอย่างน่ารักน่าเอ็นดู แต่ยังไงซะผมก็ไม่หลงกับความน่ารักของเธอเหรอก แถมเธอยังมาหาผมตามที่พูดเอาไว้อีกด้วย
"ทำไมฉันต้องบอกเธอ ในเมื่อเธอยังไม่บอกชื่อของเธอเลย" ผมบอกออกมาตามตรงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ มีเธอเข้ามาวุ่นวายในชีวิตทำให้ผมอ่านหนังสือช้าเลย น่าหงุดหงิดชะมัด
"อ้าว ฉันยังไม่บอกชื่อนายอีกเหรอ" ร่างบางเอ่ยขึ้นพลางทำหน้านึกคิด ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"ฉันเกลียดคนไร้มารยาท..." ผมบอกออกมาก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ คำพูดเมื่อกี้แรงไปรึเปล่าวะ? แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะว่าเธอแบบนั้นนะ
"งั้นนายก็จำชื่อฉันเอาไว้ด้วย ฉันชื่อข้าวปั้น อยู่ปี2" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง ข้าวปั้นงั้นเหรอ... สงสัยเธอคงชอบกินข้าวปั้นละมั้งเลยชื่อนี้ แถมเด็กกว่าผมตั้ง2ปีอีกต่างหาก
"ไม่จำอ่ะ รกสมอง" ผมบอกออกมาก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ร่างบางถึงกับทำหน้าบูดหน้าบึ้งขึ้นมาทันที
"แล้วนายชื่อไร จะบอกฉันได้ยัง" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างใคร่รู้ สงสัยผมคงจะต้องบอกชื่อเธอไปจริงๆแล้วละมั้งเนี่ย...
"ฉันชื่อ เอย์จิ อยู่ปี4" ผมบอกออกมาตามตรง เธอทำหน้าดูตื่นตาตื่นใจกับผมเอามากๆ ทำไมวะ... ชื่อผมแปลกตรงไหน แค่มันเป็นภาษาญี่ปุ่นก็เท่านั้น
"ชื่อนายเหมือนญี่ปุ่นจัง อย่าบอกนะว่านายเป็นคนญี่ปุ่นอ่ะ!?" หญิงสาวตรงหน้าผมเธอละสายตาจากหนังสือที่ตัวเองอ่านเป็นเวลานาน และเธอก็มักจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาตลอดจนทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดรำคาญ แต่ถึงแบบนั้นผมก็จะตอบคำถามเธออยู่เสมอ
ให้ตายสิ... รู้สึกว่าผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ผมอยากจะอ่านหนังสือ อยู่คนเดียวมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่กลายเป็นว่าเหมือนผมจะต้องมาเจอกับตัวปัญหาแบบนี้ซะได้ อยากอยู่เงียบๆเหมือนแต่ก่อนจัง...
"อืม ก็ไม่เชิง" ผมบอกออกมาตามตรงพลางยักไหล่เล็กน้อย ผมว่าผู้หญิงตรงหน้าผมคนนี้ไม่ได้คิดจะมาอ่านหนังสือเลยสักนิด เธอมีเป้าหมายมาคุยกับผมต่างหาก (ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะ)
"งั้นแสดงว่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอ่ะดิ ก็ว่าละ! มิน่าละทำไมนายหน้าตาดีขนาดนี้" เสียงหวานใสเอ่ยชมผม ทำให้ผมถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย เธอเป็นคนแรกที่ชมผมโต้งๆแบบนี้เลยแหะ... พอโดนชมก็รู้สึกจะทำตัวไม่ถูกเลย
"เธอเลิกชวนฉันคุยได้ไหม มันน่ารำคาญ ขัดสมาธิอ่านหนังสือ" ผมบอกออกมาตามตรงก่อนจะมองเธอด้วยแววตาคมเข้ม เธอชะงักเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มแห้งให้ผมอย่างเกรงใจ
"กะ...ก็ได้ ขอโทษนะที่ฉันเผลอพูดมากอีกแล้ว" ร่างบางเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด และเธอก็ตั้งหน้าตั้งใจอ่านหนังสือของเธอ หนังสือที่เธอเอามาอ่านเป็นหนังสือเรียน ผมคิดว่าเธอคงจะเรียนวิชานี้ไม่รู้เรื่องเลยเอามาอ่านแหงๆ
หลายชั่วโมงผ่านไป... ผมใช้สมาธิจดจ่ออยู่แต่กับหนังสือตัวเอง ทำให้ผมไม่ได้สนใจร่างบางที่นั่งอ่านหนังสือร่วมโต๊ะกับผมอยู่ เธอเงียบไปและเธอไม่ชวนผมคุยทำให้ผมรู้สึกมีสมาธิมากๆ และเมื่อผมอ่านจบเล่มแล้วผมก็ปิดหนังสือและวางมันเอาไว้บนโต๊ะ
"ทำไมยัยนี่ถึงมานอนแบบนี้ละเนี่ย..." ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆพร้อมกับจ้องมองร่างบางที่ตอนนี้ซุบลงไปบนโต๊ะเสียแล้ว แถมสายตาหวานคู่สวยของเธอก็ยังปิดลงเห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอได้เข้าไปอยู่ในภวังค์เป็นที่เรียบร้อย
"เฮ้อ... เธอนี่มันแปลกจริงๆ" ผมพึมพำกับตัวเองอีกครั้งพลางจ้องมองร่างบางที่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น
จะว่าไป... เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยละมั้งที่กล้ามาขัดเวลาอ่านหนังสือของผมแบบนี้ เเถมยังทำตัวน่ารำคาญใส่ผมอีกต่างหาก ซึ่งพวกผู้หญิงที่เข้ามาจีบผมส่วนมากจะไม่ทำแบบนั้น พวกเธอจะเว้นระยะห่างจากผมและมักจะไม่ทำสิ่งที่ผมไม่ชอบ จนมันกลายเป็นว่าเธอเลิกสนใจในตัวผมไปเอง เพราะผมมันน่าเบื่อ
ผมคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าผมอาจจะเข้ามาเพื่อจุดประสงค์แบบนั้นก็ได้... สุดท้ายเธอก็จะเบื่อผมไปเอง มันคงจะเป็นแบบนั้นแน่ๆ
"อื้มมมมม" ร่างบางงึมงำในลำคอเบาๆเมื่อผมใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยตรงที่แก้มนุ่มๆของเธอเบาๆ เฮ้ย ผมไม่ได้คิดอยากจะแตะอั๋งเธอนะ แต่จู่ๆมือของผมมันก็ไร้การควบคุมทำให้เผลอเอาไปแตะที่แก้มนุ่มๆของเธอเสียแล้ว
"ชิโน่... อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ" ร่างบางพึมพำออกมา แม้ว่ามันจะเป็นแค่เสียงละเมอ แต่ชื่อที่เธอเรียกออกมานั้นเป็นชื่อของผู้ชาย...
ชิโน่เหรอ... ถ้าผมจำไม่ผิด หมอนั่นเป็นเดือนมหาลัย และเป็นคนที่สุดแสนจะป็อปปูล่าเอามากๆ เรียกได้ว่าเป็นขวัญจากของสาวๆเลยก็ได้ แตกต่างจากผมที่ดูไร้ตัวตนในสังคม อย่าบอกนะ... ว่ายัยนี่เป็นแฟนของหมอนั่นที่เขาพูดถึงกัน?
เฮ้ย... ผมไม่ได้สนเรื่องของคนอื่นขนาดนั้นเหรอก แต่พอเข้าเรียนผมมักจะได้ยินเรื่องแบบนี้ออกมาจากปากของเพื่อนร่วมเรียนด้วยกันเสมอ ทำให้ผมต้องรับรู้ไปอย่างไม่ตั้งใจ และผมก็ไม่ได้คิดจะยุ่งเกี่ยวกับคนโด่งดังอะไรแบบนั้นด้วย ผมแค่ได้ยินมาคร่าวๆว่าแม้ว่าหมอนั่นจะมีเเฟนแล้ว แต่ก็ยังเจ้าชู้ไม่เลิก
สงสัยจะเป็นเรื่องจริงละมั้ง... ผมเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวออกซะแล้วสิว่าทำไมเมื่อวันก่อนผู้หญิงคนนี้ถึงได้มานั่งร้องไห้ที่ห้องสมุดได้
"กะ....กรี๊ดดดด! นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!" เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นด้วยความตกใจสุดๆเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลับไป เสียงของเธอแหลมชะมัด ทำให้ผมรู้สึกปวดหัวจี๊ดเลยแหะ
"ก็นานแล้ว..." ผมบอกออกมาตามตรง ร่างบางมองนาฬิกาข้อมือก็ถึงกับตกใจมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก
"นี่มัน6โมงเย็นแล้วนี่นา ฉันมีนัดด้วย! ไปสายแบบนี้ต้องโดนบ่นแน่ๆ" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างเป็นเดือดเป็นร้อน ผมได้แต่มองท่าทางลุกลี้ลุกลนของเธอขณะกำลังเก็บหนังสือเข้าใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
รีบขนาดนี้... สงสัยจะเป็นนัดของคนสำคัญละมั้ง ถ้าไม่สำคัญคงจะไม่รีบขนาดนี้เหรอก
"งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะพี่เอย์จิ" เสียงหวานใสเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มให้ผม
"ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้" ผมบอกออกมาตามตรง ได้ยินเธอเรียกว่าพี่แบบนี้มันให้ความรู้สึกแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเริ่มแรกที่เรารู้จักกันเธอไม่ได้เรียกผมว่าพี่ตั้งแต่แรกเริ่มก็เป็นได้
"งั้นไว้เจอกันที่นี่พรุ่งนี้นะเอย์จิ" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายผม ผมได้แต่มองเธอลับตาไปด้วยความรู้สึกที่อึดอัดใจบางอย่าง
เจอกันพรุ่งนี้งั้นเหรอ... พูดเหมือนว่าเธอกับผมอยากจะเจอกันงั้นแหละ ไม่มีทาง... ผมไม่ได้อยากเจอเธอเลยแม้แต่น้อย
- Writer
