Chapter 16 หึง
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองไฟหน้ารถที่ส่องฝ่าไอฝนที่ยังเทลงมาไม่ขาดสาย ไฟแยงตาทำให้มองไม่เห็นเจ้าของรถหรือจำอะไรได้ ทว่าเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อรู้สึกตัว
“พาย”
พายพิณจำเสียงคุ้นเคยได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากซีดขาว กอดกระเป๋าที่ถือติดตัวมาแน่น
ลายไทยเดินลงจากรถฝ่าสายฝนไปถึงตัวหญิงสาวด้วยความโมโห ที่เห็นเธอในสภาพแบบนี้ ดูจากชุดที่ใส่เธอน่าจะไปเที่ยวกลางคืนมา แต่ที่น่าโมโหคือไม่ยอมกลับบ้าน ไม่ยอมโทรบอก ไม่แม้แต่จะรับโทรศัพท์
“ทำบ้าอะไรฮึ!” เขาต่อว่าพร้อมกระชากแขนหญิงสาวลุกขึ้น พอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากปากของเธอเขาก็ยิ่งโมโหมากขึ้น
“นี่พายเมาเหรอ ไปเที่ยวกับใคร แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว รู้หรือเปล่าว่ามันอันตรายแค่ไหน”
พายพิณไม่ตอบโต้เขา แต่เธอหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้น
“นั่นจะไปไหน”
“ไปจากตรงนี้!”
เขาคว้าแขนของเธอและบีบแน่น “อย่ามายั่วโมโหนะพาย ไปขึ้นรถ ไม่เห็
