6 วันเกิดที่แสนเจ็บปวด
2438 Words
1อาทิตย์ต่อมา
"น้องขวัญครับ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ น้องขวัญมาเป่าเค้กด้วยกันนะครับ"
ในขณะที่ทั้งสองกลับมาจากเรียน ก็มาเจอกันที่หน้าบ้านโดยบังเอิญ (รึเปล่านะ)
"พรุ่งนี้เหรอคะ "
หญิงสาวเลิกคิ้วถามย้ำอีกที เพราะเธอคิดไม่ออกว่าจะหาของขวัญอะไรให้เขาดี
"ครับ มานะครับพี่จะรอ"
เขายังเน้นย้ำไปอีกรอบ ก่อนเดินเข้าบ้านไป
"แล้วจะเอาอะไรให้พี่บูมละเนี่ย"
เธอเดินคิดเข้าไปในบ้าน พลางก็นึกออก
ในคืนนี้ทั้งคืนเธอนั่งประดิษประดอยกรอบรูปที่ทำจากเปลือกหอย และใส่รูปที่เธอกับพี่บูม ถ่ายตอนไปนั่งคาเฟ่ด้วยกัน รูปนี้เธอยิ้มกว้างมาก
ส่วนพี่บูมยิ้มบางๆ แต่แววตาดูมีความสุข
กว่าร่างบางจะทำเสร็จ พร้อมกับห่ออย่างสวยงาม ก็ปาเข้าไป ตี3
"ห้าว !!ง่วงจัง"
สาวน้อยเดินโซซัดโซเซ ไปทิ้งตัวลงที่เตียง
ก่อนจะหลับไปทั้งอย่างนั้น เมื่อถึงตอนเช้า
นาฬิกาปลุก เธอก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาออกมา
และฝืนตัวเองให้อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน
"ของขวัญทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น"
น้ำหวานเห็นเพื่อนในสภาพอิดโรย ก็อดที่จะถามไม่ได้ด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อคืนเราทำของขวัญให้พี่นะ เลยนอนดึกไปหน่อยไม่มีอะไร"
เธอตอบพร้อมกับตักข้าวเช้าเข้าปาก
"วันเกิดพี่ชายเธอหรอ"
"อือ"
เธอตอบเพื่อนแค่เพียงสั้นๆ และตั้งใจเคี้ยวข้าวต่อ
"บูม เย็นนี้นายจะไปเลี้ยงที่ผับเหมือนทุกๆปีหรือเปล่า"
ฟ้าเพื่อนสาวเอ่ยถามขึ้น เพราะทุกปีชายหนุ่มกับเพื่อนๆจะไปฉลองกันที่ผับ
"เดี๋ยวเย็นนี้ไปบ้านฉันนะ พอดีอยากให้น้องมากินด้วย"
แค่พูดถึงหน้าเด็กน้อยของเขา เขาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ จนเพื่อนๆถึงกับงงอาการของเพื่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้
"ฉันว่าเป็นเอามากว่ะ"
ฟ้าพูดแซวเพื่อน พร้อมส่ายหัวเบาๆ
"บูม วันนี้วันเกิดบูมไปเลี้ยงกันที่ไหนหรอ"
แจนผู้มาใหม่เลยถามด้วยท่าทางดีใจ เพราะทุกปีที่ชายหนุ่มไปฉลองกันที่ผับเธอก็จะติดสอยห้อยตามไปด้วย
"ปีนี้กินอยู่ที่บ้านฉัน"
แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรต่อ
"งั้นดีเลย แจนจะได้เจอคุณพ่อกับคุณแม่ของบูมด้วยไง"
ท่าทางระริกระรี้ของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินหนีไป
วันนี้พวกเขามีเรียนถึงแค่ 15:00 น. ชายหนุ่มกับเพื่อนๆ รีบกลับบ้านเพื่อจัดเตรียมงานวันเกิด เขาแวะซื้อเครื่องดื่มพร้อมกับอาหารการกิน วันนี้พ่อกับแม่เขาไม่อยู่ เนื่องจากต้องบินไปต่างจังหวัดเพื่อคุยงานกับลูกค้าด่วน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไร เพราะเข้าใจการทำงานของผู้เป็นพ่อกับแม่ ส่วนน้องชายของเขา บอกค่ำๆจะเข้ามา บูมกับโอมเป็นผู้มาถึงก่อน ส่วนฟ้ากับแจนแวะซื้อเค้กให้บูม
"ไอ้โอมมึงทำอะไรวะ"
เมื่อผมเห็นเพื่อนกำลังก้มๆเงยๆ อยู่ในห้องรับแขกที่พวกเราจะนั่งกินกัน ก็อดถามไม่ได้
"ก็แอบตั้งกล้องไงวะ เนี่ยถ้ามีคลิปตลกๆหลุดนะมึง เดี๋ยวกูจะเอาไว้แบล็คเมล์ให้พวกมันเลี้ยงเหล้าไงวะ"
ชายหนุ่มพูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก โดยเฉพาะคู่กัดของเขาอย่างแจน เขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ เขาเลยหาเรื่องกัดกับเธอตลอดเวลา เมื่อตั้งกล้องเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในครัว เพื่อจัดแจงอาหารการกินต่างๆ โดยมีแม่ครัวช่วยอยู่ด้านใน
"มาแล้ว "
เสียงหวานของแจนเอื้อนเอ่ยด้วยความดีใจ สายตาหวานเยิ้มของเจ้าหล่อน มองรอบๆบ้านของชายหนุ่ม ด้วยความดีใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาบ้านเขา ปกติถ้าไม่สนิทจริงๆเขาจะไม่ให้ใครมา
"นึกว่าเค้กทับคอตายไปแล้ว"
โอมที่กัดไม่เลิก เพราะเกิดหมั่นไส้หญิงสาวอยู่ตลอดเวลา มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าเธอแสร้งทำ
"ไอ้บ้า หุบปากของแกไปเลยนะ"
แจนหันมาแว๊ดไห้โอม ที่คอยเอาแต่กระแนะกระแหนเธอ ตลอดเวลา
"ฟ้ากับแจนนั่งก่อน เดี๋ยวฉันกับโอมจะไปยกของด้านในมา"
สองสาวนั่งลงบนโซฟา ส่วน 2 หนุ่มก็กลับเข้าไปในครัว เพื่อจัดแจงยกสิ่งที่เตรียมไว้ออกมา เขามีอาหาร 4-5 อย่าง หรืออาจจะไม่ต้องเรียกว่าอาหารก็ได้ เพราะมันคือกับแกล้ม
เพราะวันนี้พวกเขาจะดื่ม แค่เปลี่ยนสถานที่จากผับมาเป็นที่บ้านก็แค่นั้นเอง
ร่างบางที่หมุนแล้วหมุนอีกอยู่หน้ากระจก ภายในห้องนอนของตัวเอง ทั้งมือที่ถือของขวัญ เพื่อไปมอบให้กับชายหนุ่ม ซ้อมแล้วซ้อมอีกอยู่หน้ากระจก ชุด mini dress สีขาวสะอาดตา สั้นเลยเข่าพอดีสวย ถูกสวมใส่ด้วยร่างบางงามระหงส์ ผมที่วันนี้ไม่รวบปล่อยยาวกลางหลัง ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ล้นหลาม เมื่อมั่นใจในการแต่งตัวของตัวเองแล้ว ร่างบางก็ก้าวขาฉับๆลงมายังชั้นล่าง และเดินออกไปยัง
บ้านของชายหนุ่ม เธอเดินมาพร้อมกล่องของขวัญที่ตั้งใจทำทั้งคืน แต่ทว่าพอเดินเข้ามากับเจอแต่เพื่อนผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ ซึ่งเธอเองก็จำได้ว่าชื่อฟ้ากับแจน
สวัสดีค่ะ พี่ฟ้าพี่แจน พี่บูมอยู่ไหนเหรอคะ"
สาวน้อยเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
"สวัสดีจ๊ะ พี่บูมอยู่ในครัว"
ฟ้าบอกกับสาวน้อย แต่ยังไม่ทันทีเธอจะก้าวไปไหน อีกคนที่นั่งข้างก็เอ่ยขึ้น
"อ้าวนึกว่าใคร ที่แท้ก็เด็กแรดนี่เอง"
ร่างบางถึงกับหันควับมาทันที ทั้งที่เธอพูดด้วยดีๆแท้ๆ แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงว่าเธอแรด
"แจน ทำไมพูดกับน้องแบบนั้น"
ฟ้าหันมาต่อว่าแจน
"ทำไมก็มันแรด มันมาหาผู้ชายถึงบ้านเป็นเด็กใจแตกรึไง "
เธอกำหมัดเอาไว้แน่นด้วยความโกรธ
"พี่มีสิทธิอะไรมาว่าคนอื่นแบบนี้ พี่โตมายังไงถึงได้พูดจาได้ต่ำช้าขนาดนี้"
เธอขอบตาร้อนผ่าว แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้เด็กแรด เด็กใจแตก"
ซ่า!!!!
พรึบ!!!
"กรี๊ด!!!อีเด็กบ้า แกทำบ้าอะไรของแก บูม บูมช่วยแจนด้วย อ๊ายย"
แก้วเหล้า พร้อมอาหารว่างถูกเสริฟทันทีเพราะความโมโหที่โดนต่อว่าอย่างรุนแรง
ตอนนี้ทั้งตัวและบนหัวของแจนถูกละเลงจนเละ บูมและโอมเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดก็รีบวิ่งออกมาก็เห็นแจนเละเป็นโจ๊ก และของขวัญที่ยืนกำหมัดแน่น
"นี่มันอะไรกันขวัญ ทำไมทำแบบนี้"
ชายหนุ่มมองเห็นสภาพอาหารในวันเกิดตัวเองเละแบบนี้ก็โมโหจนเผลอขึ้นเสียงกับเธอ โดยที่เขาไม่รู้เลยก่อนหน้าเธอโดนคนตรงหน้าต่อว่าอย่างหยาบคายและรุนแรง
"สั่งสอนคนปากไม่ดี"
เธอตอบด้วยสีหน้าโกรธเคือง พร้อมมองแจนไม่วางตา
"บูมคะแจนเละหมดเลย ช่วยแจนด้วยสิคะ"
หญิงสาวทำท่าทีออดอ้อน พร้อมแอบเบ้ปากใส่คนตัวเล็ก ทำเอาร่างบางกำหมัดแน่น แทบเดินเข้าไปชกหน้าเธอ
"หยุดนะขวัญ พี่ไม่คิดเลยว่าขวัญจะเป็นคนแบบนี้ ชอบใช้กำลังตัดสินปัญหา แล้วจะเรียนแพทย์มารักษาคนอื่นได้ยังไง"
เขาพูดด้วยอารมย์โมโห ทำเอาร่างบางถึงกับจุกในอกจนพูดไม่ออก เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาผิดหวัง เขาไม่ได้เชื่อใจในตัวเธอเลย เขาไม่ถามหาสาเหตุด้วยซ้ำ
"ไอ้บูมมึงใจเย็น มึงพูดกับน้องแรงไปป่าววะ"
โอมที่คิดในใจว่าแจนอาจจะพูดไม่ดีกับน้องก่อนรึเปล่าเพราะแจนค่อนข้างแรงพอสมควร
เธอโยนกล่องของขวัญที่เตรียมมาให้เขา ใส่เขาอย่างแรง
แล้ววิ่งกลับบ้านทันที แต่เขาไม่ตามไปเพราะแค่นี้บรรยากาศก็เสียหมดแล้ว เขาเลยชวนเพื่อนไปที่ผับแทน ต่างคนต่างโกรธ
ของขวัญ
"อึก ฮือ ฮือ"
เสียงสะอื้นให้ดังระงมในห้องนอนของหญิงสาว เธอทั้งน้อยใจทั้งอายที่เขาต่อว่าเธอ
"พี่บูมใจร้ายฮือ ฮือ "
เหตุการณ์ในครั้งนี้เธอเสียใจและผิดหวังในตัวเขามากๆ และทำให้เธอตัดสินใจบางอย่าง ด้วยอารมย์ครุกรุ่นในตอนนี้ เธอไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว เธอสงผลการเรียนไปสมัครสอบที่อเมริกากับพ่อของเธอ เมื่อทางนั้นตอบรับเธอลา1อาทิตย์เพื่อบินไปสอบและกลับมารอผลสอบอีก1อาทิตย์ระหว่างนี้เธอหลีกเลี่ยงการพบเจอกับเขาโดยสิ้นเชิง ภาพที่เขาต่อว่าเธอวันนั้นมันวนเวียนในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหมือนว่ามีใครมาเปิดซ้ำ หลายคืนที่เธอนอนร้องไห้ แล้วจับที่หน้าอกตัวเองเอาไว้
"ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ มันหน่วงไปหมด"
หลายวันแล้วที่เธอไม่เจอเขา และเขาเองก็คงไม่อยากเจอเธออีกเช่นกัน
"ของขวัญ ผลสอบออกยังลูก"
ผู้เป็นแม่ถามอย่างใจเย็น
"กำลังจะเข้าไปดูค่ะ"
เธอเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย
"มือเรียวเล็กกดคลิกเข้าไปในระบบ"
คลิ๊ก
ไล่หารายชื่อตัวเอง
"กรี๊ด แม่คะหนูสอบติดมหาลัยในอเมริกาค่ะ"
เธอดีใจที่สุด เธอกระโดดกอดแม่ แต่ผู้เป็นแม่กลับเศร้าหมอง ลูกตัวน้อยต้องห่างอก
และวันเดินทางก็มาถึง เธอมองไปยังบ้านของเขาอีกครั้ง หลายเดือนมานี้เธอพยายามหลบหน้าเขา จนเราแทบไม่เจอกันเลย
"ลาก่อนนะคะ พี่บูม"
เธอพูดเพียงบางเบา แต่มันหน่วงที่อกอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมันถูกบีบรัดอย่างแรง จากกันทั้งที่ยังรักมันเจ็บและทรมานแบบนี้นี่เอง
"ไปเถอะลูก เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง"
"ค่ะ แม่"
เธอเดินมาขึ้นรถ มุ่งหน้าสนามบินทันที
"ลาก่อนพี่บูม ลาก่อนประเทศไทย"
แล้วฉันจะกลับมาพร้อมกับความสำเร็จและเข้มแข็งกว่านี้"
"แม่คะ ดูแลตัวเองนะคะ หนูรักแม่"
สาวน้อยกอดแม่ พร้อมน้ำตาที่รินไหล แต่เธอต้องไปเพราะใจเจ็บเหลือเกิน
"แม่รักลูกนะ แล้วแม่จะไปเยี่ยมบ่อยๆ"
ทั้งสองกอดกันร้องไห้ หญิงสาวเดินไปขึ้นเครื่อง
ด้านบูม
ช่วงนี้เขาเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบ ยุ่งมากไม่มีเวลาทำอะไรเลย แม้เขาจะคิดเรื่องเธออยู่บ้าง แต่ด้วยมัวแต่อ่านหนังสือเลยลืมๆไปบ้าง
"เฮ้อ สอบเสร็จซะทีไปฉลองกัน"
ฟ้าเพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยชวน ฟ้าเป็นคนนิใสดี แต่เหตุการณ์วันนั้นเขาเลือกที่จะไม่บอกบูมก็เพื่ออยากรักษาคำว่าเพื่อนกับแจนไว้
"อืมไปดิผับเดิมป๊ะ"
โอมทำท่าดีใจ เหมือนกำลังจะได้ปลดปล่อยหลังจากเครียดมาหลายวัน ส่วนบูมพยักหน้ารับแต่ไม่พูดอะไร ทั้งสามมายังผับในเวลาค่ำ ส่วนแจนเองก็ยังตามมา ด้วยชุดสุดเซ็กซี่ยั่วยวนสีแดงเพลิง
"แม่งยัยนี่ตามติดชีวิตมึงไม่ปล่อยเลยวะไอ้บูม"
โอมเห็นก็อดรำคาญแทนเพื่อนไม่ได้
"เออช่างเถอะยังไงเธอก็เป็นเพื่อนฟ้า ถ้าจะพูดอะไรไปก็กลัวฟ้าลำบากใจ"
ชายหนุ่มเพียงเห็นแก่ความเป็นเพื่อนจึงไม่อยากพูดอะไรมาก แต่เขาชัดเจนตลอดว่าคิดกับแจนแค่เพื่อน แต่กับอีกคนก็ว่าไปอย่าง เมื่อคิดถึงใบหน้าของอีกคนที่ทะเลาะกันหลายเดือนก่อน แต่ยังไม่ปรับความเข้าใจกัน ก็ได้แต่ถอนหายใจไม่รู้จะทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้ดี
"บูม ชนแก้วกับแจนหน่อยสิ"
เธอส่งสายตายั่วยวนมายังชายหนุ่ม อย่างเชิญชวน เขาก็ชนตามมารยาท
"ดูเธอว่างเนาะ"
ด้านโอมเห็นความแพรวพราวยั่วยวนก็อดแซะไม่ได้
"ไอ้โอม อยู่เฉยๆมันจะตายมั้ยห๊ะ"
เธอสวนกลับด้วยท่าทางอารมย์เสีย
"พอเถอะทั้งสองนั่นแหละ เรามาผ่อนคลายนะ"
ฟ้าที่นั่งฟังอยู่ซักพักก็เอ่ยห้าม เอือมระอาที่ทั้งสองทะเลาะกันตลอด
"ฟ้าก็ดูไอ้หมาบ้านี่สิ กัดแจนตลอดอะ"
เธอทำหน้าหงิกหน้างอหันไปฟ้องเพื่อน
"ก็ดูเธอทำสิ น่ารำคาญ"
โอมเองก็ใช่จะยอม พวกเขาดื่มกันจนดึกแจนก็เริ่มเมาและเริ่มมั่ว มือไม้ไม่อยู่นิ่งลูบคำบูมจนเขารำคาญ
"บูม แจนชอบบูมนะ"
คนเมายังคงพร่ำบอกรักเขาใบหน้าแดงซ่านซบที่ไหล่แกร่ง
"แจนเมามากแล้วฉันว่าเธอกลับเถอะ"
ชายหนุ่มพยายามดันหัวของเธอออก เพราะสองเต้าใหญ่ของเธอมันแนบที่แขนเขาจนรู้สึกได้
"บูมไปส่งแจนหน่อยสิ น๊า "
คนเมายังคงออดอ้อน ตอนนี้เธอต้องการเขามาก เขาทั้งหล่อและเพอร์เฟคเอามากๆ จนเธอเลิกชอบเขาไม่ได้ แต่เธอก็มีนิใสชอบวันไนท์
และเธอตั้งใจว่าถ้าบูมตกลงปลงใจกับเธอเธอก็จะเลิกทำแบบนั้น แต่ตอนนี้เธอยังมีความต้องการตลอด
"ฟ้าเราว่ายัยนี่เมาแล้ว เงี่_นวะพากลับเถอะ"
โอมที่เห็นแล้วรำคาญลูกกะตาเอ่ยบอกฟ้า
"งั้นเรากลับกัน เดี๋ยวฉันพาแจนกลับเอง"
เมื่อตกลงกันได้ ทุกคนก็เตรียมตัวกลับ
"แจนมีสติหน่อย"
ฟ้าพยุงเพื่อนออกมาหน้าผับ และพาแจนขึ้นแท็กซี่ไป พอมาถึงคอนโดฟ้าก็กลับทันทีส่วนแจนไม่ได้เมาขนาดนั้นเธอตัดสินใจโทรหาคนมาแก้ขัด
"มาร์ค มาหาฉันที่คอนโดหน่อย"
(ได้ครับคุณหนูแจน เงี่_นทีไรคิดถึงผัวตลอดเลยนะครับ)
"อย่าพูดมาก รีบมา"
(ครับผมไม่เกิน20นาทีอาบน้ำหอมๆรอนะครับ)
แล้วคืนนี้เธอก็ใช้คู่ขาเดิมบำบัดความใคร่ และก็เป็นแบบนี้มาตลอด
- Writer
