5 | ภาขวัญ - ลักพาตัว

1423 Words

5 [ภาขวัญ] ลักพาตัว "พี่พายุ อะ อ้าวพี่หมอก" "ขอโทษนะภาขวัญ" "อื้อ~" ฉันยังไม่ได้ถามเลยว่าพี่หมอกเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม แต่พี่หมอกดันโปะผ้าขาวที่จมูกแล้วจับฉันขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ฤทธิ์ยาไม่ได้ทำให้ฉันสลบแต่แขนขาไร้เรี่ยวแรง และตอนนี้ก็เหมือนสติจะไม่หลงเหลือแล้ว ตาลอยล่องมองภาพรอบๆที่เคลื่อนไหวช้าๆ มันเป็นภาพซ้อนไปมาชวนอ้วก แต่รถ... ไม่ใช่รถของกลุ่มฉัน นี่มัน... รถใคร "ออกรถ!" พี่หมอกตะโกนบอกคนขับด้านหน้า ก่อนจะก้มหยิบระเบิดที่ปลายเท้าแล้วดึงสลักแกร๊ก! โยนออกไปนอกหน้าต่าง 'ตู้มมมมมมมม' เสียงระเบิดดังกระหึ่มและแสงสีส้มวาบขึ้นจนสะท้อนกระจกมองหลัง ฉันหรี่ตามองภาพนั้นพยายามประคองสติตัวเองกลับมา "พี่หมอก ปะ... ปล่อยฉันนะ จะพาไปไหน" "เงียบเถอะภาขวัญ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปกับเราดีๆ" "คุณหมอก พวกมันไหวตัวทันกำลังตามมาแล้วครับ" คนขับรถพูดขึ้นมาเป็นภาษาอังกฤษ "ยิงสกัดตลอดทาง เราต้องพาผู้หญิงไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ให้ทัน" "ไปไหน พะ พี่หมอก นี่พี่หมอกเป็นผู้ก่อการร้ายเหรอ?!" ฉันถามอีกครั้ง นี่ไม่ใช่เซอร์ไพรส์เรียนจบหรือเล่นตลกอะไรกันใช่ไหม พี่หมอกคือพี่ชายใยไหมเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่เด็กๆนะ ทำไมทำแบบนี้! "ใช่ พี่คือผู้ก่อการร้าย" สะ แสดงว่าใยไหม?... "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" ฉันตะเบ็งเสียงกรี๊ดยกมือหนักๆตีแขนพี่หมอกและดิ้นสุดแรง พยายามตะเกียกตะกายไปเปิดประตูรถหนี แต่พี่หมอกคว้าแขนไว้แล้วใช้สายรัดมัดไขว้ด้านหลัง จนตอนนี้ฉันฟุบหน้าลงเบาะขยับตัวไม่ได้ ได้ยินแค่เสียงปืนที่ดังไม่หยุด และรถขับปาดไปปาดมาด้วยความเร็ว "ปล่อยนะ! พวกเลว ปล่อยยยยย" "คุณเอริคว่าไง" ใครคือเอริค? "ท่านนั่งสูบบุหรี่รอบนเฮลิคอปเตอร์แล้วครับ" "หวังว่าของเล่นชิ้นใหม่จะถูกปาก" สิ่งที่พวกมันพูดกัน รับรู้ได้เลยว่าหายนะและความเลวบัดซบกำลังจะเกิดขึ้นกับฉัน ตอนนี้ฉันพยายามฮึดสู้เรียกหาแรงตัวเองกลับมา แต่ยิ่งทำแบบนั้นมันยิ่งตรงกันข้าม ฉันเหนื่อย อยากหลับ อยากอ้วก นี่มันย***าอะไรวะ! 'ปัง ปัง ปัง ปัง' 'บรื้นนนนน' เสียงปืนเสียงท่อรถดังวนอยู่ในหู ฉันแอบเบาใจที่ทุกคนกำลังมาช่วย พี่พายุ พี่ภาคิณ ช่วยด้วย คุณตา ปะป๊ามาม๊า ไลออนดรากอนทุกคนต้องช่วยหนูให้ทันนะ "อีกนานไหมถึงจุดจอด" เสียงพี่หมอกถาม "สามกิโลเมตรครับ" "ปาระเบิดควัน ยิงสวนเรื่อยๆ เราต้องยื้อเวลาพาตัวผู้หญิงขึ้นเฮลิคอปเตอร์ให้ทัน" "ครับคุณหมอก" ระเบิดควันถูกปาออกไปอีกครั้ง ก่อนที่รถที่ฉันนั่งอยู่จะขับเร่งออกไปอย่างเร็ว ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ร่างกายไม่ตอบสนองอะไร จะอ้าปากพูดหรือด่าริมฝีปากก็สั่นระริก จนสักพักรถขับเลี้ยวเข้าถนนลูกรังนอกจากฉันจะกลิ้งไปกลิ้งมาบนเบาะ ก็ได้ยินเสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังพั่บๆด้านนอก "ยะ อย่า อย่าทำแบบนี้ พี่หมอก ใยไหม" พี่หมอกไม่สนใจ พอรถจอดก็รีบเปิดประตูรถแล้วกระชากแขนฉันลุกขึ้น ฉันถูกลากลงจากรถและอุ้มพาดบ่าไปที่เฮลิคอปเตอร์ ระหว่างทางมีชายฉกรรจ์ตัวสูงชุดดำปิดหน้าถืออาวุธสงครามเต็มมือ "ผู้หญิงอีกคนล่ะครับ!" "เอามาด้วย" อีกคนใคร? ซานิเหรอ หรือใคร! ฉันดิ้นบนไหล่พี่หมอกตีขาไปมาพยายามถ่วงเวลาไว้ แต่ขณะที่เขาก้าวเร็วๆไปส่งฉันขึ้นเฮลิคอปเตอร์นั้น ฉันก็เห็นรถดรากอนไลออนขับมาจอดเป็นขบวน 'ปัง ปัง ปัง ปัง' มีการยิงสวนกันเกิดขึ้น แต่ฉันไม่รู้จะสนใจอะไรดี เพราะทันทีที่คนขับรถเปิดท้ายอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งตามหลังมา เธอคนนั้นคือใยไหม! และเธอก็ถูกมัดแขนปิดปากไม่ต่างจากฉันเลย "มาแล้วครับคุณเอริค" "อืม" ทันทีที่ร่างเล็กถูกพี่หมอกหิ้วขึ้นมา ฉันก็ถูกดึงขึ้นไปนั่งแล้วรัดสายเข็มขัดนิรภัยข้างๆผู้ชายคนหนึ่ง แต่ฉันไม่ได้สนใจว่ามันเป็นใครยังไงพวกมันก็คือโจร พยายามมองไปข้างล่างและตะโกนหาพี่พายุ "พี่พายุ! ฮือออ พี่พายุ" พี่พายุลงจากรถถือ M16 วิ่งยิงกราดใส่พวกผู้ก่อการร้ายด้านล่าง "พี่พายุ!" พี่ชายฉันเงยขึ้นมาทันที "ภาขวัญ! เฮ้ย อย่ายิง!" เมื่อไลออนดรากอนเล็งปืนขึ้นมาบนนี้พี่พายุก็รีบยกมือสั่งห้าม ใช่... ช้าไป ถ้ายิงขึ้นมาโดนชิ้นส่วนสำคัญแล้วเครื่องตกฉันอาจจะถูกย่างสดต่อหน้าพี่ชายตัวเองก็ได้ เพราะตอนนี้เครื่องบินขึ้นสูงแล้ว ฉันห่างความปลอดภัยและห่างความเป็นไปได้ที่จะกลับไปแล้ว น้ำตาใสๆไหลลงอาบแก้ม ฉันดิ้นอยู่บนเบาะทั้งที่สภาพอ่อนแรง ถ้าแขนไม่ถูกมัดไขว้หลังฉันจะปลดสายเข็มขัดนิรภัยกระโดดลงไปให้รู้แล้วรู้รอด เพราะถูกจับไปแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น! และขณะที่ร้องไห้กล้ำกลืนกับความรั้นของตัวเอง ฉันก็มองอะไรไม่เห็น ถูกใครบางคนนำผ้าสีดำมาผูกตาไว้จากด้านหลัง และใช้ผ้าผืนเล็กโปะเข้าที่จมูกจังๆ "อื้อ!... อึก" สักพัก... สักพัก... ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆวูบดับไป... ••• [SPECIAL PART] รังมังกร ซานิกับพอลบาดเจ็บถูกนำส่งโรงพยาบาล ใยไหมหาตัวไม่พบ พายุจึงกลับมาตั้งหลักและประกาศเรียกทุกคนที่ข้องเกี่ยวกับสองตระกูลมารวมตัวกันที่นี่ 'ปึง!' "เฮี้ย! กูจะตามเก็บพวกมันให้หมด!" มือหนาตบโต๊ะเสียงดังแล้วหันไปมองลูกน้องของตัวเอง ดรากอนไลออนลุกเป็นไฟ ตอนนี้กำลังเรียกประชุมด่วนผนึกทีมทั้งหมดปรึกษาหารือกัน เรื่องที่เกิดขึ้นมาเฟียหนุ่มไม่หยุดโทษตัวเอง เขาเป็นคนผิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขา เขาไม่น่าปล่อยให้น้องไป ไม่น่าจอด ไม่น่าลง ไม่น่าๆๆ "พายุ" ภาคิณและแทนขวัญแม่ของเขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่ทันทีที่ภาคิณมาถึงตัวพี่ชายเขาก็มุ่งไปคว้าคอเสื้อกระชากหาตัวทันที "มึงดูแลน้องยังไง!" "ภาคิณ ฮือๆไม่เอาลูก เรื่องนี้ม๊าผิดเอง" "มันผิด! มึงดูแลน้องยังไงไอ้พายุ มึงถ่อไปถึงผับแต่เสือกปล่อยให้น้องถูกจับตัวไป" "เออกูผิด! กูรับผิดชอบเอง!" น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาจากดวงตาแข็งกร้าวของพายุ "น้องมึงก็น้องกู ใครที่มันแตะต้องหรือทำร้ายภาขวัญ... มันต้องตายห่าไปข้าง มึงจำคำกูไว้" แล้วพายุก็หันไปมองแม่ตัวเองที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นกำมือแน่น ลูกสาวหายไปทั้งคน ต่อให้ที่ผ่านมาเข้มแข็งแค่ไหนแต่ตอนนี้ใจคนเป็นแม่ได้สลายไปแล้ว "ผมรับผิดชอบเรื่องนี้เองม๊า" "มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ!" ภาคิณตวาดถาม "กูจะทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวน้องกลับมาไง!" "หยุดเถียงกันได้แล้วไอ้พวกโง่ รับผิดชอบร่วมกัน!" ผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดในไลออนเดินเข้ามาพร้อมบอดี้การ์ด เดนิสวางโน้ตบุ๊กของเธอไว้บนโต๊ะแล้วกวักมือเรียกพายุกับภาคิณเข้าไปหา ในห้องมีคนมาสมทบเรื่อยๆ ญาติมากันครบและกำลังวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อชิงตัวเพชรของตระกูลกลับมา "ฉันเช็คสัญญาณจากหอบังคับแล้ว เฮลิคอปเตอร์บินไปกลางทะเลฝั่งอันดามัน และบินกลับมาทันที" "แสดงว่าพวกมันพาภาขวัญไปขึ้นเรือ" ภาคิณสรุปแล้วมองหน้าทุกคน ไลออนมีขนส่งทางเรือ และมีเรือใหญ่ขนสินค้าไปถึงยุโรปจึงพอจะเช็คเส้นทางเดินเรือได้ และอาจจะเช็คได้ไปถึงเรดาร์เรือลำนั้นว่าเดินทางไปที่ไหน อาจจะง่ายขึ้น... แต่ที่น่ากังวลคือการเข้าสู่พรมแดนประเทศอื่น...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more