ตอนที่ 8
1047 Words
“บอกผมมาว่าตอนนี้วีอยู่ที่ไหน!”
เสียงตะคอกถามของคาร์ลอสที่ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าด้วยแววตาเหมือนเสือกระหายเหยื่อทำให้หญิงสาวอยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง ๆ ใบหน้าคร้ามเข้มที่เธอเคยเห็นว่าหล่อเหลายิ่งกว่าเทพบุตรบิดเกร็งด้วยอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน เขาโน้มตัวลงไปและจับไหล่บางเขย่าไปมารุนแรงพร้อมทั้งตะเบ็งเสียงอีกครั้ง
“ผมให้โอกาสคุณพูด...พูดความจริงที่มันจะช่วยยื้อลมหายใจของคุณ!”
“ฉันไม่รู้!...ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ได้โปรด คาร์ล...อย่าทำอะไรฉันเลย”
“ผมรู้ว่าคุณรู้ทุกอย่างนีนี่...ถึงคุณจะไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของวีแต่คุณก็เป็นน้องสาวคนเดียวที่สนิทกับวีที่สุด”
“พี่วีไม่ได้บอกอะไรฉัน”
“โกหก!”
เสียงหนักถูกเค้นออกมาจากลำคอ ใบหน้าของคาร์ลอสเข้มจัดและเครียดหนัก เขาแทบสะกดความคั่งแค้นไว้ไม่ได้จนลืมตัวบีบคางมนของรชนิชลเหมือนอยากจะให้ความจริงหลุดออกมาจากปากจิ้มลิ้มที่เผยออก แต่เสียงที่ลอดออกมาจากปากของหญิงสาวกลับเป็นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดหากนั่นก็หาได้ทำให้ชายหนุ่มยับยั้งความรุนแรงในการกระทำหยาบเถื่อนได้ไม่ เขาโน้มใบหน้าลงไปจนเกือบชิดดวงหน้าหวานที่ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความหวั่นกลัว
“นีนี่...ผมว่าคุณนั่นล่ะที่รู้อะไรดีมากกว่าใคร หยุดปกป้องพี่สาวของคุณแล้วพูดความจริงออกมา!”
“ไม่...ไม่”
หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตาพร้อมส่งเสียงปฏิเสธที่ฟังแทบไม่เป็นศัพท์เพราะสันกรามปวดเกร็งจากการที่เขากดคางเธอไว้แน่น รชนิชลตัวสั่นเหมือนลูกนก หัวใจเต้นเหมือนกลองรัวไม่เคยกลัวอะไรมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต คาร์ลอสเหยียดมุมปากแต่ดวงตาสีอำพันเป็นประกายแข็งกล้าด้วยความคับแค้นก่อนคลายนิ้วที่ล็อคปลายคางมนเอาไว้ และเมื่อเป็นอิสระร่างบางก็ขยับถอยไปข้างหลังทำให้ชุดเจ้าสาวแสนสวยแบบเกาะรั้งลงต่ำยิ่งเผยให้เห็นเนินอกอิ่มที่ไหวกระเพื่อมด้วยแรงหอบหายใจ
“คาร์ล...คุณก็ได้ยินที่ป้าแววบอกกับคุณเรื่องพี่วีแล้วนี่คะ ทั้งป้าแววและฉันพวกเราไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มาก่อนล่วงหน้า”
“แต่คุณก็ยังกล้าเอาจดหมายบัดซบนั่นมาให้ผมอ่าน! คุณคงทำใจไว้แล้วหรือไม่ก็อาจจะคิดว่าผมจะปล่อยให้เรื่องทุกอย่างผ่านไปง่าย ๆ อย่างนั้นใช่มั้ย”
“ไม่...พวกเราไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคิดอะไร!”
คาร์ลอสทำให้หญิงสาวตกใจเมื่อเขาโถมร่างตามลงไปและจับไหล่บางไว้แน่น เขาบีบไหล่จนหญิงสาวคู้ตัวด้วยความเจ็บปวด น้ำตายังคงร่วงไหลลงอาบใบหน้าของรชนิชล เขาช่างดิบดันและป่าเถื่อนอย่างที่เธอคาดไม่ถึง
“ผมจะบอกอะไรให้นะนีนี่ แค่ได้อ่านจดหมายหลอกลวงฉบับนั้นมันก็ทำให้ผมแทบจะอาเจียนอยู่แล้ว แล้วยิ่งต้องมาทนฟังเรื่องตลบตะแลงจากพวกคุณอีกมันก็ทำให้ผมแทบบ้า คุณคงไม่เคยเห็นเวลาผมบ้า เพราะพวกคุณเคยเห็นแต่เวลาที่ผมเป็นไอ้งี่เง่า ยอมให้ผู้หญิงคนหนึ่งหลอกให้ผมจัดงานแต่งงานแล้วเชิดเงินค่าสินสอดไปแบบหน้าด้าน ๆ ห้าสิบล้านดอลล่าห์”
“เรื่องนั้นเราไม่รู้กันจริง ๆ นะคะ แม้แต่ป้าแววก็ยังไม่รู้เลยว่าคุณให้อะไรกับพี่วีบ้าง”
“คิดว่าผมโง่กว่าพวกคุณรึไง!”
เขาตวาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเสียงนั้นเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางแสกหน้าหญิงสาว รชนิชลแทบจะกลั้นใจตายแต่สิ่งที่ทำได้ก็แค่เป็นที่รองรับอารมณ์ดิบของผู้ชายที่วิญญาณอันแท้จริงของเขาโหดร้ายยิ่งกว่าจอมซาตาน คาร์ลอสขบกรามเสียงดัง กระดูกแก้มของเขานูนขึ้นเป็นสันและมันสั่นประสาทของรชนิชลแทบกระเจิง
“จะบอกให้ว่าห้าสิบล้านดอลล่าห์นั่นมันแค่เศษเงินที่ผมจะโยนลงทะเลเป็นอาหารปลาไปเสียก็ได้ แต่ความเชื่อใจกับศักดิ์ศรีของผมถูกพวกคนเลว ๆ ย่ำยีจนหมด และผมจะไม่ยอมสูญเสียมันไปโดยไม่ได้อะไรกลับคืน”
“คาร์ล...คุณจะทำอะไร”
รชนิชลเสียงหวิวเมื่อใบหน้าคมคร้ามโน้มลงไปจนเกือบชิด หญิงสาวเห็นความหื่นหิวฉายอยู่ในแววตาสีอำพันคู่นั้น ประกายแข็งกล้าฉาบด้วยความอำมหิตร้าย ถึงแม้เธอจะเคยแอบรักเขาแต่รชนิชลรู้ดีว่าตอนนี้เลื้อดเนื้อของคาร์ลอส อเล็กซานเดอร์แปรเปลี่ยนไปจนหมดสิ้น แววตาของเขาน่าครั่นคร้าม ความกระหายอยากที่จะแก้แค้นระอุร้อนอยู่ในลมหายใจของเขา รอยปากหยัดเหยียดเย้ยอย่างน่ากลัว
“ผมก็จะเอาสิ่งที่ผมสูญเสียไปกลับมา...ถึงจะเอาคืนจากวีไม่ได้แต่คุณก็ยอมเข้ามาเป็นตัวตายตัวแทนให้พี่สาวคุณแล้วนี่ไม่ใช่หรือ”
“ไม่...คาร์ล...คุณจะทำอะไร”
“ผมรู้ว่าคุณจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ หน้าที่ของคุณมันยังต้องดำเนินต่อไป นั่นก็คือการเป็นเจ้าสาวของผมโดยสมบูรณ์!”
ควาก!!
“กรี๊ด!!”
รชนิชลกรีดร้องเมื่อชุดแต่งงานแสนสวยบนร่างบางถูกกระชากจนมันขาดออกจากกันแต่เสียงแหลมเล็กของเธอกลับไม่ระคายสำนึกของคาร์ลอสเลยแม้แต่น้อย เจ้าของใบหน้าเหี้ยมเกรียมกระชากชุดเจ้าสาวปักเลื่อมแพงระยับอีกครั้ง คราวนี้เศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยหลุดติดมือหนาใหญ่ก่อนเขาจะเขวี้ยงมันลงไปข้างเตียง ร่างกลมกลึงที่ชุดเกาะอกขาดวิ่นเผยให้เห็นเนื้อนวลขาวผ่องขณะหญิงสาวพยายามเอาแขนทั้งสองปิดป้องเนินทรวงกลมกลึงอย่างทุลักทุเล
“คาร์ล!...คุณบ้าไปแล้ว...อย่าทำอะไรฉันนะ!”
- Writer
