"ไม่ร้องครับลูก หยุดร้องก่อน แล้วอธิบายให้แม่ฟังดีๆ"ธัญญ์นลินอุ้มลูกชายมานั่งที่โซฟาปากก็เอ่ยปลอบนึกปวดหัวไม่รู้จะทำยังไงให้ลูกชายคนนี้เลิกนิสัยขี้โวยวายเอาแต่ใจได้สักที
"เสียงดังไปแล้ว เดี๋ยวคุณพ่อดุนะครับ" ฐิรวิชญ์สะอื้นฮักซุกใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาเช็ดถูกับอกเสื้อมารดาแต่หญิงสาวไม่ได้ว่าอะไร
"เอาล่ะ คราวนี้ลองเล่าให้แม่ฟังซิคนเก่ง ว่าเป็นอะไร"เธอถามลูกชายเสียงนุ่มค่อยๆปลอบโยนเขาอย่างใจเย็นจนญาดาอึ้งไปนึกเคืองขึ้นมาอีกหน เธอปลอบตั้งนานแต่เจ้าหนูนี่ไม่ยอมหยุดเลย แหกปากจนเธออายชาวบ้านเค้าไปหมด
"อยากเล่นสนุก อยากเล่นอีก"เด็กชายว่าเสียงสะอื้น เพราะเขายังเล่นที่สวนสนุกเพลินอยู่เลยแต่ถูกญาดาขัดจังหวะพามาที่นี่ก่อน
"ซอลเป็นอะไรครับ"ชายหนุ่มถลาออกมาจากห้องทำงานตรงมาทางสองแม่ลูกที่นั่งปลอบกันอยู่สองคนโดยมีชานนท์กับญาดายืนดูอยู่ห่างๆ
กวินธิดายืนนิ่งค้างเหมือนถูกสาปให้เป็นหินเมื่อเห็นว่าร่างส
