เล่ห์ร้ายดวงใจรัก ตอนที่ 4
1563 Words
แล้วเสียงร้องขอชีวิตจากเธอคนนี้ก็ดั่งลั่นไปทั่วห้อง ผมจัดการเธอแบบไม่มีบันยะบันยังเลยครับ ยิ่งนึกถึงเรื่องที่เจ๊เล้งทำกับผมและพี่วิด้วยแล้ว ผมยิ่งมีอารมณ์โมโหมากขึ้น ผมจึงใส่อารมณ์กับเซ็กส์ตรงหน้าหนักขึ้นตามไปด้วย แล้วพอหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจ เธอก็นอนหมดแรงอยู่บนเตียง ส่วนผมก็อาบน้ำชำระล้างร่างกายเพื่อที่จะเตรียมกลับบ้าน
“จะกลับแล้วเหรอ อยู่ต่อกับพี่อีก ซัก 2 ชั่วโมงได้มั้ย พี่ยินดีจ่ายไม่อั้นเลยนะ”น้ำเสียงเธอออกแนวอ้อนวอนผมมากเลยนะพร้อมกับมือเธอที่พยายามจะจับร่างกายของผมเพื่อปลุกเร้าอารมณ์
“คงไม่ได้ครับ ผมมีธุระ”
“แล้วถ้าพี่อยากเจอเธออีกละพี่ต้องทำยังไง”
“ก็บอกทางร้านแล้วกันนะครับ เผื่อเราจะได้เจอกันอีก”
ผมยิ้มให้เธอและดูเหมือนเธอจะหลงรอยยิ้มร้ายๆของผมด้วย เธอค่อยๆเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเงินสดมาวางให้ผม 2 หมื่นบาท ผมว่ามันมากไปนะกับการบำเรอเซ็กส์เธอแค่น้ำเดียว
“พี่ให้นะ”
“ผมว่ามันมากไปครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ให้ด้วยความเต็มใจ เธอรู้มั้ยว่าคืนนี้พี่มีความสุขมากเลยนะ”
“เหรอครับ งั้นผมก็คงดีใจที่ทำให้พี่มีความสุขได้ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พูดจบผมก็เดินออกมาเลย มันอาจจะดูเหมือนว่าเป็นเรื่องง่ายนะ แค่นอนด้วยกันผมก็มีเงินใช้แล้วหรือเรียกง่ายๆว่าเซ็กส์แลกเงิน แต่ผมไม่อยากทำครับผมไม่อยากทำงานพวกนี้เลย และอีกอย่างพี่วิก็ไม่อยากให้ผมทำด้วย
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจกาม ผมก็ตรงกลับบ้าน แต่ผมยังไปไม่ถึงรถเลย จู่ๆเสียมงคลก็เรียกผมเอาไว้
“มึงยังกลับไม่ได้วะไอ้ไวย”เสียงเสียดูกวนประสาทผมยังไงก็ไม่รู้
“ทำไมผมจะกลับไม่ได้ครับ”
“ก็เพราะเมื่อกี้เจ๊เล้งโทรมาบอกกูว่ามีแขกต้องการพี่สาวมึงถึง 4 คน”
“แล้วไงครับ”
“ก็เท่ากับว่าวันนี้เจ๊เล้งขาดรายได้ไง มึงก็คงรู้นะว่ากูหมายถึงอะไร”
แม่งบัดซบกันทั้งวงการ ผมรู้นะว่าที่เสี่ยมงคลพูดถึงหมายถึงอะไร ผมจึงจำใจต้องเดินกลับเข้าบาร์ของเสี่ยโดยมีเสี่ยยื่นกุญแจห้องของแขกที่รออยู่แล้วให้ แล้วผมมก็คว้ามันมากำแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก สรุปผมรับแขกให้เสี่ยมงคลทั้งคืนเลย แม่งใช้ผมคุ้มอ่ะ คือเดินออกจากบาร์มานี่สว่างคาตา และพอรู้ว่าผมดหน้าที่แล้ว ผมจึงรีบออกมาโดยไม่รอบอกกล่าวใครละ แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อของกินรวมไปถึงยาแก็ไข้ไปฝากพี่วิด้วย แต่ระหว่างทางที่ผมกำลังจะกลับ ผมรู้สึกเหมือนเห็นอะไรบางอย่างข้างโรงเรียนสตรีที่ขับผ่านบ่อยๆ แถมผมยังเข้าไปเก็บหนี้ แม่ค้าในโรงเรียนนี้ด้วยโดยอ้างว่าเป็นหลานซึ่งพวกแม้ค้าต่างหากันกลัวผมกันหมด
แต่ด้วยความอยากรู้ว่ามันมีอะไรกันแน่ผมจึงรีบดับรถและเดินเข้าไปดู และสิ่งที่ผมเห็นก็คือเด็กสาวกำลังจะโดนฉุดครับ เธอพยายามป้องกันตัว และร้องไห้ไปด้วย ที่จริงผมก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ แต่ขืนทิ้งไว้แบบนี้เธอได้โดนพวกมันฆ่าตายเพื่อปิดปากแน่นอน ผมจึงเข้าไปช่วยเธอ และด้วยความที่ผมมีคนเดียวไงครับ ผมจึงพลาดท่าโดนพวกมันเอามีดมากรีดที่แขนเป็นทางยาวเลย และฝนเจ้ากรรมก็ดันมาตกเอาซะดื้อๆเลยด้วย แต่แผลแค่นี้มันทำอะไรผมไม่ได้หรอกคผมใช้จังหวะที่พวกมันเผลอ คว้าไม้ที่อยู่ข้างทางฟาดไปที่พวกมันอย่างแรง เรียกได้ว่า 3 คนก็เอาผมไม่อยู่พวกมันจึงวิ่งหนีกระเจิงไปเลย ส่วนเธอคนนั้นเธอเอาแต่ร้องไห้ เสื้อผ้าหลุดรุ่ยไปหมด แบบนี้ไม่ดีแน่ครับ ถามอะไรไปก็คงไม่ได้คำตอบอะไรหรอก ผมจึงดึงมือเธอมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของผม แต่เธอพยายามขัดขืนท่าเดียวเลย ฝนเจ้ากรรมก็ตกซะหนัก แบบนี้ได้มีหวังเป็นปอดบวมตายแน่ๆ
“ขึ้นรถ”
ผมดุเธอเบาๆ แต่ดูเหมือนเธอจะดื้อครับ ผมจึงอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนรถเลย เพราะขี้เกียจมายืนรอและดูเหมือนเธอจะตกใจมากนะ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนอะไรเพราะธอนั่งอยู่บนรถของผมแล้ว ผมว่าเธอคงกลัวตกด้วยเห็นท่าทางเก็ๆกังๆอย่างกับคนนั่งมอไซค์ไม่เป็น พอเห็นว่าเธอนั่งเฉยผมก็รีบคร่อมรถและขับออกมาทันที
ผมไม่พาเธอไปที่ห้องผมหรอกครับเพราะมันอันตรายสวยๆแบบนี้มีหวังเจ๊เล้งได้จับขายตัวแน่นอน ผมจึงเลือกที่จะไปเปิดโรงแรมม่านรูดแทน เธอมีท่าทีหวาดกลัวหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสถานที่ที่ผมพามา
“อ้าว พี่ไวยทำไมพาสาวมานอนนี่ละพี่ ว้าวววน่ารักซะด้วย”
ไอ้รวยพนักงานที่รู้จักกับผมเอ่ยแซวนั่นยิ่งทำให้เธอคนนี้สั่นหนักเข้าไปอีก แถมเสื้อก็บางทำให้เห็นชั้นในได้อย่างง่ายดายเลย
“เอากุญแจมาเหอะ พูดมากนะมึงเดี๋ยวกูทิ่มตาแตก”
“เอ้า ไปกินรังแตนจากไหนมาเนี้ยพี่”
“หุบปากไปเลยไอ้รวย”
ผมรีบเปิดประตูห้องก่อนจะลากเธอเข้ามาในห้อง เรียกว่าลากนะถูกแล้วครับ เพราะเธอพยายามเกร็งตัวไม่ยอมเดินตามผมมา จะทิ้งไว้ข้างนอกไอ้รวยก็จ้องตาเป็นมันเลย ผมเลยต้องใช้ความรุนแรงแบบนี้
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป แล้วใส่ชุดคลุมนี้ซะ”
“คุณจะทำอะไรดวงใจคะ”
เธอถามผม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงเธอ เป็นเสียงที่ไพเราะมาเลยนะ และดูท่าจะเป็นลูกผู้ดีด้วย ชื่อก็เพราะ ว่าแต่ผมจำได้และว่าผมเคยเจอเธอมาก่อน น่าจะเป็นเมื่อวานตอนเช้านะ ตอนที่ผมไปเก็บเงินแม่ค้าในโรงเรียนสตรีที่ผมจำได้ มันก็อาจจะเป็นเพราะหน้าตาน่ารักของเธอนี่ละมั้งครับ
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ก็แค่จะเอาเสื้อเธอไปซัก ถ้าฝนหยุดจะได้ไปส่งเธอที่บ้านไง”
“คุณไม่ทำอะไรดวงใจจริงๆนะคะ”
“ฉันไม่ชอบเอากับคนที่ไม่เต็มใจหรอกนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
เธอค่อยๆหยิบเสื้อคลุมจากมือผมช้าๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอหายไปนานพอสมควรครับ ก่อนที่จะออกมา เธอยังดูเด็กมากๆเลยนะ น่าจะ 17-18 เห็นจะได้
“เอาชุดเธอมา ฉันจะให้คนเอาไปซัก”
“ค่ะ”
เธอยื่นชุดให้ผม แต่มันไม่มีชั้นในนี่ซิครับ ผมจึงพลิกไปพลิกมาเพื่อหา แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“ชั้นในละ หายไปไหน”
“เอออ ดวงใจตากไว้ในห้องน้ำคะ”
“เอามานี่ ฉันจะให้คนไปซัก”
“ไม่เป็นไรคะ ดวงใจซักแล้ว”
“แล้วมันจะแห้งมั้ย”
“ไม่เป็นไรจริงๆคะ”
ดูท่าจะดื้อน่าดู ผมจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเลย เพราะขี้เกียจเถียงกับเธอ เธอก็พยายามรั้งผมนะ แต่แรงผมกับเธอมันต่างกัน ผมจึงเข้ามาในห้องน้ำได้อย่างง่าย แต่เธอตัวเล็กไงครับเธอจึงไวกว่าผมเธอลอกผ่านตัวผมเข้าไปในห้องน้ำได้ก่อน ก่อนที่เธอจะรีบคว้าชั้นในมาถือเอาไว้แล้วซ่อนไว้ที่ข้างหลังทันที
“จะอายอะไร ฉันไม่ได้เป็นคนซักเอง ฉันให้แม่บ้านซัก”
เธอยืนกัดปากตัวเองอยู่พักใหญ่ ผู้หญิงอะไรจะขี้อายหนักขนาดนี้วะ แถมหน้าเธอยงแดงอย่างกับมะเขือเทสเลยก็ไม่ปาน
“ฉันไม่มองหรอก เอามาเหอะ”
“ไม่มองจริงๆนะคะ”
“อืม จริงๆ”
เธอจำใจต้องเอามาวางตามที่ผมบอกซึ่งผมก็ต้องหลับตานะเพราะไม่งั้นคงต้องยืนคุยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆแน่ๆ แล้วพอได้ชุดมาผมจัดการถอดชุดของตัวเองเหมือนกันเพื่อเปลี่ยนมาใส่ชุดคลุม เด็กน้อยรีบหันหน้าเข้ากำแพงแบบอัตโนมัติอย่างกับหุ่นยนต์เลย อะไร ขนาดผมเป็นคนถอดผมยังไม่อาย แต่คนดูกลับอายซะงั้นมันน่าแปลกมั้ยละครับ แล้วพอถอดเรียบร้อยผมก็เอาออกไปให้แม่บ้านซักโดยจ่ายค่าซักไป 500 ไม่รู้จะแพงไปไหนนะ ขูดเลือดขูดเนื้อชะมัด
- Writer
